Του Αλέκου Α. Ανδρικάκη



(και πώς αποδείχθηκε ότι ο αλήτης δεν ήταν ο Ελληνας αλλά το καπιταλιστικό σύστημα...)
Για να επιβιώσει η αγορά, δηλαδή ο υπό σφοδρή κρίση καπιταλισμός, θέλει δημόσια πενία…
Σαρώνει τον άνθρωπο, τη δημοκρατία, τη γνώση και τον πολιτισμό…
-Τελικά, στην Ελλάδα το πρόβλημα ήταν ο Παπανδρέου, κι όχι οι βάρβαρες πολιτικές εξόντωσης των Ελλήνων; Ξεκάθαρα: το πρόβλημα για τους τροϊκάνους και τις αγορές ήταν ότι η δημοκρατία μας με τους πολιτικούς δεν ήταν όσο έπρεπε αγοραία για να μετατρέψει σε εμπορεία τη ζωή των Ελλήνων… Κι έπρεπε να βρεθεί μια κυβέρνηση που θα εγγυηθεί στις αγορές την ελληνική δημοκρατία και τη θυσία της ζωής των Ελλήνων…

-Τι θα κάνει ο νέος πρωθυπουργός; Ό,τι δεν μπόρεσαν οι πολιτικοί: να εγγυηθεί στους τροϊκάνους την εφαρμογή της βάρβαρης λιτότητας, των απάνθρωπων μέτρων… Δεν κάνω ισχυρισμό, δεν αυθαιρετώ καταθέτοντας την παραπάνω σκέψη. Το είπε ο ίδιος ο Λ. Παπαδήμος λίγη ώρα μετά την επιλογή του. Το λένε όλοι τόσο καιρό. Όλοι μιλούν για τη διάσωση του ευρώ. Τη διάσωση της ευρωζώνης. Τη διασφάλιση της ευρωπαϊκής πορείας της Ελλάδας. Την υλοποίηση των μέτρων, που αδυνατούσε να εφαρμόσει η προηγούμενη κυβέρνηση. Είδατε ή διαβάσατε πουθενά να υποστηρίζει κανείς, είτε ο ίδιος ο κ. Παπαδήμος είτε κάποιος άλλος Έλληνας ή ξένος παράγοντας (από εκείνους που τόσο άκομψα παρεμβαίνουν στα πολιτικά πράγματα της χώρας και στις ζωές όλων μας…), ότι αυτή η κυβέρνηση θα κάνει κάτι άλλο; Θα σταματήσει, για παράδειγμα, την ανεργία; Θα ξανανοίξει το δρόμο στους εκατοντάδες χιλιάδες νέους; Θα ξαναδώσει ζωή στους χιλιάδες συνταξιούχους; Θα σταματήσει να εξοντώνει τους αδύναμους Έλληνες και θα επιβάλει, επιτέλους, στους ισχυρούς οικονομικά, να εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους; Νομίζω πως δεν άκουσα ή δεν διάβασα κάτι τέτοιο γιατί ουδέποτε ειπώθηκε…

Και ξαφνικά, επί πολλές ημέρες, οι Έλληνες ξέχασαν τα μέτρα, την ανεργία, τα χαράτσια, τη διεθνή εποπτεία, τις διαμαρτυρίες στην πλατεία, και μπήκαν σʼ ένα παραμύθι, ως θεατές. Με πανάκριβο, πάντως, εισιτήριο…Το reality που μεταδιδόταν 24 ώρες το 24ωρο από τα κανάλια, κρατικά και ιδιωτικά, είχε τον τίτλο «γίνε ο νέος πρωθυπουργός της Ελλάδας». Φανατικοί ωτακουστές (και καμιά φορά ηδονοβλεψίες…) έμαθαν τα πάντα για το παρασκήνιο και την πασαρέλα.

Ξέχασαν ακόμη και τους λογαριασμούς της ΔΕΗ ή της εφορίας στην πόρτα… Ξέχασαν κι ότι είχαν κυβέρνηση… Σα να ήταν το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο, άκουγαν τη Μέρκελ να αξιώνει την έγγραφη δέσμευση των Ελλήνων πολιτικών αρχηγών για τη συμφωνία τους σε μια κοινή κυβέρνηση και την υπερψήφιση των μέτρων και της διεθνούς εποπτείας…

Τι ωραία που πέρασαν εκείνες οι ημέρες…. Δεν υπήρχε ούτε κυβέρνηση για να επιβάλει νέα χαράτσια… Έπιασαν και τον Ψωμιάδη και ένα δυό άλλους καταζητούμενους!

Αλλά ήλθε ένα γεγονός που μας προσγείωσε όλους απότομα στην πραγματικότητα. Πάνω στην εθνική αγωνία για το όνομα του νέου πρωθυπουργού, στην εθνική συγκίνηση από την παραίτηση Παπανδρέου, το άγχος για το αν ο Σαμαράς μάς πείσει ότι ντε και καλά πρέπει να γίνει πρωθυπουργός, ώστε να στηρίξει και τα μέτρα, αλλά και τα καουμποϊλίκια του εθνικού μάγκα Καρατζαφέρη, μάθαμε ότι οι άνεργοι τον Αύγουστο έφτασαν τους 900.000, σχεδόν διπλασιάστηκαν σε δύο χρόνια…

Προσέξτε, επίσημα... Γιατί χιλιάδες άλλοι δεν είναι στον ΟΑΕΔ, ενώ από τον Αύγουστο μέχρι σήμερα πόσοι θα προστέθηκαν... Υπολογίστε και εκείνους που υποαπασχολούνται ή παίρνουν 400-500 ευρώ...

Κοίτα πράγματα! Κι εμείς αγωνιούσαμε ποιόν πρωθυπουργό θα ήθελαν οι αγορές και η Μέρκελ, για να εγγυηθεί τη βαρβαρότητα στην Ελλάδα...

Τότε ξαναθυμηθήκαμε το πρόβλημά μας….

Θα έπρεπε να το είχαμε θυμηθεί σʼ όλη τη διάρκεια των διαδικασιών της πασαρέλας. Όταν ο Όλι Ρεν απαιτούσε γρήγορα να γίνει κοινή κυβέρνηση, γιατί διαφορετικά δεν θα μας έδιναν την έκτη δόση. Όταν ο Σαρκοζί αποκαλούσε, εκνευρισμένος, ψυχοπαθή, ή κάτι τέτοιο, τον παραιτηθέντα πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου. Όταν η Μέρκελ αξίωνε από τους Έλληνες πολιτικούς αρχηγούς «έργα κι όχι λόγια» για να συμφωνήσουν… Θα έπρεπε να το θυμηθούμε όταν οι πολιτικοί αρχηγοί δήλωναν την ανάγκη να συμφωνήσουν για να ψηφίσει η ελληνική βουλή την ευρωπαϊκή απόφαση της 26ης Οκτωβρίου, που «κουρεύει» το χρέος και εγκαθιστά την πολύχρονη διεθνή εποπτεία στη χώρα, την εποπτεία των τροϊκάνων… Τα άγρια μέτρα, μʼ άλλα λόγια, τα χαράτσια και την πρωτοφανή λιτότητα, με στόχο να συγκεντρωθούν χρήματα για τη δόσεις που πρέπει να πληρώνουμε…

Τελικά ο Λουκάς Παπαδήμος επελέγη πρωθυπουργός, με διαδικασίες που απέδειξαν σʼ όλους τους Έλληνες ότι ο κάθε πολιτικός αρχηγός την πάρτη και το κόμμα του κοιτάζει κι όχι τον ελληνικό λαό. Π.χ., ο Γ. Παπανδρέου παραλίγο να μας μείνει πρωθυπουργός, ελλείψει άλλου ή επειδή προσπαθούσε να τοποθετήσει τους βοηθούς του. Ο Α. Σαμαράς διαφωνούσε με τις αποφάσεις της 26ης Οκτωβρίου και τα μέτρα, μέχρι που εξασφάλισε ότι μετά την κυβέρνηση Παπαδήμου θα πάμε σε εκλογές για να βγει πρωθυπουργός (και συμμετέχει το κόμμα του στην κυβέρνηση, με τους δύο αντιπροέδρους, αλλά επειδή θέλει να είναι αμόλυντος στις εκλογές, προσπαθεί να πείσει – νομίζει πως είμαστε ανόητοι ή αμνήμονες, μάλλον- ότι στηρίζει αλλά δεν συγκυβερνά! ) ή ο Καρατζαφέρης το έπαιζε σφόδρα εκνευρισμένος, μέχρι που εξασφάλισε ότι το κόμμα του θα είχε τέσσερις υπουργούς…

Ο κ. Παπαδήμος και η κρίση

Επελέγη ένας σοβαρός διεθνούς κύρους τραπεζίτης, όπως μας είπαν. Δεν μας τα είπαν όλα. Και κυρίως ο νέος πρωθυπουργός δεν μας τα είπε όλα. Αρκεί κάποιος να είναι σοβαρός και λιγομίλητος; Αρκεί να έχει ευρωπαϊκό αέρα; Αν παρακάμψω ότι είναι ο ένας από τους κορυφαίους τραπεζίτες στον κόσμο (η στυγνή λειτουργία του τραπεζικού συστήματος και ο ρόλος του στον σύγχρονο καπιταλισμό είναι γνωστός, τον βιώνει ο κάθε Έλληνας στο πετσί του…) δεν μπορώ να ξεχάσω ότι επί χρόνια υπήρξε ο κεντρικός τραπεζίτης της χώρας, στα κρίσιμα χρόνια της πρωθυπουργίας Σημίτη. Τώρα πολλοί λένε ότι εκείνη η περίοδος ήταν ένας δημοσιονομικός εκτροχιασμός. Τώρα μας κατηγορούν ότι εκείνη την περίοδο δεν μπήκαμε με το σπαθί μας αλλά με μέσον στην ΟΝΕ… Τότε που μπήκε στη χώρα μας στο ευρώ, ξυπόλητη στʼ αγκάθια, χωρίς καμιά προετοιμασία… Κι εκείνος δεν μίλησε, δεν τράβηξε τα λουριά, δεν προειδοποίησε… Δεν μας προστάτευσε… Όπως δεν ξεχνώ ότι για 8 χρόνια, από το 2002, ήταν αντιπρόεδρος στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Ήταν τα κρίσιμα χρόνια που κορυφώθηκε η ευρωπαϊκή κρίση χρέους… Η ευρωπαϊκή φούσκα, δηλαδή…

Βιογράφος του νέου πρωθυπουργού δεν είμαι και δεν προτίθεμαι να γίνω. Όμως αυτά τα στοιχεία που προανέφερα μπορώ να τα παρακάμψω;

Ας δούμε όμως, τι θα κάνει ο νέος πρωθυπουργός; Ό,τι δεν μπόρεσαν οι πολιτικοί: να εγγυηθεί στους τροϊκάνους την εφαρμογή της βάρβαρης λιτότητας, των απάνθρωπων μέτρων… Των εισπρακτικών μέτρων, για να πάρουν τα λεφτά τους (…) πίσω… Εκείνων των μέτρων και των πολιτικών που δεν υπολογίζουν τίποτε περισσότερο παρά το πόσα θα πρέπει να μαζέψουμε για να τα δώσουμε στη Μέρκελ να κάνει ταμείο και να επανεκλεγεί καγκελάριος… Δεν κάνω ισχυρισμό, δεν αυθαιρετώ καταθέτοντας την παραπάνω σκέψη. Το είπε ο ίδιος λίγη ώρα μετά την επιλογή του. Το λένε όλοι τόσο καιρό. Όλοι μιλούν για τη διάσωση του ευρώ. Τη διάσωση της ευρωζώνης. Τη διασφάλιση της ευρωπαϊκής πορείας της Ελλάδας. Την υλοποίηση των μέτρων, που αδυνατούσε να εφαρμόσει η προηγούμενη κυβέρνηση. Είδατε ή διαβάσατε πουθενά να υποστηρίζει κανείς, είτε ο ίδιος ο κ. Παπαδήμος είτε κάποιος άλλος Έλληνας ή ξένος παράγοντας (από εκείνους που τόσο άκομψα παρεμβαίνουν στα πολιτικά πράγματα της χώρας και στις ζωές όλων μας…), ότι αυτή η κυβέρνηση θα κάνει κάτι άλλο; Θα σταματήσει, για παράδειγμα, την ανεργία; Θα ξανανοίξει το δρόμο στους εκατοντάδες χιλιάδες νέους; Θα ξαναδώσει ζωή στους χιλιάδες συνταξιούχους; Θα σταματήσει να εξοντώνει τους αδύναμους Έλληνες και θα επιβάλει, επιτέλους, στους ισχυρούς οικονομικά, να εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους; Νομίζω πως δεν άκουσα ή δεν διάβασα κάτι τέτοιο γιατί ουδέποτε ειπώθηκε…

Για μένα είναι ξεκάθαρο. Η νέα κυβέρνηση έχει συγκεκριμένο ρόλο και αποστολή. Όταν αναφέρονται όλοι στον κρίσιμο ρόλο της, όταν ο κ. Παπαδήμος μιλάει για τη μεγάλη ευθύνη που ανέλαβε, δεν απευθύνεται στους Έλληνες. Τις αγορές και τους τροϊκάνους καθησυχάζει. Είναι αλήθεια ή όχι αυτό; Σʼ αυτούς εγγυάται την πορεία. Τα λάθη για τα οποία η κυβέρνηση Παπανδρέου έπρεπε να φύγει (τελικά έφυγε μόνο ο Παπανδρέου και η κυβέρνησή του έμεινε, λες και το πρόβλημα ήταν προσωπικό!) δεν ήταν τα αβάσταχτα βάρη στην πλάτη των Ελλήνων. Αλλά γιατί δεν εφαρμόζονταν με τον τρόπο που έπρεπε αυτά τα βάρβαρα μέτρα. Και όσα έρχονται για το 2012 και μετά. Αυτό είναι το στοίχημα για την επιτυχία της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ, να μην το ξεχνάμε…

Η τρόικα και οι αγορές επιζητούν μια πολιτική όχι για το αύριο της Ελλάδας και των Ελλήνων, αλλά για την εξασφάλιση των δικών τους εισπράξεων… Μέτρα, χωρίς να υπολογίζεται το ανθρώπινο κόστος. Τελικά, στην Ελλάδα, τη χώρα που «εφηύρε» τη Δημοκρατία, την έννοια την τσαλαπατήσαμε… Εφαρμόζουμε, κατʼ απαίτηση των δανειστών, μια άλλη «δημοκρατία», αυτή των αγορών…

Ξεκάθαρα: το πρόβλημα για τους τροϊκάνους και τις αγορές ήταν ότι η δημοκρατία μας με τους πολιτικούς δεν ήταν όσο έπρεπε αγοραία για να μετατρέψει σε εμπορεία τη ζωή των Ελλήνων… Κι έπρεπε να βρεθεί μια κυβέρνηση που θα εγγυηθεί στις αγορές την ελληνική δημοκρατία και τη θυσία της ζωής των Ελλήνων…

Λιγότερη δημοκρατία είναι καλύτερη για τις αγορές… Για να επιβιώσει η αγορά θέλει δημόσια πενία… Η αγορά σαρώνει τον άνθρωπο, τη δημοκρατία, τη γνώση και τον πολιτισμό…

Και μια ακόμη κουβέντα για την κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα. Στην ανικανότητά του να διαχειριστεί ακόμη και την κρίση ή το τέλος του, έφτασε σε σημείο να καταργεί την ίδια την τυπική έννοια της δημοκρατίας… Τι άλλο παρά αυτό σημαίνει όταν η συμφωνία των κομμάτων άνοιξε την πόρτα στην υπουργοποίηση ακραίων στοιχείων, τα οποία στο παρελθόν έχουν ηγηθεί νεοφασιστικών οργανώσεων… Το είδαμε κι αυτό παραμονές της επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου… Το είδαμε κι αυτό, να κάθονται στα έδρανα του υπουργικού άνθρωποι που ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο και άλλοι που με τις αντιλήψεις τους υποστήριξαν τη μαύρη χούντα…

Αποδείχτηκε ότι ο αλήτης του συστήματος δεν είναι ο Έλληνας, αλλά το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα...

Επί δύο χρόνια οι Έλληνες άκουσαν πολλά. Έγιναν προσβλητικά και ρατσιστικά εξώφυλλα σε μεγάλα περιοδικά και εφημερίδες του εξωτερικού. Έγιναν «πρωταγωνιστές» σε τηλεοπτικές εκπομπές… Γιατί είναι «τεμπέληδες», γιατί τρώνε πολλά και δεν αποταμιεύουν… Γιατί τρώνε σε βάρος των Γερμανών ή των Γάλλων… Μας χλεύασαν, μας πέταξαν στη μούρη χαρακτηρισμούς που μας τρόμαξαν; Τα έλεγαν και μερικοί πολιτικοί μας…Σκέφτηκα πολλές φορές, μα δεν είναι δυνατό να είμαστε το απόβλητο της Ευρώπης…

Τελικά τώρα, δύο χρόνια μετά από την προσπάθεια της ηθικής και οικονομικής εξόντωσής μας, φαίνεται κάτι άλλο. Το παγκόσμιο σύστημα κλονίζεται. Η κρίση χρέους είναι πλέον διεθνής. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο των Ελλήνων και της Ελλάδας, αλλά του παγκόσμιου χωριού και του συστήματός του… Ο καπιταλισμός είναι στην πιο ακραία, πρωτοφανή κρίση του. Η μία μετά την άλλη χώρα του «καπιταλιστικού βασιλείου» μπαίνουν σε διαδικασία ελέγχου του χρέους τους. Ιταλία και Ισπανία. Το πρόβλημα αντιμετωπίζουν η Αγγλία (δεν είναι και στην ευρωζώνη), ακόμη κι η Γερμανία ή η Γαλλία, η ίδια η Αμερική. Τελικά, αποδεικνύεται ότι το πρόβλημα στην Ευρώπη και στον πλανήτη δεν είναι η Ελλάδα, όπως μας έκαναν να πιστέψουμε, για να γίνουμε εύκολα θύματα ή πειραματόζωα για να βρεθεί λύση διάσωσης του παγκόσμιου συστήματος… Τελικά δεν είναι οι Έλληνες τεμπέληδες ή βολεψάκηδες… Κι οι άλλοι έχουν προβλήματα, άρα το κακό ξεκινά από αλλού. Και φυσικά στην Ελλάδα το πρόβλημα εντάθηκε από τις χείριστες πολιτικές, το πελατειακό κράτος, το βόλεμα και τη λογική του εύκολου κέρδους…

Αυτό πάντως που περίτρανα αποδείχτηκε είναι ότι ο αλήτης του συστήματος δεν είναι ο Έλληνας, αλλά το ίδιο το σύστημα… Γιατί μας το έκρυβαν; Γιατί μας έκαναν να πιστέψουμε ότι είμαστε το κακό σπυρί; Αυτά τα ερωτήματα δεν απαλλάσσουν από τις δικές μας ευθύνες, από την ανάγκη να διορθωθούμε και να αλλάξουμε πολλά. Αλλά να τα αλλάξουμε για το δικό μας μέλλον, για τις δικές μας ανάγκες, κι όχι της Μέρκελ, που ενώ της χρωστάμε και μας παίρνει την ευθύνη των ταμείων, συνεχίζει να μας πουλά όπλα και να αρνείται καν να συζητήσει τα δικά της χρωστούμενα από την κατοχή…

Φυσικά κάναμε πολλά λάθη ως λαός για να φτάσουμε εδώ. Αλλά η διεθνής εποπτεία τι θα λύσει; Για την ιστορία (αρκετά διδακτική...) αναφέρω ότι η προηγούμενη διεθνής εποπτεία επιβλήθηκε το 1898. Όμως το 1909, εν μέσω εποπτείας, ξέσπασε η επανάσταση στο Γουδί... Το φαύλο πολιτικό σύστημα της εποχής παρέμεινε, η οικονομική κρίση κορυφώθηκε, ο ευτελισμός της ανθρώπινης ζωής συνεχίστηκε. Κι αυτά οδήγησαν στο κίνημα των δημοκρατών του στρατού που έγινε παλλαϊκή εξέγερση κι έφερε στην εξουσία τον Βενιζέλο 1 χρόνο αργότερα. Άρα, 12 χρόνια εποπτείας, όχι μόνο δεν έλυσε, αλλά αντίθετα χειροτέρεψε τα πράγματα (Η σημείωση για όσους υποστηρίζουν ότι, αφού δεν μπορούμε μόνοι μας, ας έλθουν οι ξένοι να μας διορθώσουν…)

Είναι τυχερό όμως το σύστημα… Αυτό που εξευτέλισε τον Έλληνα και την ηγεσία του, αυτό που επιβάλλει τη διεθνή εποπτεία. Τώρα το αντίπαλο δέος δεν υπάρχει, ούτε υφίσταται εναλλακτική λύση για να συντρίψει τα κομμάτια που προσπαθούν να ανασυνθέσουν, σκοτώνοντας ανθρώπους, και πριν απʼ όλους τους αδύναμους Έλληνες…

STEVENIKO

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...