Η αποκάλυψη πως κατά την επέτειο του Πολυτεχνείου, ορισμένοι ευέλπιδες τραγούδησαν τον ύμνο της 21ης Απριλίου, δηλαδή της χούντας, προκάλεσε σοκ. Έπεσαν λέει από τα σύννεφα πολλοί, όταν έμαθαν ότι ο αρχηγός των τεταρτοετών προχώρησε σε ομιλία περί “διαστρέβλωσης της επανάστασης της 21ης του Απρίλη” και διέταξε να κατέβει η εικόνα του Πολυτεχνείου, την οποία αποκάλεσε “μπούρδα”.

Πιο πριν, είχαν απομακρυνθεί αλλοδαποί και Κύπριοι μαθητές, ώστε να τραγουδηθεί ο φασιστικός ύμνος και να προβούν σε σχετικά συνθήματα απερίσπαστοι. Βέβαια δεν είναι νέο ότι ο στρατός πάντα είχε για σύνθημά του το…προοδευτικό “Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια”. Αυτό που με απασχολεί περισσότερο από τα αναμφισβήτητα φιλοχουντικά αισθήματα του αρχηγού είναι η συνεχής αναφορά από πλευράς media, στον πιθανό κίνδυνο εκτροπής.

Φυσικά, η άνοδος της ακροδεξιάς είναι ορατή σε όλη την Ευρώπη. Βεβαίως, υπάρχουν νοσταλγοί της χούντας στην Ελλάδα, σε μια χώρα που η δημοκρατία ποτέ δεν εδραιώθηκε με ασφάλεια στις συνειδήσεις. Όμως μέσα σε αυτό το ρευστό κλίμα και τις συνθήκες ανασφάλειας, δεν είναι σίγουρα τυχαίο το γεγονός, ότι προβάλλονται συνεχώς οι πιθανότητες ο στρατός να ετοιμάζει πραξικόπημα στο παρασκήνιο.

Το πρόβλημα για μένα είναι, ότι το πραξικόπημα έχει ήδη συντελεσθεί με τον διορισμό του Παπαδήμου και της μη λαϊκά εκλεγμένης κυβέρνησης. Προσπαθήσουν να τρομοκρατήσουν τον λαό, χρησιμοποιώντας τον φόβο μιας στρατιωτικής χούντας, αποπροσανατολίζοντας από την χρηματοπιστωτική χούντα. Εξάλλου ο λαός πιο εύκολα φοβάται τανκς και όπλα, από ομόλογα και CDS. Το καθεστώς έχει παρακάμψει τις δημοκρατικές διαδικασίες και κερδίζει χρόνο αποφεύγοντας την λαϊκή ετυμηγορία.

Και μάλιστα, λαμβάνει αποφάσεις που οδηγούν στην φτώχεια την πλειοψηφία των πολιτών, χωρίς να έχει την ελάχιστη νομιμοποίηση. Αν σ’ αυτό συνυπολογίσουμε και την χρόνια ατιμωρησία, που σαν πανώλη κατέτρωγε τα σωθικά του πολιτικού συστήματος και μόλυνε την δικαιοσύνη, τότε έχουμε μια ιδιότυπη, μπασταρδεμένη δικτατορία.

Αυτά τα στοιχεία, ευκολότερα πολώνουν το κλίμα μεταξύ των πολιτών, αφού πρόθυμα μαντρώνονται σε τσιφλίκια του ακραίου χώρου, ανεξάρτητα σε ποιο πόλο ανήκουν. Η κοινωνία ασφυκτιά, δεν μπορεί να βρει διέξοδο και ο φόβος χρησιμοποιείται ξανά, θυμίζοντας με τα χουντικά σταγονίδια μια μαύρη σελίδα στην ελληνική ιστορία.

Κάτι ακόμη ανησυχητικό, είναι πως πολλοί συγκρίνουν την σημερινή χούντα με αυτή της επταετίας, θεωρώντας την τότε πιο “μαλακή” σε σχέση με ότι συμβαίνει σήμερα, αφού τότε “ο κόσμος είχε δουλειές” και “έγιναν έργα”. Αυτή η αντιδημοκρατική θηλιά, μπορεί να λειτουργήσει ως προπομπός μη προβλεπόμενων εξελίξεων.