Του Λάζαρου Ελευθεριάδη




Ακούω καθημερινά στελέχη κυβερνητικά αλλά και της αντιπολίτευσης, μείζονος και υπόλοιπης να κατηγορεί ο ένας τον άλλον για την κατάντια της χώρας μου, χωρίς ουδείς από τους κυρίους αυτούς να μπαίνει στον κόπο να απολογηθεί για την δική του ευθύνη , για το δικό του μερίδιο ευθύνης.

Ξεκινώντας από τους κυβερνώντες οι οποίοι επί 35 χρόνια, είτε ως κυβέρνηση , είτε ως μείζονα αντιπολίτευση το έργο το οποίο άφησαν ως παρακαταθήκη μπορεί να συνοψισθεί σε λίγες λέξεις, «εξαπάτηση» και διόγκωση του δημοσίου χρέους, σε τέτοια επίπεδα που να καθίσταται μη διαχειρίσιμο, και ως εκ τούτου να απεμπολή η χώρα την Εθνική της Κυριαρχία, να ταπεινώνεται και να γίνεται περίγελος του πλανήτη.

Ας ξεκινήσουμε από το 1975 έως το 1981 μια περίοδο της μεταπολιτευτικής Ελληνικής Δημοκρατίας, κατά την οποίαν δύο «μορφές» πολιτικών ηγετών επικράτησαν, η οποία αναλώθηκε σε συστηματική πολιτική εκτόνωσης της λαϊκής δυσαρέσκειας απέναντι στην επταετή «χούντα», διαμορφώσεις πολιτικών σχηματισμών ( ίδρυση του ΠΑ.ΣΟ.Κ ) αλλά και έντονης κομματικοποίησης, ουσιαστικά όμως ήταν ό χρόνος προετοιμασίας των επερχομένων.

Ήταν η περίοδος κατά την οποίαν κάποιοι προετοίμαζαν την προσωπική τους εξέλιξη, σχεδιάζοντας με στόχο και μέθοδο, ότι αφορούσε το προσωπικό τους συμφέρον , και κάποιοι ( οι περισσότεροι ) οι οποίοι πίστευαν στην απαρχή μιας περιόδου ευημερίας του τόπου, ακούγοντας τα περί «λαϊκής κυριαρχίας», «εθνικής ανεξαρτησίας», κοινωνικής δικαιοσύνης» , από ένα ηγέτη τον οποίον θα κρίνει η Ιστορία για το εάν πίστευε και μοχθούσε να κάνει αυτά τα οποία επαγγελόταν.

Κατά την περίοδο 1981-1989 επί κυβερνήσεων ΠΑ.ΣΟ.Κ έγινε προσπάθεια ανακατανομής των εισοδημάτων και προστασίας των καταπιεσμένων με κοινωνικές κατακτήσεις (έφαγε ο κόσμος ένα κομμάτι ψωμί ), αυξάνοντας όμως το δημόσιο χρέος της χώρας από το 29% του ΑΕΠ σε 80% του ΑΕΠ.

Το 1989 όμως, μετά από οκτώ (8) χρόνια κυβέρνησης του ΠΑ.ΣΟ.Κ το κράτος δεν είχε να πληρώσει τους μισθούς και τις συντάξεις των υπαλλήλων του . Καί προφανώς οι μετά από το 1989 κυβερνήτες αναγκασθήκαν να δανειστούν για την ομαλή πορεία της χώρας αυξάνοντας το χρέος σε επίπεδα δυσθεώρητα και πλέον μη διαχειρίσιμο ή μη δυνάμενο να εξυπηρετηθεί από την οικονομία μας . Η αύξηση του χρέους από το 1989 έως σήμερα είναι στο 147% του ΑΕΠ .
Επειδή όμως όλα εκ του αποτελέσματος κρίνονται, στην πολιτική, η οποία είναι η τέχνη του εφικτού ( όπως έλεγε και ο αγαπημένος μου πανεπιστημιακός δάσκαλος ) δεν συγχωρούνται και δεν λαμβάνονται σοβαρά υπόψη οι καλές προθέσεις αλλά σε ποιο βαθμό επέτυχες να φέρεις σε πέρας τις υποσχέσεις σου και τις εξαγγελίες σου, εξʼαυτού, δηλ. του αποτελέσματος, κρίνεσαι.

Κοιτάζοντας αυτό το μόρφωμα το οποίο σήμερα συνηθίζουμε να το αποκαλούμε «κράτος» οφείλω να παρατηρήσω και να αναρωτηθώ εάν αυτό είναι αποτέλεσμα εφαρμογής των πολιτικών τις οποίες μας υποσχεθήκαν επτά πρωθυπουργοί της 35ετίας με αντίστοιχες κυβερνήσεις, και δύο κόμματα, οι οποίες εναλλασσόταν στην εξουσία τα τελευταία 35 χρόνια της «ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ».

Κοιτάζοντάς το, αναρωτιέμαι εάν ήμουν τόσο τυφλός, ή αδαής, η αφελής, ή με επιδέξιο τρόπο, μου απαγόρευαν να δώ αυτό που σήμερα αντικρίζω, οι μέχρι σήμερα κυβερνώντες την χώρα .

Κοιτάζοντας αυτούς που με κυβέρνησαν τόσα χρόνια, τους βλέπω να εναλλάσσονται στις καρέκλες τής εξουσίας, και κάθε φορά που αλλάζουν καρέκλα να παρουσιάζονται ως νέοι, ανανήψαντες, αμόλυντοι, άσπιλοι ως εξαγνησθέντες στην κολυμβήθρα του «Σιλωάμ» .

Γυρίζω μέσα στον τόπο μου και αντικρύζω ανατροπές, τις οποίες οι κυβερνώντες δεν τολμούν να αγγίξουν .
Πού είναι το «κράτος» με την ισχυρή δομημένη διάρθρωση , με ελάχιστους οργανισμούς και υπουργεία , με αναλογικό και δίκαιο ασφαλιστικό σύστημα, με φορολογικό σύστημα δίκαιο και αποτελεσματικό , την υγεία και την παιδεία στην υπηρεσία του λαού και όχι στα συμφέροντα των ολίγων.

Πώς και ποιος τον κατάντησε αυτόν τον τόπο "σκουπιδοτενεκέ" της Ευρώπης;

ΑΥΤΟ ΠΟΝΑΕΙ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΣΥΓΧΩΡΕΙ !!

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...