Του ΓΙΩΡΓΟΥ Χ.ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ




Δηλώνει αδυναμία στο να πληρώσει τους φόρους και τα έκτακτα τέλη. Απειλεί πως η έσχατη καταφυγή του θα είναι το ντουφέκι. Απέναντί του θα βρει τον καθεστωτικό αρθρογράφο που θα στηλιτεύσει την ενδεχόμενη βία του. Είναι αυτός που θα γράψει στα εγχώρια και τα εξωχώρια έντυπα για τους βανδαλισμούς στα λύκεια και τη βία εναντίον των καθηγητών των ΑΕΙ! Ο ίδιος γραφιάς δεν θα βρει ούτε μια λέξη συμπάθειας για τη γυναίκα που τρελάθηκε στη Δ. Γούναρη ή για τη μωρομάνα που αυτοχειριάστηκε στην Πάτρα. Η ενδοβολή της δυστυχίας δεν τον αφορά.

Ο ζωντανός θάνατος να μην έχεις να θρέψεις τα όνειρα των παιδιών σου δεν τον ενδιαφέρει. Το θέμα του είναι τα δημοσιονομικά ελλείμματα και όχι η ανθρωπιστική καταστροφή. Ο πατριωτισμός του είναι συναφής με την αποφυγή της χρεοκοπίας της Ελλάδας, ενώ οι Έλληνες που έχουν ήδη χρεοκοπήσει, οι Έλληνες της τρίτης θέσης και του καταστρώματος αλλά και της δεύτερης θεωρούνται σκουπίδια, άχρηστο φορτίο, που πρέπει να πεταχτεί στη θάλασσα για να μην βουλιάξει το πλοίο.

Στην Ελλάδα οι αυτοκτονίες αυξήθηκαν κατά 40% το πρώτο εξάμηνο του 2011 γράφει η γαλλική εφημερίδα Le Monde. Η κατάθλιψη, το καταφύγιο στην τρέλα είναι γεγονός.
Να είσαι έξ-υπνος (ξύπνιος) και να σκέφτεσαι με όρους ονείρου, νύχτας, τύφλωσης για να αντέξεις. Να λες, «όνειρο είναι, εφιάλτης, δεν μπορεί αυτό να είναι αλήθεια». Αυτός ο λόγος θαμπώνει, απαλύνοντας την οξύτητα του πόνου στον εγκέφαλο.

Το θάμπωμα είναι η νοητική νύχτα το καταμεσήμερο. Είναι σαν να στρέφεις τα μάτια σου στον ήλιο και όλα να θαμπώνουν, να νυχτώνουν. Εδώ ο Φουκό αναφέρει τον Ντεκάρτ που «κλείνει τα μάτια και βουλώνει τα αυτιά του» για να μην τυφλωθεί, ενώ ο Γιάννης μιλάει απλώς για την αντιπυρά της «στωικής απάθειας» που δίνει χρόνο στο χρόνο και μία ευκαιρία για τη λύση του δράματος με μαγικό τρόπο.

Εν προκειμένω το τραγικό είναι το τελικό, ανεπίστροφο, αδιάκοπο κατασπάραγμα της καρδιάς, όπως στις τραγωδίες του ΙΖ αιώνα όταν η τρέλα έλυνε το δράμα, απελευθερώνοντας την αλήθεια και ανακτώντας το πραγματικό μέσω του λυρικού νόστου, της επιστροφής δηλαδή σ’ ένα είδος παιδικής ηλικίας, σ’ ένα έσχατο σημείο της πτώσης, που μπορεί να είναι το εφαλτήριο για μια νέα αρχή. Η μαγική ελπίδα. Πέραν αυτής τέλος, η σωτηρία από την τρέλα μπορεί να είναι η πολιτική έκφραση της απελπισίας.

Μόνο που δεν υπάρχουν πια θεσμοί, δεν υπάρχουν ούτε συνδικάτα ούτε πολιτικά κόμματα για να μετουσιώνουν τη βία σε κάτι δημιουργικό. Ενίοτε δε η όποια συμπάθεια έρχεται να παροξύνει το πρόβλημα και να αφαιρέσει και τα τελευταία υπολείμματα προσωπικής αξιοπρέπειας. Γι’ αυτό δεν απομένει παρά η βία, το… ντουφέκι ή η σύσταση νέων θεσμών, πολιτικών δικτύων συλλογικότητας και αλληλεγγύης.

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...