Η υπόθεση είναι απλή και ταυτόχρονα εξαιρετικά προκλητική. Ο βασικός της πυρήνας είναι το γεγονός ότι οι αρμόδιες υπηρεσίες κάλεσαν τον οφειλέτη - κατηγορούμενο σε δίκη μετά την παρέλευση της πενταετίας και αφού το χρέος είχε παραγραφεί.

Το Μονομελές Πλημμελειοδικείο της Αρτας έκρινε το 2010 ότι χρέος ύψους 3,9 εκατομμυρίων ευρώ προς το Δημόσιο που βεβαιώθηκε τον Φεβρουάριο του 2003 και έγινε απαιτητό τον Ιούνιο του ιδίου έτους είναι ληξιπρόθεσμο, αφού το κλητήριο θέσπισμα για το πλημμέλημα της μη καταβολής χρεών προς το Δημόσιο τού επιδόθηκε τον Ιούλιο του 2009, δηλαδή μετά την παρέλευση της πενταετίας. Κι αυτό γιατί ως χρόνος τέλεσης του αδικήματος της οφειλής χρεών προς το Δημόσιο εκλαμβάνεται ο χρόνος που αυτά γίνονται απαιτητά, δηλαδή στην προκειμένη περίπτωση ο Ιούνιος του 2003.

Το δικαστήριο έκρινε ότι λόγω παραγραφής θα έπρεπε να παύσει οριστικά η ποινική δίωξη. Ωστόσο ο εισαγγελέας Πλημμελειοδικών Αρτας προσέφυγε στον Αρειο Πάγο ζητώντας την αναίρεση της απόφασης.

Η Ολομέλεια του ανωτάτου δικαστηρίου, ωστόσο, απέρριψε την προσφυγή του εισαγγελέα, κρίνοντας ότι ορθά παραγράφηκε το χρέος λόγω παρέλευσης της πενταετίας.

Οπως αναφέρεται στην σκεπτικό του Αρείου Πάγου, για το συγκεκριμένο αδίκημα εις βάρος του Δημοσίου, το οποίο τιμωρείται σε βαθμό πλημμελήματος, ισχύουν τα προβλεπόμενα από τον ποινικό κώδικα, δηλαδή εμπίπτει σε πενταετή παραγραφή.

Οπως, μάλιστα, διευκρινίζεται στην απόφαση για το ζήτημα της παραγραφής ισχύουν οι κοινές διατάξεις του ποινικού κώδικα ανεξάρτητα αν το αδίκημα τελέστηκε υπό την ισχύ των διατάξεων των νόμων 2523/1997, 1882/1990 και 3220/1990 που αφορούν την περιστολή της φοροδιαφυγής.