Είναι πολλοί οι τρόποι που ένας ολόκληρος λαός εύχεται καθημερινά οδυνηρές μεθόδους για να απαλλαγεί μία και καλή από τη συμμορία που τον κυβερνά. Ακόμη περισσότεροι είναι αυτοί που εύχονταν να μην είχαν γεννηθεί ποτέ στην Ελλάδα των τζακιών και των οικογενειοκρατιών. Και όμως, μέσα σε αυτό το σκοτάδι, βρίσκεται ένα φως ζωντανό.

Μία πραγματική ανάσταση, στην οποία μας οδηγεί η ίδια ακριβώς σέχτα προδοτών που μας έριξε στην άβυσσο του σήμερα. Των γόνων, γιων, εγγονών, ανιψιών και βαφτιστηριών που μας έφερε σε τούτη εδώ τη θέση.

Ειρωνικό από τη μία, αληθινό από την άλλη. Για σαράντα ολόκληρα χρόνια ζούμε την ίδια ακριβώς ιστορία. Υποσχέσεις, βολέματα, μπαγαποντιές, συμφέροντα, πόστα κληρονομικά και υπνοβάτες με τα μάτια ορθάνοιχτα. Σαπίλα και αδιαφορία.

Ποιοι υπόσχονταν, ποιοι βολεύονταν και ποιοι ήταν οι πραγματικοί μπαγαπόντηδες, είναι γνωστό σε όλους. Πάντα ήταν γνωστό σε όλους.

Ήταν οι άνθρωποι στα μπαλκόνια, τις αφίσες, τα σημαιάκια και τα τηλεπαράθυρα. Ήταν οι τύποι στα πρώτα τραπέζια πίστα, με γάμους σε εξωτικά νησιά και πανάκριβα ξενοδοχεία. Οι τυχεροί πρώην υπαλληλίσκοι με τις ζάμπλουτες συζύγους. Οι ψευτοϋπερήφανοι γονιοί των απόφοιτων γόνων τους στα Χάρβαρντ, τα Κέιμπριτζ και τα Λόντον Σκουλς. Οι ψευτονεόπλουτοι των καφέ του Κολωνακίου, που τα ακίνητα τους ξεφύτρωναν γρηγορότερα από τα μανιτάρια.

Δυστυχώς, αυτό που θα έπρεπε να βλέπουμε αλλά τόσο καιρό κάναμε πως δεν υπάρχει, ήταν το ποιοι είναι οι υπνοβάτες με ανοιχτά τα μάτια.

Η πραγματική ανάσταση αυτού του βδελύγματος, προϋποθέτει ένα μόνο πράγμα. Ένα συστατικό μοναδικό, που δίχως αυτό δεν θα έχει κανένα νόημα, καμία αξία. Το θάνατο.

Σαν το μυθικό φοίνικα που μέσα απ’ τις στάχτες του ξαναγεννιέται ακόμη πιο μεγαλοπρεπής, ο θάνατος είναι ο μόνος δρόμος που οδηγεί από το σκοτάδι, στο πραγματικό φως. Ο θάνατος των θεσμών, της προσωπολατρείας, του ψέματος και της ατιμίας. Ο θάνατος της υποκρισίας όλων μας, του τέλους των ψευδαισθήσεων.

Η πορεία μας προς αυτόν έχει ήδη δρομολογηθεί. Τη ζούμε εδώ και χρόνια. Είναι δύσκολη και όσο πάει γίνεται δυσκολότερη. Για όλους. Αλλά δεν έχει σκοτώσει μέχρι τώρα την ελπίδα. Αυτή που τώρα κρύβεται και νομίζουμε πως τη χάσαμε για πάντα. Εκείνη, όμως, είναι εδώ και περιμένει. Καρτερά την κατάλληλη ευκαιρία, τη σωστή στιγμή.

Δεν θα περιμένει όμως για πάντα. Ο θάνατος ήρθε. Και μαζί του, ακολουθεί η ανάσταση. Η τελική, όμως, επιλογή, θα είναι δική σου. Κανενός άλλου. Ή θα αναστηθείς τώρα, ή θα μείνεις για πάντα στάχτη.

Μα να θυμάσαι τούτο. Μόλις φυσήξει ο πρώτος άνεμος, η στάχτη θα σκορπίσει. Μαζί της θα σκορπίσεις κι εσύ. Και τότε θα είναι αργά...

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...