Με την «επισημοποίηση» του καθεστώτος εποπτείας στη χώρα μας -όχι ότι δεν υπήρχε από την υπογραφή του μνημονίου της άνοιξης του 2010- συνειδητοποιούμε ότι, με έμμεσο τρόπο έχουμε ηττηθεί σε έναν άτυπο «πόλεμο», τον οποίον δεν ειχαμε καταλάβει καν!
Στο σύγχρονο παγκοσμιοποιημένο οικονομικά περιβάλλον δεν χρειάζονται όπλα, βομβαρδιστικά, άρματα μάχης και στρατεύματα για την κατάκτηση ενός κράτους. Χρειάζεται απλά λίγη... υπομονή. Υπομονή, μέχρι τη στιγμή που η οικονομία θα εκτροχιαστεί από τις «φούσκες» και τον άκρατο καταναλωτισμό, αφού νομοτελειακά, η παραγωγή χρήματος σημαίνει αυτομάτως τη δημιουργία χρέους.

Στην ελληνική περίπτωση, (ρητορικά) ερωτήματα προκαλούνται, διότι ενώ έπαιρνε ευρωπαϊκές επιδοτήσεις για χρόνια η χώρα μας, οι ευρωπαϊκές αρχές (έκαναν πως) δεν έβλεπαν ότι τα χρήματα δεν πήγαιναν προς τον σκοπό για τον οποίον εκταμιεύονταν. Σήμερα, μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε τον λόγο. Η «Ομάδα Κρούσης», τα κλιμάκια της τρόικας που έρχονται να ελέγξουν ακόμα και τα κρυμμένα κιτάπια των ελληνικών υπουργείων, μας δείχνουν με περίτρανο τρόπο ότι δυστυχώς, χάσαμε, χωρίς καν να πολεμήσουμε, βυθιζόμενοι σε έναν παράδεισο καταναλωτισμού, ανεμελιάς και έλλειψης προγραμματισμού και σύνεσης.

Το συμπέρασμα είναι ότι το υπέρογκο χρέος και η απειλή χρεοκοπίας δημιουργούν την ανάγκη εξωτερικών εξαρτήσεων, που όπως είναι απόλυτα ξεκάθαρο, εξυπηρετούν συγκεκριμένα κορπορατικά συμφέροντα, χωρίς απαραίτητα κρατική προέλευση, αλλά με ξεκάθαρο στόχο: Την επέκταση των συμφερόντων τους όπου είναι δυνατόν, με όσο το δυνατόν χαμηλότερο κόστος, άρα με πιθανότητα μεγιστοποίησης κέρδους.

Είναι προφανές ότι ένας πολυεθνικός κολοσσός δεν θα πάει να επενδύσει σε μία χώρα με υψηλό εργατικό κόστος και με υψηλό βιοτικό επίπεδο γενικότερα, αλλά θα προτιμήσει μία περισσότερο υποβαθμισμένη χώρα.

Η Ελλάδα αυτή τη στιγμή, λαβωμένη από το «χτύπημα» της υπερχρέωσης, ψυχορραγεί. Λαμβάνει εξωτερική φροντίδα για να μην εκπνεύσει, η οποία όμως, δεν είναι ανιδιοτελής. Αντίθετα, θα ζητηθούν πολλά ανταλλάγματα. Ας προσέχαμε να μη δίναμε δικαιώματα και ιδιαίτερα, οι κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης, που (σε μεγαλύτερο ή μικρότερο ποσοστό) έχουν ιστορική ευθύνη, όπως και η υπάρχουσα που, η οποία μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε μια νέα, σκοτεινή εποχή.


Βαγγέλης Βιτζηλαίος