Γράφει ο Θανάσης Σκαμνάκης

Η είδηση δεν είναι καινούργια. Συνεπώς δεν είναι είδηση. Εδώ και αρκετό καιρό αποτελεί γεγονός. Στη Μόσχα, στο Λος Άντζελες, στο Βερολίνο, στη Φρανκφούρτη και σε αρκετές ακόμα πόλεις στον κόσμο του αναπτυγμένου καπιταλισμού, χτίζονται πόλεις μέσα στις πόλεις. Είναι κοινότητες που κατοικούνται από τους πολύ πλούσιους, μακριά από το αγριεμένο πλήθος. Περιτειχισμένες με ηλεκτροφόρους φράχτες, κάμερες παρακολούθησης και ιδιωτικούς φρουρούς που περιπολούν συνεχώς για να μην τολμήσει κανείς να προσεγγίσει.

Έτσι οι πολύ πλούσιοι νοιώθουν ασφαλείς. Όχι γιατί δεν κινδυνεύουν από κλέφτες, ζητιάνους, αγαναχτισμένους και λοιπά κοινωνικά περιστατικά, αλλά γιατί κυρίως δεν είναι αναγκασμένοι να συμφύρονται με τον κατώτερο πληθυσμό και τη …βαρβαρότητα του. Χτίζουν μια δική τους ιεραρχία αξιών, αποφεύγουν τις αναμείξεις ετερογενών στοιχείων, διασκεδάζουν με τον δικό τους ιδιαίτερο τρόπο, σπουδάζουν τα παιδιά τους σε δικά ειδικά σχολεία, κατασκευάζουν έναν κόσμο χωριστά, κι όταν τα παιδιά μεγαλώσουν θα παντρεύονται εντός της κοινότητας, σαν τους παλιούς γαλαζοαίματους. Ένα άλλο έθνος μέσα στο έθνος.

Από την άλλη, σε μια μικρή πόλη της Ελβετίας, η οποία είχε την «ατυχία» να δεχτεί πριν μερικά χρόνια έναν μικρό αριθμό μεταναστών, το δημοτικό συμβούλιο αποφάσισε να απομονώσει με ψηλό τείχος τον οικισμό στον οποίο μένουν (και βρίσκεται έξω από την πόλη, σε ένα δάσος-πάρκο), ώστε να μην «τραυματίζει» τα μάτια και την αισθητική των γηγενών, όταν κάνουν τον περίπατο τους εκεί. Εν συνεχεία κατασκεύασε ειδικό δρόμο που είναι μόνο για τους μετανάστες, οι οποίοι απαγορεύεται πλέον να περπατούν ή να βρίσκονται σε άλλα σημεία της πόλης πέρα από τα οριοθετημένα με την ειδική σήμανση.

Αξιοσημείωτη λεπτομέρεια: η πλειοψηφία των κατοίκων της μικρής αυτής πόλης είναι παλιότεροι μετανάστες οι ίδιοι ή παιδιά μεταναστών. Με τείχη και δρόμους αποκλειστικής κυκλοφορίας απωθούν στο περιθώριο το κακό το οποίο δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν και συνεχίζουν τη δική τους ζωή με τα …υψηλά πολιτιστικά, ηθικά και πολιτικά ιδανικά.

Τα περιστατικά είναι πλέον πολλά και πολλαπλασιάζονται. Ο άλλος κόσμος δεν φτάνει να διαχωρίζεται ταξικά, κοινωνικά, πολιτιστικά, χρειάζεται τώρα και περιτείχιση. Τα τείχη που καταγράφονται στο σύγχρονο πολιτισμό μας, ως σύμβολα βάρβαρου διαχωρισμού των ανθρώπων, το τείχος του Ισραήλ, το τείχος των αμερικανών στο Μεξικό, παλιότερα το τείχος του Βερολίνου (μέχρι που η «απελευθερωτική» Δύση το γκρέμισε θριαμβευτικά, υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων) δεν είναι το χειρότερο είδος. Ο έρπων φασισμός του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, οικοδομεί ακόμα πιο αποτρόπαια, εκτεταμένα και βαθιά τείχη. Μέχρι την καρδιά του κόσμου και των ανθρώπων.

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...