Απο τον Πιτσιρικο

Μίλησαν όλοι. Μίλησαν οι πολιτικοί, οι οικονομολόγοι, οι δημοσιογράφοι, οι αριστεροί, οι δεξιοί, οι απολιτίκ, οι αναρχικοί, οι φοιτητές, οι μαθητές, οι γονείς, οι ταξιτζήδες, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι πάντες μίλησαν. Και τώρα που μίλησαν όλοι, τι απομένει από όλα αυτά τα λόγια;

Αν κατάλαβα κάτι αυτά τα τελευταία δυο χρόνια –που η χρεοκοπημένη χώρα προσποιείται πως δεν έχει χρεοκοπήσει- είναι πως η σημερινή γενιά Ελλήνων έχει ένα μεγάλο καθρέφτη απέναντί της αλλά αρνείται επίμονα να τον κοιτάξει.

Κοιτάμε πάνω, κάτω, δεξιά, αριστερά, κλείνουμε τα μάτια, αλλά τον καθρέφτη δεν τον κοιτάμε.

Μιλούσα την περασμένη εβδομάδα με ένα φίλο και –ενώ συζητούσαμε- θυμήθηκα την στιγμή που συνειδητοποίησα πως αυτός ο λαός και αυτή η χώρα έχουν τελειώσει.

Ήταν πριν από 10-15 χρόνια. Σε ένα από αυτά τα «grande» τηλεοπτικά σόου της Ρούλας Κορομηλά, όπου συμμετείχαν γνωστοί καλλιτέχνες και υπήρχε, βέβαια, μέγα πλήθος.

Η εκπομπή ήταν ζωντανή και το γύρισμα γινόταν σε κάποιο ανοιχτό θέατρο. Ήταν σε κάποια λαϊκή και ιστορική γειτονιά –Δραπετσώνα, Καισαριανή, Κοκκινιά, δεν θυμάμαι-, και ο κόσμος είχε κατακλύσει το θέατρο.

Στη σκηνή ήταν η ωραιότατη Καίτη Γαρμπή και τραγουδούσε τις επιτυχίες της. Το θέατρο παραληρούσε.

Κάποια στιγμή, έλεγε ένα τραγούδι που είχε τον στίχο «Μα ξεχνάς ποια είμαι εγώ, είμαι η Καίτη που αγαπούσες».

Και τότε, παρατήρησα πως μεγάλοι άντρες –με γκρίζα ή άσπρα μαλλιά- τραγουδούσαν μαζί με την τραγουδίστρια. Δεν τραγουδούσαν, το ζούσαν.

Άντρες της λαϊκής γειτονιάς –που μπορεί να είχαν πατέρα στη Μακρόνησο και παππού πρόσφυγα από τη Μικρά Ασία- τραγουδούσαν με πάθος «Είμαι η Καίτη που αγαπούσες».

Αυτή είναι η χρεοκοπία. Αν δεν είναι αυτή, ποια είναι;

Ακούω διάφορα για επαναστάσεις και εξεγέρσεις –μερικές φορές τα πιστεύω κι εγώ- αλλά ποιοι θα επαναστατήσουν; Αυτοί που βλέπουν κάθε βράδυ τα τούρκικα σίριαλ;

Μετά την οικονομική χρεοκοπία της χώρας, πολλοί χρήστες του διαδικτύου έχουν αναρτήσει στο προφίλ τους τη φράση «Proud to be Greek».

Είναι τόσο περήφανοι που είναι Έλληνες, που το γράφουν στα αγγλικά.

(Θυμάμαι τους Σέρβους, κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών του ΝΑΤΟ. Από τη μία έκαναν ανθρώπινες αλυσίδες πάνω στις γέφυρες -για να αποτρέψουν τον βομβαρδισμό-, και από την άλλη στις συναυλίες που διοργανώνονταν στις πλατείες τραγουδούσαν ροκ. Την ώρα που υπερασπίζονταν την πατρίδα τους, δεν τους εξέφραζε η δική τους μουσική – εκφράζονταν με τη μουσική αυτών που τους βομβάρδιζαν. Άρα, είχαν ηττηθεί και κατακτηθεί ήδη.)

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...