Του Γιώργου Μαλούχου
Στην Αθήνα, η κυβέρνηση Παπαδήμου όδευε προς τις προγραμματικές δηλώσεις μετά από μια εφιαλτική για τη χώρα εβδομάδα. Στη Ρώμη ο Μόντι προσπαθούσε να συνθέσει τη νέα ιταλική κυβέρνηση υπό το βάρος της ολοκληρωτικής επίθεσης των «αγορών» που έφτασε πλέον στη χώρα του και όχι μόνο σε αυτήν: η Ευρώπη έμπαινε ξανά σε περιδίνηση τέτοια, που άγγιζε πια ως και τη Γαλλία. Δεν άγγιζε όμως το Βερολίνο. Αντιθέτως, την ίδια ώρα, στη Λειψία, η καγκελάριος Μέρκελέβλεπε σε όλα αυτά – και το έλεγε δημόσια – μια μεγάλη «ευκαιρία». Και τη στιγμή ακριβώς που οι άλλοι έτρεμαν, εκείνη τη στιγμή εξήγγειλε πανηγυρικά το νέο όραμα του Βερολίνου: τη γέννηση της γερμανικής «πολιτικής Ευρώπης».
Η καγκελάριος δεν κρύφτηκε: συνέδεσε ρητά την κρίση με την «ευκαιρία». Γιατί λοιπόν να «βοηθήσει»; Γιατί να ψάξει μια διέξοδο; Γιατί αφού η κρίση των άλλων είναι ευκαιρία της Γερμανίας και πια το λέει δημόσια;
Η κρίση ονομάζεται κρίση χρέους αλλά δεν είναι μόνον κρίση χρέους: είναι κρίση χρέους στην οποία έχει αποκλειστεί κάθε άσκηση πολιτικής διεξόδου από αυτήν. Και αυτό είναι που τη γιγαντώνει και την καθιστά επιθετική και ανεξέλεγκτη. Είναι η κρίση που βολεύει αποκλειστικά και μόνο τη Γερμανία, τη δημοσιονομική της πραγματικότητα και τους εθνικούς της ηγεμονικούς στόχους.
Ρίχνοντας τώρα στο τραπέζι την πρόταση της «πολιτικής Ευρώπης», στην ουσία, η Μέρκελ έδειξε καθαρά ποιος είναι εκείνος που υποδαυλίζει την κρίση και ποιος την κεφαλαιοποιεί – ας μην ξεχνάμε ότι η επίθεση στην Ιταλία άρχισε αμέσως μετά την πολιτική επίθεση που υπέστη η χώρα στις Κάννες. Μετά από τις Κάννες, οι «αγορές» έδειξαν τα δόντια τους, ενώ η Γερμανία έδειξε τι ακριβώς προσδοκά πολιτικά: μια Ευρώπη στην οποία το Βερολίνο θα παρακολουθεί ασφαλές και αδιάφορο την καταστροφή, μέχρι που θα έχει πια τον απόλυτο ουσιαστικό και θεσμικό έλεγχο της μοίρας τόσων λαών στα χέρια του για να υπηρετήσει τον ηγεμονικό εθνικό του στόχο που δεν είναι πλέον καν κρυφός…
Την ίδια ώρα, στις Βρυξέλλες, αυτή η θλιβερή καρικατούρα Ευρώπης, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, περί άλλων τύρβαζε: περιχαρής παρουσίαζε τις… φοβερές της αποφάσεις για το πώς θα είναι από εδώ και πέρα τα… τσιγάρα στην Ε.Ε., που θα πρέπει να σβήνουν μόνα τους για να αποφεύγονται οι πυρκαγιές…
Όμως, για τη μεγάλη πυρκαγιά που έχει ανάψει σε τόσες χώρες, η Επιτροπή δεν είχε και πολλά να πει. Τι να πει;
Αφού μιλώντας προχθές στο συνέδριο του CDU στη Λειψία, η Γερμανίδα καγκελάριος έβαλε επίσημα την ταφόπλακα της παλιάς Ευρώπης: αξίωσε την επιτάχυνση της αναθεώρησης της Συνθήκης της Λισαβόνας και την ολοκλήρωση των σχετικών διεργασιών μέσα στο 2012 και περιέγραψε, χωρίς περιστροφές, μια Ευρώπη κυριολεκτικά εφιαλτική.
Μια Ευρώπη που όλες οι θεμελιώδεις αρχές που τη γέννησαν, δεν θα υπάρχουν πια. Μια Ευρώπη στην οποία οι λαοί θα ζήσουν πια όχι μέσα σε μια κοινότητα ελεύθερων κρατών, αλλά κάτω από τις διαταγές του Βερολίνου.
Αλλωστε, το κείμενο που μοιράστηκε στους περίπου χίλιους Γερμανούς συνέδρους της Λειψίας από το κόμμα της καγκελαρίου, ήταν σαφές ήδη από τον τίτλο του: «Δυνατή Ευρώπη: ένα ευοίωνο μέλλον για τη Γερμανία»…
Ακριβώς αυτό το ευοίωνο μέλλον για τη Γερμανία είναι που έχει βάλει φωτιά σε τόσους λαούς: έκαψε την Ελλάδα, απειλεί τώρα να κάψει την Ιταλία και τόσες άλλες χώρες. Η οσμή του καπνού φτάνει τώρα μέχρι το κατατρομαγμένο Παρίσι…
Στο συνέδριο της Λειψίας δεν προδιαγράφηκε μόνον η Ευρώπη – τιμωρός, ούτε απλώς η νέα γραμμή που θέλει την Ελλάδα όχι μόνον εκτός κοινού νομίσματος αλλά και εκτός Ενωσης.
Στη Λειψία οι Γερμανοί έβαλαν τα θεμέλια για την τελική υπέρβαση κάθε θεσμικού «εμποδίου» στο ηγεμονικό τους όραμα.
Στη Λειψία, άρχισε το τέλος της κοινής μεταπολεμικής Ευρώπης.
Υπό το κράτος της ασφυκτικής πίεσης των εδώ εξελίξεων, η δημόσια συζήτηση στην Ελλάδα, δεν θέλει καν να κοιτάξει προς τα εκεί. Είναι δυστυχώς, όσο κι αν αυτό είναι κατανοητό, μια συζήτηση ταυτόχρονα φοβική και επαρχιώτικη.
Η νέα κυβέρνηση, βρίσκεται κυριολεκτικά μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης: η δεύτερη είναι οι παθογένειες του ελληνικού συστήματος, η πρώτη όμως, είναι η γερμανική ηγεμονία που τις χρησιμοποίησε ως άλλοθι, τις εκμεταλλεύθηκε στο έπακρο, τις αξιοποίησε για να βαφτίσει την κρίση «ευκαιρία»…
Πολύ σύντομα ο νέος πρωθυπουργός θα βρεθεί αντιμέτωπος και με τη Σκύλλα και με τη Χάρυβδη. Πολύ σύντομα θα διαπιστώσει ότι όσες προσπάθειες κι αν κάνει για να νικήσει τη δεύτερη, η πρώτη είναι που δεν θα τον αφήσει να σταθεί σε χλωρό κλαρί.
Γιατί χωρίς να το γνωρίζουν, αυτή η εξωτερική Σκύλλα και αυτή η εσωτερική Χάρυβδη συνεργάζονται: το ελληνικό χάος υπήρξε ο καλύτερος μοχλός που θα μπορούσε να έχει η Γερμανία για να φτάσει στην εξαγγελία της δικής της δυναστικής «πολιτικής Ευρώπης» όπως την παρουσίασε προχθές στη Λειψία.
Η Γερμανία χρειάζεται τόσο πολύ την ελληνική κρίση, που, αν δεν υπήρχε, θα έπρεπε να την έχει εφεύρει. Αλλωστε, στην πραγματικότητα, αυτό έκανε: επί δύο χρόνια συστηματικά έπραξε ό,τι ήταν και δεν ήταν δυνατόν όχι για να την καταστείλει, αλλά για να τη διογκώσει, να τη φουντώσει, να τη θεσμοποιήσει, να την αφήσει να εξαπλωθεί.
Γιατί πάνω στην καμένη αυτή γη, πάνω στην απόλυτη εξάρτηση, στις μειωμένες κυριαρχίες και, κυρίως, πάνω στο φόβο, της ήταν πολύ πιο εύκολο να χτίσει τη νέα Ευρώπη που ονειρεύεται, όπως στη Λειψία επισήμως εξήγγειλε προχθές ότι θα πράξει.
Η Ελλάδα βρίσκεται αυτή τη στιγμή με το πιστόλι στον κρόταφο και το δάχτυλο στη σκανδάλη. Κάτω από το κράτος αυτής της κατάστασης, το μόνο που επιχειρεί, και είναι λογικό, είναι να αποφύγει την εκτέλεση.
Αυτή η βία, που έχει πίσω της τη μετατροπή της ελληνικής τραγωδίας σε γερμανική, ρητά ομολογημένη πλέον, «ευκαιρία», συνθλίβει τη χώρα σε όλα τα επίπεδα.
Η Ελλάδα, μεταξύ του πατήματος της σκανδάλης και της αποφυγής της εκτέλεσης, παρακολουθεί την κατάρρευση που δείχνει τα δόντια της ακόμα και στο βαθύ διχασμό του ελληνικού λαού.
Στο δίλλημα «ευρώ ή όχι», όπως το θέτει χωρίς περιστροφές η γερμανική πολιτική, με το Παρίσι δυστυχώς να την ακολουθεί πλέον τυφλά μέσα στο δικό του φόβο, ουδείς, και ορθώς, μπορεί να λάβει την ευθύνη να το απαντήσει αρνητικά – γι αυτό σπαρταράμε και τρέχουμε πάνω κάτω σαν το ποντίκι στο κλουβί του εργαστηρίου.
Όμως, το δίλημμα αυτό είναι στο βάθος του ψευδές.
Γιατί ενώ το «όχι» σημαίνει χτύπημα θανάτου για τη χώρα, το «ναι» δεν κρύβει κι αυτό καμιά αληθινή ελπίδα, παρά, στην καλύτερη περίπτωση, την πλήρη υποταγή σε μια Ευρώπη που, κάθε μέρα, θα γίνεται όλο και πιο εφιαλτική για τους ανίσχυρους απέναντι στο Βερολίνο λαούς…
Παρ όλα αυτά, είτε το θέλουν οι Γερμανοί είτε όχι, κάτι από την παλιά Ευρώπη, υπάρχει ακόμα: κι αυτό είναι οι θεσμικές της πρόνοιες. Ακριβώς γι αυτό, η Ελλάδα χρειάζεται πάση θυσία να κερδίσει κάποιο χρόνο. Να μην «σπάσει» πριν να υπάρξουν ευρύτερες εξελίξεις: αυτή είναι και η βαθύτερη σημασία της κυβέρνησης Παπαδήμου, αφού δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι στόχοι, τελικά, δεν είναι επιτεύξιμοι. Κι αυτό, δεν είναι λίγο.
Η αναθεώρηση της Λισαβόνας, απαιτεί την ομοφωνία των κρατών μελών. Το Βερολίνο έχει ήδη δώσει τα δείγματα: θα επιχειρήσει να περάσει τις αλλαγές σε κατώτερο επίπεδο με το άλλοθι της «περιορισμένης» αναθεώρησης, για να αποφύγει ακριβώς αυτή την αναγκαία ομοφωνία.
Αν οι ευρωπαϊκές χώρες το επιτρέψουν, θα είναι άξιες της μοίρας τους. Γιατί η αναθεώρηση προς την «πολιτική Ευρώπη» των Γερμανών, μόνον περιορισμένη δεν είναι.
Για την Ελλάδα, η θεσμοποίηση της «πολιτικής» γερμανικής Ευρώπης, είναι το μόνο αλλά μέγα όπλο απέναντι σε όλο αυτό το κακό. Το κακό μιας Γερμανίας που επιμένει να ισοπεδώσει τα πάντα προκειμένου να κυριαρχήσει κατά κράτος. Που έχει κλείσει το δρόμο σε κάθε λύση και επιβάλλει τον πλήρη στραγγαλισμό εκβιάζοντας λαούς και κράτη.
Η αναθεώρηση της Συνθήκης, την οποία προχθές εξήγγειλε η κυρία Μέρκελ και για την οποία βιάζεται πριν αναδυθούν νέες δυνάμεις, λ.χ. στη Γαλλία ή αλλού, πρέπει τώρα να έρθει στο επίκεντρο της ελληνικής δημόσιας συζήτησης και να μπει στο τραπέζι ανάμεσα στην Ελλάδα και τη Γερμανία, να γίνει το αντικείμενο μιας σοβαρής εθνικής στρατηγικής και μιας προσπάθειας διαμόρφωσης κοινής στάσης με άλλες χώρες της Ενωσης.
Αυτή είναι η μόνη δύναμη που μας έχει απομείνει πριν το τέλος που προδιαγράφεται πια καθαρά, καθώς τα γεγονότα ξεπερνούν κάθε ελληνική προσπάθεια, όπως κατά πάσα πιθανότητα θα έχει την «ευκαιρία» την ερχόμενη Δευτέρα να διαπιστώσει άμεσα και πικρά και ο νέος πρωθυπουργός, επισκεπτόμενος για πρώτη φορά με αυτή του την ιδιότητα τις πολύ καλά γνώριμές του Βρυξέλλες…
STEVENIKO
Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...
