του Θάνου Δημάδη



Η συσσωρευμένη εθνική ταπείνωση που έχει δεχθεί η Ελλάδα- όχι αναίτια σίγουρα- τον τελευταίο ένα με ενάμιση χρόνο, όλα δείχνουν ότι θα κλείσει οσονούπω τον κύκλο της με ένα ακόμα οδυνηρό χτύπημα. Η επιστράτευση της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους που από μία μέχρι πρότινος "καταστροφική επιλογή", προκρίνεται τώρα από τους Ευρωπαίους ως οριστική λύση στο ελληνικό πρόβλημα, δεν είναι τίποτε άλλο από την τελευταία πράξη ενός δράματος, αν φυσικά δεν ακολουθήσει ενδεχομένως και ακόμα, μία μερικούς μήνες αργότερα, που δε θα είναι άλλη από την έξοδο της χώρας μας από το ευρώ. Κανείς, άλλωστε, δε εγγυάται για το τελευταίο ότι είναι απίθανο να συμβεί αφού όλες οι εγγυήσεις που δίνονταν μέχρι σήμερα εξακολουθούν να αποδεικνύονται αβάσιμα ευχολόγια.

Αυτό είναι αν θέλετε και το μείζον πρόβλημα που έχει στιγματίσει όλην αυτήν την περίοδο της ευρωζώνη και τις κυβερνήσεις της. Από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο και σημαντικό ζήτημα τα ήξεις αφίξεις, οι ανακολουθίες και αυτοαναιρέσεις, τα μπρος-πίσω έχουν δημιουργήσει ένα κλίμα που διόλου βοηθητικό είναι αφενός για τις αγορές να πειστούν να πάρουν τις μετρητοίς τις ευρωπαϊκές δεσμεύσεις και αφετέρου να εμπεδωθεί στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη ότι αυτοί που κρατούν στα χέρια τους τις τύχες των λαών ξέρουν και πού βαδίζουν και πώς πορεύονται.

Η αναδιάρθρωση ή αλλιώς "ελεγχόμενη χρεοκοπία" της Ελλάδας δεν μπορεί να θεωρηθεί ευεργετική λύση για την ίδια. Είναι μία επιλογή που βραχυπρόθεσμα θα υπηρετήσει τις αχόρταγες ορέξεις του ευρωπαϊκού κατά βάση χρηματοπιστωτικού συστήματος για περαιτέρω κρατική χρηματοδότηση και στήριξη. Ένα χοντρό κούρεμα του ελληνικού χρέους βραχυπρόθεσμα θα καταγράψει σοβαρές ζημίες στο ενεργητικό των ευρωπαϊκών τραπεζών, πολλές από τις οποίες αντιμετώπιζαν ήδη σοβαρά προβλήματα με μαύρες τρύπες στο ενεργητικό και την κεφαλαιακή τους επάρκεια. Η ελληνική αναδιάρθρωση, όμως, θα τους ανοίξει ταχύτερα και με κάθε επισημότητα την πόρτα για να στηριχθούν με νέα κρατικά κεφάλαια, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά λεφτά των φορολογούμενων. Και ενώ οι ίδιες οι τράπεζες θα έχουν διασφαλίσει την περαιτέρω κρατική χρηματοδότησή τους, την ίδια ώρα θα έχουν πετάξει από πάνω τους και το σαράκι της έκθεσής τους στο ελληνικό χρέος. Οι Ευρωπαίοι- αν επιβεβαιωθούν τελικά τα όσα αναφέρονται ως πληροφορίες για το τελικό σχέδιο αναδιάρθρωσης του χρέους της Ελλάδας- θα έχουν κάνει την εύκολη επιλογή για τους ίδιους, θα έχουν επιβάλλει την πιο επικίνδυνη επιλογή χώρας μας και θα έχουν ακολουθήσει την πιο αβέβαιη επιλογή για την αναχαίτιση της κρίσης.

Εύκολη επιλογή γιατί για ακόμα μία φορά οι τράπεζες θα μείνουν στο απυρόβλητο έχοντας εξασφαλίσει ότι για τα χρήματα που θα χάσουν από την αναδιάρθρωση αλλά και για τις τόσες άλλες επισφάλειες στις οποίες είναι εν πολλοίς εκτεθειμένες, θα είναι οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι που θα πληρώσουν για ακόμα μία φορά τα σπασμένα. Επιλογή που καταργεί στην πράξη την πεμπτουσία του καπιταλισμού, ότι δηλαδή στην ελεύθερη αγορά ο καθένας οφείλει να πληρώνει για τα λάθη του. Και τα λάθη των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων είναι πολλά και γι' αυτά ουδέποτε κατέβαλε το τίμημα που του αναλογούσε, γιατί αυτό το τίμημα καλύπτονταν- και θα καλυφθεί και πάλι- από άλλους, δηλαδή όλους εμάς. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες κάνουν για πολλοστή φορά το ίδιο οικτρό λάθος. Θεωρούν ότι παρέχοντας αφειδώς λεφτά στις τράπεζες στηρίζουν τον χρηματοπιστωτικό τομέα. Δεν το κάνουν και δε θα συνεχίσουν να το κάνουν όσο οι κανόνες ουσιαστικής εποπτείας του έχουν θεωρητική και μόνο εφαρμογή.

Επικίνδυνη επιλογή γιατί η Ελλάδα σέρνεται με αυτήν τη "μη-λύση" στην ακόμα βαθύτερη απαξίωση των αγορών και του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος. Αν το Μνημόνιο θα είχε κάποια στιγμή μία περίοδο λήξεως έως την επίτευξη πρωτογενών πλεονασμάτων, τώρα η μέχρι πρότινος εκτιμώμενη μακροπρόθεσμη υποχώρηση του δημόσιου χρέους θα μετατραπεί αυτόματα σε μακροπρόθεσμη υποθήκευση για πάρα πολλά χρόνια της πιστοληπτικής ικανότητας της Ελλάδας, η οποία όσο δεν επανακτάται τόσο η εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας- όπως την κατονομάζουν πολλοί- θα παγιώνεται. Με απλά λόγια, ενώ μέχρι σήμερα έλεγαν ότι πρέπει να βοηθηθεί η Ελλάδα να σταθεί ξανά στα πόδια της, η λύση της αναδιάρθρωσης είναι πολύ πιθανό να ισοδυναμεί με ακρωτηριασμό βάζοντας την Ελλάδα σε αναπηρικό καροτσάκι.

Αβέβαιη επιλογή, γιατί είναι εκ του μη όντος οι ισχυρισμοί των Ευρωπαίων ότι αυτή είναι λύση που θα φιμώσει τα στόματα των αγορών. Εκτίμησή μου είναι ότι αυτή η μη-λύση θα ανοίξει τον ίδιο τρυπημένο ασκό του Αιόλου για τη Ελλάδα και συνολικότερα για την ευρωζώνη, ρίχνοντας καυσόξυλα στη φωτιά ενός πρωτόγνωρου οικονομικού πολέμου που έχει ανάψει.

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...