Αν το σκεφτεί κανείς λογικά η Γερμανία είναι η πρώτη που θα επωφεληθεί από την διάλυση της ζώνης του Ευρώ. Είναι πια, μετά το 1989, μια πολύ μεγάλη και ισχυρή χώρα με πολίτες μαθημένους στην σκληρή εργασία, παραγωγικούς και πειθαρχημένους. Είναι σκληρός λαός ο Γερμανικός και το έχει αποδείξει με όλους τους τρόπους μέσα στην ιστορία. Σκληρός και προσαρμοστικός. Και είναι εξοπλισμένη μ’ έναν λαό όχι μόνο εντυπωσιακά παραγωγικό, σκληραγωγημένο και πειθαρχημένο, αλλά και βαθύτατα μορφωμένο.

Οι μετέχοντες της Γερμανικής Παιδείας μετέχουν και της Ελληνικής -πολύ περισσότερο από εμάς τους Έλληνες. Ξέρουν Ιστορία, διαθέτουν αυτογνωσία, βάζουν πάντα στόχους και, ακόμα και αν κάνουν τερατώδη «λάθη» (αν μπορούν να χαρακτηριστούν έτσι οι θηριωδίες που διέπραξαν στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα), ξέρουν να «μετά-νοούν» (να καταλαβαίνουν δηλαδή έστω και «μετά» τα λάθη τους) και να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους.

Τώρα η Γερμανία ζει έναν πραγματικό θρίαμβο: Αφού κατάφερε και ενσωμάτωσε το εκτρωματικό κομμάτι της που είχε βρεθεί στο σοβιετικό μπλοκ, είναι η μόνη πραγματική δύναμη στην Ευρώπη –και μία από τις 7 πλουσιότερες χώρες του κόσμου. Ναι, είναι αλήθεια, άνθρωποι άλλων αντιλήψεων, πιο ευαίσθητοι και με πιο ανοιχτά μυαλά απ’ αυτό της κ. Μέρκελ, οραματίστηκαν κάποια στιγμή μιαν Ενωμένη Ευρώπη –βλέποντας, προφανώς, το μέγα θαύμα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Όμως παρ’ ότι οι προθέσεις ήταν αξιοσέβαστες και οι προσπάθειες που γίνανε (και ακόμα γίνονται –με μιαν αίσθηση «ματαιότητος», όμως φοβάμαι) ήταν μεγάλης δυναμικής, τεράστιου κόστους και υψηλοτάτου ρίσκου, το πείραμα, δυστυχώς για όλους μας, κατά γενική ομολογία (αλλά όχι και επισήμως εκπεφρασμένη ακόμα για διάφορους σύνθετους οικονομικούς-δημοσιονομικούς λόγους που δεν μπορώ να παρακολουθήσω, εγώ, ένας Έλληνας που ζει στον Λυκαβηττό), μοιάζει να απέτυχε παταγωδώς.

Έχουμε λίγους μήνες ακόμα μπροστά μας και, τολμώ, παίρνω το ρίσκο, να προβλέψω πως είτε κάποιες χώρες θα αρχίσουν να αποχωρούν από την νομισματική ενοποίηση επιστρέφοντας στα νομίσματά τους, θέλοντας και μη, με πρώτη την Ελλάδα, είτε η Γερμανία θα "ἑγκαταλείψει" πρώτη.

Αφήνω σ’ εσάς να σκεφτείτε, να φανταστείτε, να «δείτε μπροστά σας» μιαν Ελλάδα καταχρεωμένη, ανίκανη να δανειστεί, χωρίς χρήμα στην αγορά –και με «πολιτικό προσωπικό» αυτούς τους αχαρακτήριστους που μας έφεραν ως εδώ. Εγώ ούτε να το σκεφτώ δεν μπορώ, εφαρμοσμένο στην πράξη: Πρόλαβα την προ-Ευρώ Ελλάδα και την αγάπησα πολύ. Αλλά δεν θα είναι βέβαια πια έτσι –«όπως τότε». Πολύ νερό κύλισε στ’ αυλάκι σαράντα χρόνια τώρα –και το ποτάμι πίσω, βέβαια, δεν γυρνάει: Μόνο μερικές εικόνες αρκούν.

Οι λαθρομετανάστες, οι άστεγοι, η εγκληματικότητα, η ανεργία και, πάνω απ’ όλα η μεταμόρφωση των Ελλήνων από «λεβέντες» και «παλληκάρια» σε μια μάζα αρπαχτικών άρπα-κόλλα δυστυχισμένων ευνούχων που δεν ξέρουνε («ξέρουμε» είναι το πιο σωστό) ούτε τι θέλουμε, ούτε που πάμε.

Ο Θεός να βάλει το χέρι του και καλό μήνα Σεπτέμβριο –με μια μέρα καθυστέρηση…