του Άρη Δαβαράκη
Κάθε μέρα που περνάει, τόσο περισσότερο σιγουρεύομαι πως προχωράμε αποφασιστικά προς την μεγαλύτερη Εθνική περιπέτεια που έχει περάσει αυτός ο τόπος μετά την παρέμβαση των χουντικών του Ιωαννίδη στην Κύπρο που επέτρεψε στους Τούρκους να καταλάβουν το μισό νησί –ανοίγοντας μια πληγή πού σχεδόν 40 χρόνια τώρα αιμορραγεί. Δεν έχω γνώσεις οικονομικών ούτε διεκδικώ περγαμηνές «αναλυτή». Δεν χρειάζονται όμως ειδικές γνώσεις και εσωτερική πληροφόρηση από «ειδικές πηγές» για να δει κανείς μια γυμνή αλήθεια: Η Ελλάδα βουλιάζει. Και δεν υπάρχει κανένας Έλληνας που να μπορεί να την βοηθήσει σε αυτή την τόσο δύσκολη στιγμή.
Δεδομένου και του γεγονότος πως κάτι έχει πάει σαφώς στραβά στις οικονομικές επιλογές των εξουσιών του Δυτικού καπιταλισμού τις 2-3 τελευταίες δεκαετίες, δεν υπάρχουν και ευημερούντες «ήσυχοι για τα του οίκου τους» και «δυνατοί», ώστε να μπορέσει κανείς να υπολογίσει στη δική τους βοήθεια –όπως έκανε η Ελλάδα από την επανίδρυσή της (!) τον 19ο αιώνα, έως τις μέρες μας.
Ήδη οι εταίροι και φίλοι και συνεταίροι και όσοι ακόμα απλώς έχουν συμφέρον να μην καταρρεύσει η «σύγχρονη Ελλάδα» για πολλούς και διάφορους, δικούς τους, ας πούμε, λόγους, έχουν δώσει τα ρέστα τους, προσπαθώντας να προλάβουν τα χειρότερα. Όλα όμως τα μεγάλα κράτη της Ευρώπης περνάνε αυτή τη στιγμή μεγάλα ζόρια – τόσο μεγάλα ώστε να αναγκάζουν την Γερμανία να επανεξετάζει ακόμα και το ενδεχόμενο να διατηρήσει την ηγεμονική της θέση και την πολιτικοοικονομική της πρωτοκαθεδρία εγκαταλείποντας την ιδέα του κοινού Ευρωπαϊκού νομίσματος και επιστρέφοντας, με δική της πρωτοβουλία, στο Γερμανικό Μάρκο.
Αν το σκεφτεί κανείς λογικά η Γερμανία είναι η πρώτη που θα επωφεληθεί από την διάλυση της ζώνης του Ευρώ. Είναι πια, μετά το 1989, μια πολύ μεγάλη και ισχυρή χώρα με πολίτες μαθημένους στην σκληρή εργασία, παραγωγικούς και πειθαρχημένους. Είναι σκληρός λαός ο Γερμανικός και το έχει αποδείξει με όλους τους τρόπους μέσα στην ιστορία. Σκληρός και προσαρμοστικός. Και είναι εξοπλισμένη μ’ έναν λαό όχι μόνο εντυπωσιακά παραγωγικό, σκληραγωγημένο και πειθαρχημένο, αλλά και βαθύτατα μορφωμένο.
Οι μετέχοντες της Γερμανικής Παιδείας μετέχουν και της Ελληνικής -πολύ περισσότερο από εμάς τους Έλληνες. Ξέρουν Ιστορία, διαθέτουν αυτογνωσία, βάζουν πάντα στόχους και, ακόμα και αν κάνουν τερατώδη «λάθη» (αν μπορούν να χαρακτηριστούν έτσι οι θηριωδίες που διέπραξαν στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα), ξέρουν να «μετά-νοούν» (να καταλαβαίνουν δηλαδή έστω και «μετά» τα λάθη τους) και να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους.
Τώρα η Γερμανία ζει έναν πραγματικό θρίαμβο: Αφού κατάφερε και ενσωμάτωσε το εκτρωματικό κομμάτι της που είχε βρεθεί στο σοβιετικό μπλοκ, είναι η μόνη πραγματική δύναμη στην Ευρώπη –και μία από τις 7 πλουσιότερες χώρες του κόσμου. Ναι, είναι αλήθεια, άνθρωποι άλλων αντιλήψεων, πιο ευαίσθητοι και με πιο ανοιχτά μυαλά απ’ αυτό της κ. Μέρκελ, οραματίστηκαν κάποια στιγμή μιαν Ενωμένη Ευρώπη –βλέποντας, προφανώς, το μέγα θαύμα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Όμως παρ’ ότι οι προθέσεις ήταν αξιοσέβαστες και οι προσπάθειες που γίνανε (και ακόμα γίνονται –με μιαν αίσθηση «ματαιότητος», όμως φοβάμαι) ήταν μεγάλης δυναμικής, τεράστιου κόστους και υψηλοτάτου ρίσκου, το πείραμα, δυστυχώς για όλους μας, κατά γενική ομολογία (αλλά όχι και επισήμως εκπεφρασμένη ακόμα για διάφορους σύνθετους οικονομικούς-δημοσιονομικούς λόγους που δεν μπορώ να παρακολουθήσω, εγώ, ένας Έλληνας που ζει στον Λυκαβηττό), μοιάζει να απέτυχε παταγωδώς.
Έχουμε λίγους μήνες ακόμα μπροστά μας και, τολμώ, παίρνω το ρίσκο, να προβλέψω πως είτε κάποιες χώρες θα αρχίσουν να αποχωρούν από την νομισματική ενοποίηση επιστρέφοντας στα νομίσματά τους, θέλοντας και μη, με πρώτη την Ελλάδα, είτε η Γερμανία θα "ἑγκαταλείψει" πρώτη.
Αφήνω σ’ εσάς να σκεφτείτε, να φανταστείτε, να «δείτε μπροστά σας» μιαν Ελλάδα καταχρεωμένη, ανίκανη να δανειστεί, χωρίς χρήμα στην αγορά –και με «πολιτικό προσωπικό» αυτούς τους αχαρακτήριστους που μας έφεραν ως εδώ. Εγώ ούτε να το σκεφτώ δεν μπορώ, εφαρμοσμένο στην πράξη: Πρόλαβα την προ-Ευρώ Ελλάδα και την αγάπησα πολύ. Αλλά δεν θα είναι βέβαια πια έτσι –«όπως τότε». Πολύ νερό κύλισε στ’ αυλάκι σαράντα χρόνια τώρα –και το ποτάμι πίσω, βέβαια, δεν γυρνάει: Μόνο μερικές εικόνες αρκούν.
Οι λαθρομετανάστες, οι άστεγοι, η εγκληματικότητα, η ανεργία και, πάνω απ’ όλα η μεταμόρφωση των Ελλήνων από «λεβέντες» και «παλληκάρια» σε μια μάζα αρπαχτικών άρπα-κόλλα δυστυχισμένων ευνούχων που δεν ξέρουνε («ξέρουμε» είναι το πιο σωστό) ούτε τι θέλουμε, ούτε που πάμε.
Ο Θεός να βάλει το χέρι του και καλό μήνα Σεπτέμβριο –με μια μέρα καθυστέρηση…
STEVENIKO
Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...
