Από τον 19ο αιώνα ο Καρλ Μαρξ είχε δώσει καθαρές αναλύσεις περί της αντίθεσης Κεφαλαίου και Εργασίας που είναι οι δυο βασικοί παραγωγικοί συντελεστές της οικονομίας.

Όχι καπιταλιστές και εργάτες αλλά Κεφάλαιο και Εργασία. Από τη μια τα μέσα παραγωγής και από την άλλη ο ανθρώπινος μόχθος. Οι καπιταλιστές και οι εργάτες είναι οι τάξεις που κατέχουν τους δυο αυτούς βασικούς συντελεστές της παραγωγής και γι’ αυτό η πάλη των τάξεων. Η πάλη των τάξεων αντανακλά την αντίθεση Κεφαλαίου Εργασίας των οποίων η σύνθεση δημιουργεί την παραγωγή και την οικονομία. Αυτούς τους παράγοντες ξαναθυμήθηκα, κοιτώντας τον παγκόσμιο χάρτη όπου η Κίνα πάντα βάφεται με κίτρινο χρώμα ενώ η Ευρώπη είναι πολύχρωμη.

Η Δύση στήριξε την ανάπτυξή της στο φτηνό πετρέλαιο (τιμή σταθερή δύο δολάρια το βαρέλι από το 1900 ως το 1973) και στις φτηνές πρώτες ύλες (από τις αποικίες) που εξασφάλιζε χάρη στα όπλα της. Η αποικιοκρατία βοήθησε τους πλούσιους της Ευρώπης να γίνουν η πρώτη οικονομικά και πολιτικά τάξη στον κόσμο. Ήταν οι ιδιοκτήτες του κεφαλαίου. Οι εργάτες στη Δύση (ως βοηθοί των ιδιοκτητών του κεφαλαίου) πήραν μερτικό από τα κέρδη και έγιναν καταναλωτές με μισθούς που σήμερα κυμαίνονται γύρω στα 1.800 ευρώ μηνιαίως ο καθένας. Η ΠΑΡΑΓΩΓΗ γινόταν στη δύση, η κόντρα κεφαλαίου-εργασίας παιζόταν εκεί και στον υπόλοιπο κόσμο όσα συνέβαιναν από οικονομική άποψη ήταν παρενέργειες ή παράπλευρες συνέπειες όσων γίνονταν στη Δύση.

Πρώτα η Αραβία το 1973 απέκτησε μερικό έλεγχο των πρώτων υλών της και ανεβάζοντας την τιμή στα τριάντα δολάρια το βαρέλι άρχισε να πλουτίζει. Κι άλλες χώρες έπαψαν να είναι αποικίες και άρχισαν να πουλούν τις πρώτες ύλες κάπως πιο ακριβά. Αυτό μετέφερε ένα μέρος του πλούτου, δεν άλλαξε όμως τη σχέση κεφαλαίου-εργασίας. Το κεφάλαιο ήταν στη Δύση και εκεί ήταν οι πλούσιοι ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής, όπως και οι καταναλωτές εργάτες της Δύσης, που ήταν διαφορετικοί από τους δούλους εργάτες των πρώην αποικιών. Οι τελευταίοι αμείβονταν και αμείβονται ακόμα από πενήντα έως διακόσια πενήντα δολάρια μηνιαίο μισθό ο καθένας.

Χωρίς τον έλεγχο των πρώτων υλών οι παραγωγοί της Δύσης που είχαν την τεχνογνωσία και τις υποδομές και τον έλεγχο της ροής του χρήματος, άρα το Κεφάλαιο, κατέρριψαν τα δασμολογικά τείχη για να μπορούν ελεύθερα. Έτσι η αρπαγή των πρώτων υλών αντικαταστάθηκε από την δημιουργία εμπορικών πλεονασμάτων. Η απελευθέρωση του εμπορίου όμως (GATT, ΠΟΕ κλπ) επέτρεψε στις χώρες του τρίτου κόσμου να γίνουν παραγωγοί αγοράζοντας κεφαλαιουχικά αγαθά αφού δεν υπήρχαν περιορισμοί στο εμπόριο. Οι καπιταλιστές κρεμάστηκαν με το σκοινί που είχαν πουλήσει στους προλετάριους.

Έτσι, η Κίνα και μια σειρά άλλες χώρες που ακολούθησαν (Κορέα) ή ακολουθούν (Ινδία, Βραζιλία κλπ.) έγιναν ΠΑΡΑΓΩΓΟΙ. Αγόρασαν μηχανήματα, τεχνολογία και τεχνογνωσία και με το φτηνό εργατικό δυναμικό, εκμεταλλευόμενοι ΕΝΤΑΤΙΚΑ την εργασία (τους δούλους άσχημα αμειβόμενους εργάτες τους) κατάφεραν να μαζέψουν το ΚΕΦΑΛΑΙΟ. Ο παγκόσμιος εμπορικός πόλεμος έληξε με συντριπτική νίκη των Κινέζων που πουλάνε με 0,5 η 1 ευρώ πράγματα που στη Δύση κοστίζουν 50 και 100 ευρώ λόγω κυρίως των μισθών των εργαζομένων (κόστος εργασίας).

Με τη λήξη του πολέμου αυτού, η Δύση που δεν παράγει πλέον ΤΙΠΟΤΕ ανταγωνιστικό των κινέζικων προϊόντων γέμισε με χρέη. Η Αμερική έχει ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΧΡΕΟΣ, η Ευρώπη έχει ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΧΡΕΟΣ. Στο σημείο αυτό αξίζει να επισημανθεί ότι η Γερμανία και η Ολλανδία έχουν ακόμη πλεονάσματα επειδή πουλάνε στην υπόλοιπη Ευρώπη και Αμερική. Είναι σαν να βουλιάζει το πλοίο και κάποιος ανεβαίνει πατώματα μένοντας πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας για λίγο ακόμη. Συνολικά η Δύση είναι υπερχρεωμένη στην Κίνα και οι Ολλανδογερμανοί αποτελούν κι αυτοί μέρος της υπερχρέωσης.

Στις θαλάσσιες μεταφορές, που αποτελούν το 95% των μεταφορών προϊόντων συνολικά, τα πλοία κινούνται διαρκώς σε δρομολόγια Δύσης - Ανατολής. Ξεκινάνε από λιμάνια της Δύσης, σχεδόν άδεια, και κατευθύνονται πρόσω ολοταχώς στην Ανατολή. Εκεί γεμίζουν με πετρέλαια τα δεξαμενόπλοια και με ένα σωρό καταναλωτικά αγαθά τα φορτηγά: από αυτοκίνητα και ηλεκτρικές συσκευές μέχρι καρφίτσες (στην κυριολεξία!). Μετά, ξαναφεύγουν άδεια για την Ανατολή κι επιστρέφουν γεμάτα στη Δύση. Αυτό είναι το παγκόσμιο εμπόριο σήμερα. Η Κίνα πουλάει και η Δύση αγοράζει. Και τα λεφτά που βγάζει η Κίνα τα επενδύει (Κεφάλαιο) ή τα κρατά στα χέρια της σαν ομόλογα και άλλα χρηματοπιστωτικά προϊόντα, δημιουργώντας έτσι τα χρέη της Δύσης και τα πλεονάσματα της Ανατολής.

Έτσι δημιουργήθηκε η κρίση χρέους που μαστίζει τη Δύση.

Όλο το πλεόνασμα είναι κινεζικό και σχεδόν όλο το χρέος δυτικό (ΗΠΑ και ΕΕ). Πρόκειται για μια επανάσταση διαφορετική από την πετρελαϊκή. Εδώ δεν πρόκειται για άνοδο της τιμής των πρώτων υλών που δεν αλλάζει τη σχέση κεφαλαίου εργασίας, αλλά για μετατόπιση της παραγωγής γεωγραφικά στην Ανατολή. Η σχέση κεφαλαίου εργασίας δοκιμάζεται πλέον εκεί. Και το Κεφάλαιο εκεί υπερισχύει σημαντικά, καθώς έχει συμπιέσει τον τομέα εργασία με μισθούς πείνας. Όσα συμβαίνουν τώρα στη Δύση είναι απλές παρενέργειες ή παράπλευρες συνέπειες αυτών που συμβαίνουν στην ανατολή, στην Κίνα. Εκεί παίζεται η αντίθεση κεφαλαίου εργασίας. Εκεί το εργατικό δυναμικό παλεύει να αποκτήσει μέρος της υπεραξίας που δημιουργεί ξεφεύγοντας από τους μισθούς της πείνας. Κι όσο εκεί παραμένει σε επίπεδα τόσο χαμηλά, όσο το κεφάλαιο μπορεί και θριαμβεύει στην Κίνα τόσο απόλυτα, η πίεση στην δύση για αντίστοιχη εξισορρόπηση θα είναι ασφυκτική.

Περιττό να πούμε ότι αυτή η πίεση είναι που δημιουργεί την ανάγκη “λιτότητας” στη Δύση, δηλαδή τη συμπίεση των εισοδημάτων των μισθωτών σε βαθμό ασφυξίας, και περιττό επίσης να πούμε ότι η Ελλάδα βρίσκεται στην πρώτη γραμμή αυτής της κρίσης χρέους σαν η πιο αδύναμη εμπορικά χώρα της Δύσης.

Η Ελλάδα απλώς είναι ο τελευταίος που επιβιβάστηκε στο τρένο των αποικιοκρατών της Δύσης ελπίζοντας να πάρει κι αυτή κάποιο μερίδιο, και είναι ο πρώτος που αποβάλλεται δείχνοντας με το παράδειγμά του τι θα πάθουν και οι άλλοι ηττημένοι λίαν συντόμως.

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...