Χρήστου Δημήτρης



Τη στιγμή που ο νέος μας πρωθυπουργός μιλούσε στη Βουλή, στο κλείσιμο της διαδικασίας ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση – τρόικα, ο πρόεδρος της Κομισιόν Μανουέλ Μπαρόζο ομολογούσε την παταγώδη αποτυχία της πολιτικής που έχουν επιβάλει οι νεοφιλελεύθερες ηγεμονίες. «Δυστυχώς αποτύχαμε» παραδέχτηκε συμπληρώνοντας: «δεν υπάρχει η οικονομική ανάπτυξη που επιδιώξαμε, η ύφεση επιδεινώνεται, η κατανάλωση μειώνεται, οι δείκτες ανεργίας σε όλη την Ευρώπη απογειώνονται». Πλην όμως ο κ. Παπαδήμος, παραδίδοντας τα κλασικά οικονομικά μαθήματα, περιμένει πως με τα ίδια εργαλεία και μέτρα που εφάρμοζε ο προκάτοχός του θα βάλει το τρένο στις ράγες και θα διορθώσει τα λάθη που το πολιτικό σύστημα διέπραξε τις τελευταίες δεκαετίες, όπως συχνά ανέφερε στην ομιλία του, αφαιρώντας την αυτοκριτική που απαιτούσαν οι περιστάσεις, ως πυλώνα και ρυθμιστή της νομισματικής πολιτικής στην Ελλάδα.

ΚΑΙ ΑΥΤΗ τη φορά απέφυγε να μας αναλύσει τις νέες ευρωπαϊκές συνθήκες και τις πολιτικές δυνατότητες που δημιουργούν, για μια πολιτική εξόδου από το σπιράλ της ύφεσης. Θα επιμείνει, με τα εργαλεία που ξέρει, αυτά που αποτυγχάνουν και καταστρέφουν την πατρίδα του, ως εγγυητής του συστημικού δικομματισμού, με τη συμμετοχή της πολιτικά και οικονομικά λαίμαργης ακροδεξιάς! Γιατί όμως η Ευρωζώνη κινδυνεύει με διάλυση; Γιατί οι πολιτικές λιτότητας δεν εξομάλυναν τις οικονομίες και δεν καθησύχασαν τις αγορές;

Ο ΝΕΟΣ μας πρωθυπουργός θεωρεί πως η απώλεια ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, ως αποτέλεσμα της παραγωγικής υστέρησης, του κόστους εργασίας, της ξέφρενης κατανάλωσης και των πληθωριστικών πιέσεων πάνω από τον μέσο όρο της Ευρωζώνης, δημιούργησε τον υπερδανεισμό και την εκτίναξη του δημοσίου και ιδιωτικού χρέους σε μη διαχειρίσιμα επίπεδα. Δεν μίλησε για την παραβίαση του Συμφώνου Σταθερότητας από τους δανειστές και τα στραβά μάτια των δυνάμεων που σήμερα απειλούν με χρεωκοπία την Ελλάδα. Και δεν μίλησε διότι, εκτός από τα ληστρικά επιτόκια που εισέπρατταν από το θύμα τους, οι δυνάμεις αυτές απορροφούσαν μεγάλο μέρος των εμπορικών κερδών στην ελληνική αγορά μοσχοπουλώντας τα εξαγώγιμα προϊόντα τους, επενδύοντας μαζικά στο ελληνικό λιανικό εμπόριο για μεγιστοποίηση των κερδών, σχεδιάζοντας, μέσω του ελέγχου του χρέους, να ελέγξουν τελικά τη χώρα ολόκληρη. Όσο για το τεράστιο ιδιωτικό χρέος που επικαλέστηκε ο νέος πρωθυπουργός, απλώς να του θυμίσουμε πως το ιδιωτικό χρέος στην Ελλάδα είναι 125% του ΑΕΠ, στη Γερμανία 208,3%, στην Ιταλία 198,3%, στη Γαλλία 240,5%, στην Πορτογαλία 238,4% και στη Βρετανία 386%. Απλά και γνωστά πράγματα είναι όλα αυτά.

ΜΙΛΗΣΕ ο κ. Παπαδήμος για διαδικασίες ανάπτυξης. Πώς μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο, όταν πάνω από τις μισές χώρες της Ευρωζώνης δεν μπορούν να δανειστούν με λογικά επιτόκια, επειδή η Γερμανία αρνείται πεισματικά την ομοσπονδιακού χαρακτήρα διαχείριση της κρίσης μέσω της ΕΚΤ; Όπως σημειώνει ο Μπιλ Γκρος (της Pimco) στο πρόσφατο άρθρο του στους «Finacial Times», “εκτός από το αρχικό μέγεθος του χρέους προς το ΑΕΠ, καθοριστικός παράγοντας φερεγγυότητας μιας οικονομίας είναι πλέον η ικανότητά της να αρπάξει μερίδιο ανάπτυξης μεγαλύτερο από όσο της αναλογεί, στο πλαίσιο μιας ανορεξικής παγκόσμιας οικονομίας. Ελάχιστα κράτη όμως μπορούν να ανταποκριθούν σε αυτήν την πρόκληση. Εκτός από τα θέματα εργασιακής ηθικής και ωραρίων, η Ευρωζώνη περιορίζεται από την κοινή νομισματική πολιτική. Ένα επιτόκιο, μια πολιτική που να αρμόζει σε όλους, τη στιγμή που άλλοι, οι οποίοι κατ’ εξακολούθηση παραβιάζουν τους κανόνες του χρέους όπως οι ΗΠΑ, η Βρετανία και άλλα μέλη του G10, έχουν τη δυνατότητα να τυπώνουν χρήμα και να γλυτώνουν.”

ΕΝΑΣ κανονικός πρωθυπουργός οφείλει να αντιμετωπίζει τα εθνικά προβλήματα μέσα σε αυτό το αθέμιτο ανταγωνιστικά σκηνικό της Ευρωζώνης εξοπλισμένος και με πολιτικά επιχειρήματα, εκτός αν δεν πρόκειται για κανονικό πρωθυπουργό, αλλά για υπεργολάβο του διεθνούς συστήματος που αρπάζει τη χώρα ολόκληρη. Ακούγεται σκληρό, αλλά είναι μια οδυνηρή και άκρως φανερή πραγματικότητα.

Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ που στηρίζεται στο χαμηλό κόστος εργασίας, μπορεί να προσελκύσει, σε Ειδικές Οικονομικές Ζώνες όπως απαιτούν οι δανειστές μας, παραγωγές, φασόν εντάσεως εργασίας και υψηλών ρύπων. Οι επενδύσεις στην ενέργεια, που είναι εντάσεως κεφαλαίου, έχουν αξία όταν ο παραγόμενος πλούτος μένει και διοχετεύεται για αναπτυξιακούς σκοπούς στην εγχώρια αγορά (π.χ. Βενεζουέλα), καθώς λόγω των νέων τεχνολογιών οι θέσεις εργασίας που δημιουργούνται είναι ελάχιστες. Δυστυχώς η εγχώρια επιχειρηματικότητα έχει διαλυθεί και οι ξένοι επενδυτές δεν ενδιαφέρθηκαν ούτε πρόκειται να ενδιαφερθούν για μακράς πνοής επενδύσεις. Το μόνο που τους νοιάζει είναι εδώ και τώρα υψηλά κέρδη για τις επενδύσεις τους. Κατά τα άλλα, το σύστημα που απέλυσε τον κ. Παπανδρέου ως πολιτικά ανίκανο επέβαλε τη συνέχιση της ίδιας πολιτικής με έναν ικανό!

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...