Αλαλούμ, πύργος της Βαβέλ, τρικυμία. Κάθε μία έκφραση μόνη της και όλες μαζί περιγράφουν την κατάσταση που επικρατεί αυτή τη στιγμή στην κυβέρνηση σε σχέση με το τρόπο διαχείρισης της όποιας συμφωνίας προκύψει από την αυριανή σύνοδο κορυφής για το ύψος κουρέματος του ελληνικού χρέους.

Αν και κανείς δεν γνωρίζει πως και με ποιο τρόπο θα ληφθούν οι αποφάσεις και τι θα σηματοδοτούν αυτές, στην κυβέρνηση ήδη αναπτύσσονται δεύτερες και τρίτες σκέψεις.

Πρώτος, ο αντιπρόεδρος Ευάγγελος Βενιζέλος μίλησε χθες για αυξημένες πλειοψηφίες παραπέμποντας σαφώς σε ανάγκη να υπερψηφιστεί η συμφωνία από 180 βουλευτές. Μετά τις αντιδράσεις που προκάλεσε αυτή η τοποθέτηση, από κύκλους του Μεγάρου Μαξίμου διαρρεόταν ότι δεν έχει τεθεί ποτέ τέτοιο ενδεχόμενο.

Σήμερα, ο υπουργός Επικρατείας ενώ το πρωί δήλωνε ότι δεν απασχολεί την κυβέρνηση αυτή τη στιγμή ο τρόπος με τον οποίο θα εγκριθεί η νέα επερχόμενη συμφωνία για το κούρεμα του χρέους, λίγο αργότερα έλεγε, σε ραδιοφωνική του συνέντευξη, ότι η δήλωση του κ. Βενιζέλου δεν ήταν μονομερής, ότι δηλαδή ήταν σε γνώση του πρωθυπουργού.

Οταν αργότερα κλήθηκε να δώσει περαιτέρω διευκρινήσεις είπε ότι ναι μεν δεν υπάρχει θέμα για 180, αλλά και δεν το αποκλείει καθώς κανείς δεν γνωρίζει αυτή τη στιγμή ποιά θα είναι η συμφωνία και τι είδους νομιμοποίηση θα χρειαστεί από την ελληνική πλευρά.

Από την άλλη πλευρά άλλες πληροφορίες επιμένουν ότι μπορεί να τεθεί σε ψηφοφορία με διευρυμένη πλειοψηφία μόνον το σκέλος της συμφωνίας το οποίο θα αφορά στο κούρεμα του χρέους και την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών.

Μέσα σε αυτό το κλίμα υπάρχουν ορισμένα υψηλόβαθμα κυβερνητικά στελέχη τα οποία εισηγούνται στον πρωθυπουργό τη διενέργεια δημοψηφίσματος για να αναλάβει, όπως λένε, ο ελληνικός λαός τις ευθύνες του.

Αυτό το ενδεχόμενο φαίνεται να απορρίπτεται από τον κ. Γιώργο Παπανδρέου, τουλάχιστον προς ώρας.

Κι αυτό γιατί είναι εύκολα αντιληπτό πως εκτός από τον διχασμό της κοινής γνώμης ένα ενδεχόμενο «όχι» θα σήμαινε υποχρεωτικά εκλογές αλλά κυρίως θα εγκλώβιζε την όποια κυβέρνηση προέκυπτε από αυτές.

Επίσης, δεν γίνεται εύκολα κατανοητό πως οι εταίροι και δανειστές μας θα δέχονταν να τεθεί υπό αμφισβήτηση μια συμφωνία που θα έχει επιτευχθεί με κόπο και που η απόρριψή της θα σήμαινε μια τρύπα στο νερό, ενώ θα έθετε εν αμφιβόλω όχι μόνο την πορεία της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, αλλά και το σύνολο της ευρωπαϊκής οικονομίας.

Μέσα σε όλα αυτά, οι εκλογές φαντάζουν ταυτοχρόνως τόσο μακρινές όσο και κοντινές.