Σκηνή υπ’ αριθμόν ένα

Όλοι βυθισμένοι στο σκοτάδι της κοινωνικής ανησυχίας, με μόνο φωτεινό σημείο στο σκηνικό της κάθε γειτονιάς μια τηλεοπτική οθόνη, με την ένταση χαμηλωμένη σαν αρχίζουν τα δελτία των οκτώ. Σκυθρωποί ηλικιωμένοι έχουν βγει απ’ τις χάρτινες φωλιές τους κι έχουν περικυκλώσει ένα κατάστημα ηλεκτρικών, ώστε ν ακούσουν το διάγγελμα του λεγόμενου πρωθυπουργού μετά τη σύνοδο για τη σωτηρία της χώρας, όπως την βάφτισαν.

“Ελληνικέ λαέ, με βαθειά συνείδηση των ευθυνών μας έναντι του έθνους και της ιστορίας, αποφασίσαμε μετά τις αναρχικές εκδηλώσεις της 28ης Οκτωβρίου, τις οποίες οργανωμένες μειοψηφίες προκάλεσαν, να κηρύξουμε πτώχευση του ελληνικού κράτους, προς αποκατάστασιν της τάξεως ανά την επικράτεια. Ο μισθός σας θα περικοπεί στο μισό, το ζήτημα της ύπαρξης συντάξεων συζητείται στα κυβερνητικά κλιμάκια, ενώ ένας αστυνομικός θα βρίσκεται πάντα έξω απ’ την πόρτα σας, για σας, ώστε να σας προστατέψει από αντιδράσεις που μπορούν να οδηγήσουν σε περαιτέρω περιστολή των δικαιωμάτων σας. Κατέβαλα μέχρι τώρα κάθε προσπάθεια, ώστε να οδηγήσω τη χώρα στη σωτηρία, και τα πρώτα θετικά αποτελέσματα έχουν αρχίσει να φαίνονται. Η ευρωπαϊκή ένωση, ο εθνικός μας ευεργέτης, αποφάσισε να διασώσει τις ελληνικές τράπεζες, κι έτσι δεσμεύομαι πως θα επεκταθεί η λειτουργία της τραπεζικής πίστωσης ακόμη και σε αγορές από φούρνους, κρεοπωλεία και περίπτερα. Ελληνικέ λαέ, τα δύσκολα έχουν σχεδόν περάσει. Το 2020 θα είμαστε όλοι μαζί εδώ, και πάλι εύρωστοι καταναλωτές. Όλοι μαζί μπορούμε, για μια νέα Ελλάδα”.

Οι οθόνες μαύρισαν για λίγο κι έπειτα γέμισαν κουτάκια με γραβατωμένους αναλυτές, που ανέλαβαν το έργο της πιο διεξοδικής ανάλυσης των λεγομένων του εκλεγμένου ηγέτη. Τα περισσότερα σπίτια σκοτείνιασαν και πάλι, καθώς η ΔΕΗ είχε ενεργοποιήσει τη ρευματοδότηση, μόνο για το διάστημα που θα ανακοινωνόταν στον ελληνικό λαό το διάγγελμα. Οι φουκαράδες που δεν κατάφεραν να πληρώσουν τα χαράτσια, τύλιξαν με τρεις στρώσεις κουβέρτες τα παιδιά τους και λούφαξαν στο πλάι της συζύγου προσπαθώντας να ζεσταθούν κι αυτοί με τα χνώτα τους.

Σκηνή υπ’ αριθμόν δύο

Στα βόρεια προάστια της πόλης τα κρυστάλλινα ποτήρια υψώνονται με προπόσεις εις υγείαν της πολιτικής ηγεσίας, που κατάφερε να ξεπεράσει το σκόπελο των λαϊκών αντιδράσεων συμβάλλοντας τα μέγιστα στη διατήρηση των καταθέσεων στην Ελβετία, της μη φορολόγησης των ακινήτων που είναι δηλωμένες σε offshore εταιριούλες, ώστε να μην εκλείψει το Don Pernion, τα σκάφη αναψυχής και οι τσάρκες επίδειξης στις κοσμικές δεξιώσεις. Οι φωτογράφοι της Espresso κάνουν ουρά έξω από τα γκλαμουράτα μπαρ της παραλιακής, οι δημοσιογράφοι της Καθημερινής γράφουν με ρυθμούς ταχυδακτυλουργού, έχοντας εικόνισμα στα γραφεία τους τον Φρίντμαν.

Κάποιες δεκάδες τηλεφωνήματα στήνουν το σκηνικό της επόμενης μέρας μιας κοινωνίας έντεκα εκατομμυρίων ανθρώπων, μοιράζοντας την πίτα της εκμετάλλευσης, παζαρεύοντας τα μέσα παραγωγής και οργανώνοντας το νέο φεουδαρχικό καθεστώς. Παράλληλα, η περίφημη βαλίτσα της ΕΥΠ, παρακολουθεί εκατοντάδες τηλεφωνήματα οργισμένων πολιτών, μετρώντας με ειδικά φίλτρα το επίπεδο οργής, μίσους, αγανάκτησης, ώστε παραδίδοντας τα στα ΜΜΕ, να παρέμβουν έντεχνα στην αύξηση του επιπέδου ανοχής της κοινωνίας.

Χαρισματικοί χαφιέδες στέλνονται άμεσα σε χώρους όπου γεννιέται οτιδήποτε το πολιτικό, σε κατειλημμένα κτίρια, σε πανεπιστήμια και σχολεία, σε χώρους εργασίας, ενώ ακροδεξιές συμμορίες επιχειρούν να αποδώσουν τη δικαιοσύνη επιτιθέμενοι σε μετανάστες, αποδίδοντας σε αυτούς την ευθύνη για την οικονομική κατάσταση της χώρας. Αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις στις πλατείες κάθε πόλης διαλύονται είτε με την επέμβαση των Μονάδων Αποκατάστασης Τάξης, είτε με την εμπλοκή θρησκειόπληκτων που καταγγέλουν τις διαδικασίες ως προπαγάνδα σιωνιστών και νεοταξιτών.

Σκηνή υπ’ αριθμόν τρία

Κάθε ανάσα και ατμός μέσα στο σπίτι. Ο Πέτρος στα δεκαεφτά του, σκυμμένος πάνω στο γραφείο, με απλωμένες μπροστά του τις σημειώσεις του φροντιστηρίου. Κολλημένος εδώ και ώρες στην ίδια σελίδα, αφουγκράζεται το άγχος του πατέρα στο διπλανό δωμάτιο, τις καθησυχαστικές παρηγοριές της μάνας και το κλάμα του νεογέννητου αδερφού του στην κούνια. Η κρίση τούς χτύπησε άγρια, αλλά καταφέρνουν ακόμη να επιβιώσουν εξασφαλίζοντας τα βασικά. Απ’ το παράθυρο του μπορεί να δει τους ρακοσυλλέκτες που αυξάνονται και πληθύνονται. Πριν περάσει το απορριμματοφόρο μάλιστα, ακούει τους καυγάδες τους γύρω από ένα κομμάτι μέταλλο.

Η κοπέλα του, η Κατερίνα, έφυγε με τους γονείς της στην Αυστραλία πριν λίγες μέρες, και παράτησε το σχολείο. Τους φίλους του, τους βλέπει πια μόνο μέσα στα κάγκελα του σχολείου μα κι εκεί ακόμη, κανείς δεν έχει όρεξη για μπάσκετ, για κοπάνα ή για πειράγματα. Όλοι τόσο ίδια μουδιασμένοι. Όλοι τόσο ίδια εξοργισμένοι…

Όταν αποφασίζει να κλείσει το φως, φωνές ενθουσιώδους πλήθους τρυπώνουν από το παράθυρο και πλημμυρίζουν το σπίτι. Βγαίνει τρέχοντας στο μπαλκόνι, να δει τι γίνεται. Εκατοντάδες νέοι, περνούν με βήμα βιαστικό από το δρόμο, καλώντας την υπνωτισμένη γειτονιά να ενωθεί μαζί τους. Από την πολυκατοικία απέναντι, άνθρωποι με πιτζάμες και μ’ ένα παλτό στον ώμο κατεβαίνουν τα σκαλιά κι ενώνονται με τον κόσμο. Ευθύς αμέσως, φοράει κι ο Πέτρος το χοντρό του μπουφάν κι ετοιμάζεται να βγει. Μα, το χέρι της μητέρας του τον πιάνει απ’ τον αγκώνα καθώς κάνει ν’ ανοίξει την πόρτα. Σίγουρος πως θ’ ακούσει πάλι το κήρυγμα περί τάξης και ασφάλειας, σκύβει το κεφάλι. Μα αυτή τη φορά, η μάνα του είναι αλλιώτικη. Με μάτια λαμπερά, πιο φωτισμένα από ποτέ, του του λέει “Nα προσέχεις αγόρι μου”…

Σκηνή υπ’ αριθμόν τέσσερα

Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι λέξεις με μελάνι, ο Πέτρος είναι στο δρόμο ζωγραφίζοντας στους τοίχους τη λέξη “αυτονομία” ενώ τα κρυστάλλινα ποτήρια των κάθε λογής εξουσιαστών έχουν γίνει θρύψαλα από τους νέους που γύρεψαν ό,τι δίκαια τους ανήκει. Αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις σχηματίζονται σε κάθε γωνιά της χώρας και πάλι, όμως τίποτε δεν έχει τελειώσει. “Η επανάσταση είναι μια διαρκής διαδικασία”, λέει από το μικρόφωνο στο Βόλο ένας νέος, “να κοινωνικοποιήσουμε την ιδιοκτησία”, μια κοπέλα στη Ζάκυνθο. “We fight with you, from New York to Athens autonomy will rise”, ένας μεσήλικας έξω από τη Wall Street. “Ραντεβού στα γουναράδικα”, μια φωνή από το σκονισμένο παρελθόν…

Από την εξουσία έχει μείνει μόνο η σκιά της. Τη σκιά κι αν ακολουθείς, ποτέ δεν θα τη φτάσεις. Ώρα να λάβει τέλος η αυτο-ικανοποίηση του λόγου και να γίνουν όλα πράξη. Άμεσα δράση για την άμεση δημοκρατία.

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...