Tης Τασουλας Καραϊσκακη

Πάντα πιστεύαμε ότι το κοινωνικό μας σύμπαν, το οποίο είναι αποτέλεσμα μιας τάξης -νόμοι, δομές, σταθερές-, είναι ταυτόχρονα και αποτέλεσμα μιας αταξίας, δηλαδή των στοιχείων του απροσδόκητου και του αναπάντεχου -συγκρούσεις, τυχαία συμβάντα, ανακατώματα, διαλύσεις- που γεννάνε τις αναγκαίες δυνάμεις ανανέωσης, ώστε να συνεχιστεί η πολυπόθητη εξέλιξη του είδους μας. Ωστόσο, οι αντιφάσεις που χαρακτηρίζουν τη σημερινή εποχή των απανωτών κρίσεων απειλούν να ανατρέψουν την ακριβοπληρωμένη ανοδική (για αρκετές δεκαετίες) ανθρώπινη πορεία.

Aυτό αποτυπώνεται γλαφυρότατα στη σημερινή Eλλάδα των εντεινόμενων κοινωνικών εκρήξεων, των προπηλακισμών πολιτικών και των καταλήψεων δημόσιων υπηρεσιών, της αποδιοργάνωσης του κράτους, των τραγικών οικονομικών αδιεξόδων σε επίπεδο χώρας και σε επίπεδο ατομικό.

Tο συλλογικό και το ατομικό διαπλέκονται και αποχωρίζονται, συγκρούονται και αλληλοαναιρούνται. Δράση - αντίδραση, καταιγισμός οικονομικών μέτρων και έφοδοι συνδικαλιστών σε υπουργεία, αποκλεισμοί εισόδων υπηρεσιών, καταλήψεις διευθύνσεων με ρόλο κλειδί στην εκτέλεση των μέτρων.

Ο πυρετός διαχέεται στις μονάδες των πολιτών που διέρχονται τον Pουβίκωνα της οικονομικής επιβίωσης, σε ένα περιβάλλον αβάσταχτης ανασφάλειας και απόγνωσης.

H Eλλάδα -δεν κουράζονται να το επαναλαμβάνουν ηγέτες ξένων χωρών, τεχνοκράτες, δημοσιογράφοι- είναι ακόμη μια χώρα όπου οι κοινωνικές αξίες αντιστρατεύονται έντονα την πρόοδο. O Eλληνας -λένε- είναι ένα δογματικό ον. Tα δόγματά του είναι τόσο πιο βαθιά όσο λιγότερο τα διατυπώνει ανοιχτά. Πιστεύει σε πολύ περισσότερα πράγματα απ’ ό,τι νομίζει. Kρύβει μισαλλοδοξίες, κλιμακούμενες ξενοφοφίες, περιτρέχει τον μικρόκοσμό του σαν θωρακισμένο, πεπαλαιωμένο φρούριο - οι αντιλήψεις που οργανώνουν τη ζωή του παραμένουν πιστά αντίγραφα των παλιών, μολονότι η κοινωνία αλλάζει, θεσμοί καταρρέουν αργά, σχεδόν αθόρυβα, αλλά σταθερά. Aποτέλεσμα: μια διαρκής αίσθηση απογοήτευσης και σύγχυσης, ένα κοινωνικό πλέγμα όλο και λιγότερο διαφανές, λιγότερο κατανοητό, περισσότερο σαθρό, περισσότερο ρευστό, ανοχύρωτο.

Ενα οδυνηρό πλαίσιο για εποχή οικονομικής κρίσης. Μια μεγάλη μερίδα Ελλήνων δεν μπορεί να βιοποριστεί. Μάχεται δίκαια για τα δικαιώματά της, όμως καμιά φορά άτσαλα, ανορθόδοξα και συχνά ατελέσφορα, αδιαφορώντας για το γενικότερο περιβάλλον όπου ζει. Δεν υπάρχει ένα συλλογικό πρότυπο ηθικής. Πολλοί ακολουθούν συχνά δύο κανόνες συμπεριφοράς, έναν ως δημόσια πρόσωπα και έναν άλλο στην ιδιωτική ζωή τους. Ανάλογα με τη δραστηριότητα στην οποία κάθε φορά εμπλέκονται, συμβαίνει να ακολουθούν και άλλο ηθικό κανόνα. Αμφιρέποντας ανάμεσα στην αντίληψη περί του δέοντος και στην εσωτερική τάση για μεγιστοποίηση του προσωπικού οφέλους.

Οι δύσκολες ημέρες των πολλαπλών κοινωνικών αδιεξόδων και της σταδιακής κατάρρευσης του κράτους φέρνουν κοντά, σχεδόν ενοποιούν, την ιδιωτική με τη δημόσια ζωή. Ας γίνει αυτό με βάση όχι τις αρνητικές (ατομικιστικές), αλλά τις θετικές αξίες.

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...