Ο «τρίτος δρόμος»…

Του Γιάννη Γούδα

Πολλές φορές τον χαράζει και τον ακολουθεί προκειμένου να πετύχει κάτι, ή να γλυτώσει από κάτι, μερικές φορές για να παραπλανήσει ή να παρασύρει.

Όμως ακολουθώντας τον άγνωστο δρόμο μπαίνει σε περιπέτειες, αντιμετωπίζει κινδύνους κι αν είναι απροετοίμαστος μπορεί να «φάει το κεφάλι του».

Κι αν το μόνο κεφάλι που παίζεται είναι το δικό του, πάει στο διάολο, έπαιξε κι έχασε, αν όμως τον ακολουθούν κι άλλοι που τον εμπιστεύονται τότε το πράγμα αλλάζει και μπορεί να εξελιχθεί -το λιγότερο- σε φιάσκο και το χειρότερο σε τραγωδία.

Έναν τέτοιο τρίτο δρόμο προς τον σοσιαλισμό, ακολούθησε η χώρα στις αρχές του ’80, δρόμο που θα οδηγούσε σε μια Ελλάδα υπερήφανη χωρίς ξένα αφεντικά, έξω από το ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ, χωρίς ξένες βάσεις, μια Ελλάδα με περήφανα νιάτα και τιμημένα γηρατειά, μια Ελλάδα που θα ανήκε στους Έλληνες.

Στο δρόμο βέβαια, λόγω ανύπαρκτου σχεδιασμού ή επειδή όλα τα παραπάνω ήταν απλά όμορφα συνθήματα που συγκινούσαν τον λαό, τίποτα δεν έγινε. Ή μάλλον έγινε η αρχή για όσα θα ακολουθούσαν.

Ο κόσμος «χόρτασε ψωμί» με λεφτά που κανείς δεν του είπε ότι ήταν δανεικά, και αφού ο λαός χόρταινε ψωμί, ήταν σωστό να χορτάσουν και οι άλλοι, αυτοί που του το προμήθευαν και αυτοί που το μοίραζαν. Πρωθυπουργοί, υπουργοί, παρατρεχάμενοι, κομματικοί στρατοί συνδικαλιστών και διορισμένων προέδρων και γενικών διευθυντών ΔΕΚΟ.

Ο τρίτος δρόμος για την ΟΝΕ και το ευρώ επιτεύχθηκε με απατηλά μέσα και υποσχέσεις, με ψέματα και λοβιτούρες με αποτέλεσμα να βρεθεί η χώρα ουσιαστικά απροετοίμαστη και καθόλου ανταγωνιστική σ’ ένα εξόχως σκληρό ανταγωνιστικό περιβάλλον. Αποβιομηχανοποιημένη και με μια γεωργία χωρίς προσανατολισμό αρκούμενη στις επιδοτήσεις και στις ψευδείς δηλώσεις παραγωγής.

Δισεκατομμύρια επί δισεκατομμυρίων κατέληξαν στις τσέπες επιχειρηματιών και μεγαλοαγροτών και από εκεί στις Ελβετίες. Οι οφσόρ και οι μετακομίσεις επιχειρήσεων σε διπλανές χώρες, πράξεις ιδιαίτερα πατριωτικές, δεν ήταν αμέτοχες στο χάλι.

Κι ήρθε η ώρα για τον τρίτο δρόμο προς τη Δημοκρατία.

Ένα απερίγραπτο συνονθύλευμα πολιτικών χωρίς αρχές και με μοναδικό σκοπό την εξουσία και τη νομή όσων αυτή συνεπάγεται, αποφάσισαν ότι η Δημοκρατία δεν είναι υπόθεση του λαού αλλά των αιθουσών συνεδριάσεων μέσα και έξω από τη χώρα.

«Οι καταστάσεις είναι πολύ κρίσιμες και δεν μπορούμε να τις αφήσουμε στην κρίση του λαού». Οι αρχηγοί των δύο μεγάλων φυλών μάλωναν δημοσίως, έκαναν και μούτρα ο ένας στον άλλο έτσι για τα μάτια του κόσμου, αλλά κατ’ ιδίαν συνεργαζόταν για το πώς θα εφαρμόσουν τις ντιρεκτίβες των αφεντικών.

Έκαναν και νάζια προκειμένου να κινήσουν το ενδιαφέρον του κόσμου, έφτασαν στο σημείο να συζητούν για τη θέση του πρωθυπουργού της κυβέρνησης εθνικής συνενοχής, αστεία πρόσωπα, κάτι Πετσάλνικους και Κακλαμάνηδες, έτσι ώστε ο προεπιλεγμένος να φανεί σαν ιδανική λύση.

Στη συμμαχία των προθύμων, έσπευσαν να δώσουν τη στήριξή τους τα συνήθη τσιράκια, τα ΜΜΕ.

Πότε παρήγγειλαν δημοσκοπήσεις, πότε πρόλαβαν οι εταιρίες να τις κάνουν και πότε πρόλαβαν να επεξεργαστούν τα στοιχεία είναι προς διερεύνηση.

Από την Πέμπτη το βράδυ μέχρι το απόγευμα του Σαββάτου που αρχίζουν να τυπώνονται οι κυριακάτικες εφημερίδες κατάφεραν να τα έχουν όλα έτοιμα. 73%εμπιστεύονται τη νέα κυβέρνηση, 78% λένε ΝΑΙ στην κυβέρνηση συνεργασίας (προσέξτε στην συγκεκριμένη, όχι σε κυβερνήσεις συνεργασίας γενικώς) 54% εγκρίνουν από τώρα παράταση της θητείας της και μετά τις 19 Φεβρουαρίου.

Αν τα παραπάνω ποσοστά είναι πραγματικά, τότε ότι τραβάμε καλώς το τραβάμε. Και λίγα μας κάνουν…