Η εξουσία έχει την δυνατότητα να καμουφλάρεται ως χαμαιλέοντας και να χρησιμοποιεί πολλά τεχνάσματα για να επικρατήσει έναντι των λαϊκών αιτημάτων. Βέβαια η εξουσία νομιμοποιείται μόνο από την υπακοή. Όπως όταν θέλεις να ζήσεις ελεύθερος δεν μπορείς να επιθυμείς αλυσίδες στα χέρια σου, έτσι αν δεν θες να εξουσιάζεσαι, δεν συμμορφώνεσαι με τις επιταγές της εξουσίας. Για να υπάρξει υπακοή, τα κράτη κατασκεύασαν μηχανισμούς, όπως η αστυνομία, οι νομοθέτες και η δικαστική εξουσία.

Πέρα των μηχανισμών, οι εξουσίες έχουν δημιουργήσει ένα σύστημα ανταμοιβής, ώστε οι πιο υπάκουοι να συνεχίζουν να το νομιμοποιούν. Χρήμα και δόξα για τα “καλά παιδιά” του συστήματος, πρόστιμα, απειλές και φυλάκιση για τα “κακά παιδιά”. Η εξουσία ζητά πειθαρχία στο πρόσωπό της, όποιο και να είναι αυτό. Οι άνθρωποι όμως δεν πρέπει να πειθαρχούν στην εξουσία αλλά στις πανανθρώπινες αξίες και μόνο σε αυτές.

Επιπλέον η εξουσία δεν διστάζει να χρησιμοποιεί την βία, ένα όπλο που μονοπωλεί. Την βία την αξιοποιεί κυρίως για να καταπνίξει εξεγέρσεις και να σπείρει τον φόβο σε αυτούς που αντιδρούν. Ο λαός από την μεριά του δεν έχει αντίστοιχο εξοπλισμό με αυτόν που διαθέτουν τα σώματα καταστολής, γι’ αυτό κινήματα που συγκρούονται βίαια πληρώνουν με φόρο αίματος.

Η εξουσία λοιπόν, ξέρει να τρομοκρατεί, να εκφοβίζει, να βασανίζει, να εξαθλιώνει, να σκοτώνει αλλά και να δωροδοκεί. Οι πολίτες μπορούν να χτυπήσουν τους πυλώνες της εξουσίας (ΜΜΕ, σώματα ασφαλείας, εκπαίδευση) υπονομεύοντας την λειτουργία τους. Πέρα αυτού, είναι αναγκαίο να δημιουργηθούν νέοι πολιτικοί σχηματισμοί που να δημιουργηθούν “από κάτω” και να στηρίζονται “από κάτω”. Χωρίς αρχηγούς αλλά με βάση τις κοινωνικές ανάγκες. Επίσης, ιδιαίτερα στην Ελλάδα είναι ακόμη πιο αναγκαίο οι πολίτες να διαλύσουν τα κομματικά τσιφλίκια στις τοπικές κοινότητες και να πάρουν, τις πόλεις στα χέρια τους. Να παρακάμψουν τους θεσμούς στις γειτονιές και να ιεραρχήσουν τις ανάγκες τους. Ας ιδρύσουμε τοπικές ενώσεις πολιτών, ανταλλακτικά παζάρια σε κάθε γειτονιά, ομάδες για εργατικά δικαιώματα σε κάθε περιοχή.

Η εξουσία αδιαφορεί να προστατεύσει τους λαούς από τις καταστροφικές συνέπειες της ελεύθερης αγοράς. Οι πολιτικοί είναι υποταγμένοι στις “αγορές” και θυσιάζουν τα λαϊκά κεκτημένα για το τομάρι τους. Η ίδια η κοινωνία αδυνατεί να αναπαραχθεί, η δικτατορία της οικονομίας αρνείται οποιαδήποτε κοινωνικότητα. Το καπιταλιστικό σύστημα απέτυχε παταγωδώς, όπως και η σοσιαλιστική οργάνωση.

Aκριβώς επειδή η εξουσία βρίσκει πάντα τρόπους για να επιβιώνει, χρειάζεται το κίνημα των πολιτών σε όλο τον κόσμο να την χτυπήσει εκεί που πονάει, δηλαδή στην τσέπη! Η εξουσία είναι σαν βράχος (δυνατή αλλά δυσκίνητη), εμείς όμως μπορούμε να γίνουμε σμήνη και να περνάμε από πάνω της, από δίπλα της και να την ξεπερνάμε. Το παγκόσμιο κίνημα των πολιτών, από την Wall Street ως την Αίγυπτο, μπορεί να μην είναι ομοιογενές, όμως έχει καταφέρει να ριζοσπαστικοποιήσει μια ολόκληρη γενιά διαδηλωτών. Ένα κίνημα που οι άνθρωποι επιζητούν αποκέντρωση της εξουσίας και όχι απλά έναν πιο ήπιο καπιταλισμό ή ένα εξίσου συγκεντρωτικό κομμουνιστικό σύστημα. Μένει να δούμε τι θα γεννήσει το κίνημα παγκοσμίως. Όμως πρέπει το ίδιο πρώτα να διαπιστώσει ποια στοιχεία είναι αποκλειστικά δικά του.

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...