Του Ρούσσου Βρανά




Ζήτημα…
… ημερών. Είναι ζήτημα ημερών να ξαναρχίσουν να μπουκώνουν πάλι τους τραπεζίτες με δισεκατομμύρια. Ομως, αυτήν τη φορά θα είναι αλλιώς. Δεν βρισκόμαστε πια στο 2008. Υπάρχουν κάποιοι που γρηγορούν. Και μέρα με τη μέρα γίνονται ολοένα και περισσότεροι.

Η αρχή…
… έγινε ήδη με τη γαλλοβελγική τράπεζα Ντέξια. Κρατικοποιήθηκε. Φορτώθηκαν δηλαδή έτσι οι ζημιές της στο Δημόσιο. Σε λίγο θα αφεθούν αμολυτά και άλλα τέτοια ζόμπι που διψούν για δισεκατομμύρια. Επειδή, όπως εύστοχα επισημαίνει ο πολιτικός αναλυτής Ζερόμ Ρόος, το σύστημα ποτέ δεν λύνει τις κρίσεις του. Απλώς τις μεταθέτει σε χρόνο και σε τόπο. Οι ευρωπαϊκές τράπεζες κάθονται πάνω σε ένα βουνό ομολόγων υπερχρεωμένων χωρών.

Και τώρα που οι επενδυτές βλέπουν ότι κάποιες από αυτές τις χώρες κινδυνεύουν να χρεοκοπήσουν, οι τράπεζες καταρρέουν σαν τραπουλόχαρτα. Για να τις σώσουν, «δημοκρατικοί» ηγέτες που εκλέχτηκαν από τον λαό, φορτώνουν στις πλάτες του τις ζημιές των τραπεζιτών. Ομως, το πρόβλημα δεν είναι μόνο ευρωπαϊκό. Οπως έγραψε ο αμερικανός αρθρογράφος Ρόμπερτ Ράιχ, η έκθεση της Γουόλ Στριτ στο χρέος της ευρωζώνης ανέρχεται στο απίστευτο ποσό των 2,7 τρισ. δολαρίων. Και αυτό είναι κάτι που απειλεί με κατάρρευση την ίδια τη Μέκκα του παγκόσμιου καπιταλισμού. Γι’ αυτό οι ΗΠΑ «καίγονται» να διασώσει η Ευρώπη τις υπερχρεωμένες χώρες της.

Για να μπορέσουν να ξεπληρώσουν όσα χρωστούν στις μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες. Αλλιώς αυτές οι τράπεζες θα μπορούσαν να συντριβούν, παρασύροντας στην πτώση τους και τη Γουόλ Στριτ. Με άλλα λόγια, το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι η Ελλάδα. Ούτε η Ιρλανδία, η Ιταλία, η Πορτογαλία ή η Ισπανία. Το πραγματικό πρόβλημα είναι το σύστημα. Και αυτό το πρόβλημα δεν έχει λυθεί ακόμη.

Η Γουόλ Στριτ…
… πολιορκείται εδώ και εβδομάδες από χιλιάδες αγανακτισμένους Αμερικανούς. Κάποιοι τούς επικρίνουν επειδή θεωρούν ότι τα αιτήματα που διατυπώνουν είναι αόριστα και μικρά. Ομως ο Μάικλ Χάντσον, καθηγητής των Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Κάνσας, ανέλαβε τις προάλλες την υπεράσπισή τους: «Εχουν πλήρη επίγνωση πως ολόκληρο το χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι δυσλειτουργικό. Και πως η κυβέρνηση βρίσκεται στα χέρια οικονομικών συμφερόντων. Αντέδρασαν μάλιστα με αγανάκτηση προχθές στην απόπειρα του προέδρου Ομπάμα να σφετεριστεί τη διαδήλωσή τους, παρουσιάζοντάς τους ένα «πρόγραμμα δράσης» κομμένο και ραμμένο στα μέτρα αυτών ακριβώς των συμφερόντων.

Οι διαδηλωτές δεν κρύβουν τις απέχθειά τους για τις πολιτικές των Δημοκρατικών και των Ρεπουμπλικάνων, για τους πολιτικούς που ξεπουλιούνται σε όσα οικονομικά συμφέροντα προσφέρουν τα περισσότερα. Δεν κρύβουν την απέχθειά τους για το χρέος που κρέμεται πάνω από τα κεφάλια τους. Ξέρουν καλά πως το σύστημα δεν λειτουργεί. Και ξέρουν καλά πως δεν μπορεί να θεραπευτεί με μικρές τεχνικές επιδιορθώσεις».

α αιτήματα…
… που διατυπώνουν οι «Αγανακτισμένοι» στη Γουόλ Στριτ αλλά και σε πολλές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, μπορεί να μοιάζουν αόριστα και μικρά, αλλά όλα μαζί συνοψίζονται σε αυτό το μεγάλο: «Αλλαγή συστήματος, παρακαλώ!».

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...