του Γιάννη Σωτηράκου
Μη γελιέστε!
Δεν είναι στην Ελλάδα μόνον που αντιμετωπίζουμε αυτή την προσωπική και κοινωνική παράνοια. Που ξεκάθαρα διαφωνούμε με όσα συμβαίνουν, κάνοντας και “επαναστατικές” πράξεις (όπως το κίνημα αγανακτισμένων) οι οποίες τελικά καταλήγουν στο πουθενά. Υπάκουα σκύβουμε το κεφάλι, πληρώνουμε τους ληστρικούς φόρους, αφήνουμε να συμβαίνει η κατάφωρη παραβίαση της ατομικότητας μας, εκχωρούμε δύναμη και ενέργεια... Και ξεγελιόμαστε με τις χάντρες και τα υπνωτικά του καταναλωτισμού σε μια ψευδεπίγραφη ευδαιμονία που ενώ αναλώνει και καταναλώνει τα πάντα, μόνον στην ευτυχία δεν οδηγεί.
Γιατί; Πως την έχουμε πατήσει όλοι έτσι;
Φανταστείτε δυο ανθρώπους που έχουν να λύσουν ένα θέμα μεταξύ τους. Αντί να καθήσουν και να κάνουν ακριβώς αυτό, ξεκινάνε μανιωδώς παρτίδες πιγκ πογκ! Οσο όμως και να ιδρώνουν το θέμα τους δεν θα λυθεί. Γιατί η συνδιαλλαγή μεταξύ τους θα έπρεπε να γίνει σε άλλο επίπεδο. Μήπως αυτό ακριβώς συμβαίνει σε παγκόσμια κλίμακα; Μήπως τελικά εκπαιδευόμαστε σε όλη μας τη ζωή ακριβώς για να αντιδρούμε στο λάθος (κατώτερο) επίπεδο, όπου όλη μας η προσπάθεια είναι εκ προοιμίου καταδικασμένη;
Για να ιδρώνουμε παίζοντας πιγκ πογκ, ενώ θα έπρεπε να κάνουμε κάτι άλλο;
Αναρωτήθηκε άραγε κανείς πως μέσα σε μερικές εβδομάδες μπορεί να συμβαίνει παγκόσμια ύφεση και να πεινάει ξαφνικά ο κόσμος; Μήπως εξαφανίστηκαν ή μειώθηκαν εξίσου ξαφνικά οι πόροι της γής; Φυσικά όχι! Μόνο το γυαλί μέσα από το οποίο τους βλέπουμε άλλαξε και σκοτείνιασε. Αλλά το πόσο σκοτεινιάζει (ή όχι) το γυαλί, είναι απόλυτα ελεγχόμενο και κατευθυνόμενο. Για να δημιουργεί την ένδεια που τροφοδοτεί το φόβο. Το φόβο της επιβίωσης. Εχουμε ξεχάσει ή απεμπολήσει τις πραγματικές μας δυνάμεις και απλά απασχολούμαστε με το να πετάμε πίσω το μπαλάκι που μας πετάνε, φοβισμένοι, ότι αν το σταματήσουμε θα γίνει τάχα κάτι. Αντί απλά να το πιάσουμε και να πάμε τη συνδιαλλαγή σε ένα άλλο επίπεδο.
Αλλά ποιο είναι αυτό; Και πως θα μπορούσαμε να το κάνουμε;
Από τη στιγμή που γεννιόμαστε, εκπαιδευόμαστε στο να χάνουμε αυτό που πραγματικά είμαστε. Αυτό που ξέρει και θέλει η καρδιά μας, υφίσταται συνεχείς παρενοχλήσεις από αυτό που «μαθαίνει» το μυαλό μας. Και τι τελικά πραγματικά «μαθαίνει»; Να πιστεύει αυτά που του λένε χωρίς να τα ερευνά. Να υπακούει σε κανόνες χωρίς να τους καταλαβαίνει ή χωρίς να έχει συμμετάσχει στη διαμόρφωση τους. Να αντιγράφει πρότυπα και ρόλους. Να χάνει συνεχώς τη μοναδικότητα και ατομικότητα του. Δημιουργώντας μια τεράστια εσωτερική σύγκρουση. Γιατί άλλα θέλουμε, άλλοι είμαστε και άλλα κάνουμε! Γι΄αυτό και η αλματώδης αύξηση της χρήσης αντικαταθλιπτικών σε πολλές χώρες (ακόμη και σε παιδιά και νέους).
Δεν είναι επίσης τυχαίο ότι οι σχέσεις και η οικογένεια βρίσκονται σε κατάπτωση στην εποχή μας. Οχι μόνον γιατί έτσι αυξάνεται η κατανάλωση (δύο ψυγεία, δύο μίξερ, δύο πλυντήρια...), αλλά γιατί έτσι διασπάται ο πυρήνας των σχέσεων και της οικογένειας που δημιουργεί την αγάπη. Με τη λογική «διαίρει και βασίλευε». Κάνοντας τους ανθρώπους πιο ευάλωτους, χωρίς στηρίγματα και τελικά πιο επιρρεπείς στο φόβο.
Το άλλο επίπεδο, το πραγματικά πνευματικό, που θα έπρεπε λοιπόν να οδηγήσουμε τη συνδιαλαγή, είναι αυτό της καρδιάς μας. Απελευθερώνοντας την καταλυτική ενέργεια της αγάπης που πηγάζει από αυτήν. Με την έννοια αυτή η αγάπη και η οικογένεια, είναι και μπορεί να γίνει μια κατεξοχήν επαναστατική πράξη, μέσα από την οποία ευθυγραμίζουμε ξανά την καρδιά μας με το μυαλό μας. Αυτό που πραγματικά είμαστε, με αυτό που πραγματικά θέλουμε και με αυτό που τελικά κάνουμε.
Ας βρούμε λοιπόν τους συντρόφους μας. Και ας θυμηθούμε ξανά μέσα από αυτό πως είναι να καθοδηγείσαι πρώτα από την καρδιά σου. Ας θυμηθούμε την αριστερή πλευρά του εγκεφάλου μας. Τη «θηλυκή» πλευρά που βασίζεται στη σύνθεση και ένωση. Οχι στη διαίρεση. Ας αντισταθούμε στις οχλήσεις που αφήνουμε να μας δηλητηριάζουν και να συντηρούν τη σύγχυση. Από το «πλαστικό» φαγητό, την «πλαστική» ψυχαγωγία, τις «πλαστικές» φιλίες... Οταν το πετύχουμε αυτό σε προσωπικό πρωταρχικά επίπεδο, έχουμε ήδη κάνει μια μικρή κοινωνική επανάσταση. Γιατί αντί να μεταφέρουμε το «πιγκ πογκ» από το κοινωνικό στο προσωπικό, θα μεταφέρουμε την ενέργεια της αγάπης από το προσωπικό στο κοινωνικό. Με τη δύναμη αυτή, ο επόμενος πόλεμος που θα κυρηχθεί, θα μπορεί να είναι ο πόλεμος που δεν θα γίνει ποτέ.
Γιατί κανείς δεν θα πάει!
STEVENIKO
Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...
