Του Σκληρο-Πυρηνικού Φυσικού

Η Κυριακή είναι ωραία μέρα.

Έχεις ώρα να καθίσεις ήρεμος για λίγο. Να σκεφτείς.

Πιστεύω βαθιά πως η ραστώνη της Κυριακής έχει γεννήσει τις πιο ενδιαφέρουσες ιδέες. Και τους πιο μεγάλους προβληματισμούς.

Ίσως αυτή η Κυριακή να έπρεπε να δημιουργήσει έναν ακόμα προβληματισμό. Έναν πολύ μεγάλο.

“Πόσο μαλάκας είμαι; “

Αυτή είναι η ερώτηση του ενός εκατομμυρίου.

Ρητορική ή όχι, ψάχνει απάντηση πάντα.

Βλέπεις, φίλε μου, σε μια συγκυρία που ο κοινωνικός κανιβαλισμός φυτεύεται σαν ιός μέσα στα ανερμάτιστα κεφάλια του διερρηγμένου κοινωνικού ιστού , ήρθε η ώρα να αναρωτηθείς ειλικρινά : Πόσο μαλάκας είμαι;

Αν θέλουμε να απαντήσουμε χιουμοριστικά ,θα πούμε “πολύ”.

Αλλά αυτό δεν είναι ένα χιουμοριστικό κείμενο.

Γι’αυτό θα απαντήσω με κάθε σοβαρότητα: ” Όσο μαλάκας μπορείς να είσαι”.

Τόσο μαλάκας είσαι.

Ίσως θιχτείς λιγάκι. Καλό είναι αυτό, δείχνει τουλάχιστον μια αντίδραση, μια άμυνα, ίσως και μιαν ενοχή. Γενικά είναι καλό που αντιδράς – αποδεικνύει πως δεν είναι εντελώς νεκρός.

Κοινωνικά νεκρός.

Κι ας κλαίγεσαι κάθε μέρα για τις απεργίες που σε “ταλαιπωρούν”.

Κι ας έχεις ξεχάσει παντελώς τι εστί κοινωνική ταξική πάλη και κοινωνική αλληλεγγύη.

Κι ας έχεις πάρει μάστερ στον ιδιωτισμό σου.

Βλέπεις, μετά την αντίδρασή σου αυτή, ίσως καταλήξεις σε ένα πολύ χρήσιμο συμπέρασμα:

Όλοι είμαστε αναλώσιμοι.

Κάπου εδώ πετάγεται ο Μπογιόπουλος και σου φωνάζει “Είναι ο Καπιταλισμός ηλίθιε!”

Δε θα είχε άδικο.

Αλλά για να μη σε ρίξω αμέσως στα σκληρά, θα σου πω το εξής απλό:

Ζεις κι επιβιώνεις σε ένα Σύστημα του οποίου εγγενές χαρακτηριστικό είναι η αδικία. Είναι δομικό του στοιχείο πως για να πετύχει κάποιος μέσα σε αυτό (με τους όρους που το ίδιο το Σύστημα εκλαμβάνεται την “επιτυχία” ) πρέπει να αποτύχει κάποιος άλλος. Δε χρειάζεται δα να είσαι και κάνας μέντορας της οικονομολογίας για να το αντιληφθείς αυτό, ούτε να κάνεις αναλύσεις στηριγμένες πάνω στην εφαρμοσμένη στα οικονομικά θεωρία του χάους. Είναι σχετικά απλό:

Ανεβαίνεις γιατί πατάς σε καμπούρα αλλουνού. Είτε το ξέρεις, είτε όχι.

Κι ίσως αυτή να είναι η πιο χρήσιμη συνειδητοποίηση που μπορείς να κάνεις στο σήμερα.

Γιατί σε βλέπω που ψάχνεσαι από δω κι από κει, μήπως βρεις κάποια ερμηνεία για το πώς στο διάολο έφτασες σε αυτό το χάλι. Και ενίοτε βρίσκεις απάγγειο σε μικροπολιτικές εξηγήσεις που σου πλασάρουν σωρηδόν τα καθεστωτικά μίντια. Και τσιμπάς εύκολα ρε μπαγάσα. Πώς να σου το πω; Πέφτεις στη φάκα σου.

Ήρθε ο καιρός, νομίζω, να καταλάβεις πως οι πολιτικές είναι αυτές που διαμορφώνουν τη ζωή σου. Από ταγούς και σωτήρες μπουχτήσαμε.

Είναι οι πολιτικές αυτές που θα σου επιτρέψουν να πάρεις τον αγώνα ξανά στα χέρια σου.

Όπως τον παίρνουν στα χέρια τους οι χιλιάδες απολυμένοι, αδικημένοι και πετσοκομμένοι εργαζόμενοι που τώρα απεργούν. Γιατί αυτά είναι τα όπλα τους, αυτά είναι και τα δικά σου όπλα: Απεργία, Διαδήλωση, Κατάληψη.

Αν δεν καταλάβεις αυτό, σύντομα θα βρεθείς κι εσύ σε κάποια γωνιά του δρόμου πεταμένος και ξεσκισμένος από το τέρας του Συστήματος.

Γι’ αυτό πάρε γραμμή γρήγορα και συντάξου.

Είναι ο καιρός που διαλέγουμε στρατόπεδα.

Είτε με το λαό, είτε με το Κεφάλαιο.

Μεσοβέζικος δρόμος δεν υπάρχει. Όποιος σταθεί ανάμεσα θα καταβροχθισθεί.

Και ,επιτέλους, σταμάτα να κλαίγεσαι. Δε σου φταίνε οι απεργοί που δεν έχεις δουλειά, δε σου φταίνε οι απεργοί που η χώρα σου πηγαίνει κατά διαόλου, δε σου φταίνε οι απεργοί που ζεις μες στη μιζέρια.

Σου φταίνε αυτοί στους οποίους εναντιώνονται οι απεργοί.

Να, επομένως, το συμφέρον σου.

Διάλεξε μεριά με σύνεση και κάν’το γρήγορα, γιατί η ανάγκη θα γίνει ιστορία πολύ σύντομα.

Άλλωστε, Κυριακή είναι. Έχεις άπλετο χρόνο να σκεφτείς. Αν θυμάσαι ακόμα πώς να το κάνεις αυτό…

Υ.Γ. : Πιστεύω σε σένα ρε. Μπορείς.

πηγη

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...