Πρωταγωνιστής της "αιρετικής" Αριστεράς, ουτοπιστής και συνιδρυτής της ιστορικής εφημερίδας "Ιλ Μανιφέστο", ο 79χρονος Μάγκρι. Εδωσε τέλος στη ζωή του με ευθανασία στην Ελβετία
"Αντίο, αποφάσισα να πεθάνω"... Με αυτά τα λόγια αποχαιρέτησε τη ζωή ο Λούτσιο Μάγκρι, αναμφισβήτητος πρωταγωνιστής της "αιρετικής" Αριστεράς στην Ιταλία.
Αμετανόητος ουτοπιστής και συνιδρυτής της ιστορικής εφημερίδας "Ιλ Μανιφέστο", ο 79χρονος μετέβη στην Ελβετία το Σαββατοκύριακο για να... αυτοκτονήσει με τη βοήθεια ενός γιατρού. Υστερα από δεκαετίες πνευματικής περιήγησης στο ιταλικό αριστερό πολιτικό τοπίο, ύστερα από σειρά παλινδρομήσεων, απογοητεύσεων και ιδεολογικών αδιεξόδων, ο Μάγκρι πήρε στα χέρια του το ύστατο "ταξίδι" έτσι ώστε να βεβαιωθεί πως θα τον πάει εκεί ακριβώς που ήθελε: τον θάνατο.
Σύμφωνα με την ιταλική εφημερίδα "Λα Ρεπούμπλικα", ο δημοσιογράφος και πολιτικός Μάγκρι βίωνε τα τελευταία χρόνια "μια αληθινή κατάθλιψη που ήταν αδύνατο να γιατρευτεί". Οπως υποστήριξαν φίλοι του άλλοτε "ακούραστου" μαχητή, οι λόγοι που τον οδήγησαν στην απόλυτη παράδοση ήταν τόσο δημόσιοι όσο και προσωπικοί. Η αρχή του τέλους σήμανε όταν η γυναίκα του, Μάρα, χτυπήθηκε από καρκίνο και απεβίωσε.
Ο Λ. Μάγκρι, σύμφωνα με όσους τον γνώριζαν καλά, είχε σχέση εξάρτησης με τη σύζυγό του, χωρίς την οποία δεν μπορούσε ούτε να... σηκώσει χρήματα από την τράπεζα. Πέραν όμως της προσωπικής τραγωδίας, ο Ιταλός διανοούμενος αντιμετώπιζε και ένα σοβαρό, μάταιο κατά πολλούς, πολιτικό δράμα.
Οπως το θέτει εύστοχα και η "Ρεπούμπλικα", "ο Μάγκρι ήθελε να αλλάξει τον κόσμο και ο κόσμος τα τελευταία χρόνια διέψευδε αφόρητα την ουτοπία του".
Ο Μάγκρι είχε ταυτιστεί με διάφορες κομμουνιστικές οργανώσεις που τελικά οδηγήθηκαν στο περιθώριο της ιταλικής πολιτικής σκηνής και ο 79χρονος το εκλάμβανε σχεδόν ως μια προσωπική αποτυχία. Αυτή την "απελπισία" σε ιδεολογικό επίπεδο μπορεί κανείς να τη διακρίνει στο τελευταίο βιβλίο του Μάγκρι, "Ο Ράφτης του Ulm, μια πιθανή ιστορία του PCI (Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας)" που κυκλοφόρησε το 2009.
Σύμφωνα με τους κριτικούς, το βιβλίο -το οποίο εξετάζει την παρακμή και τελικά την πτώση του δυτικού κομμουνισμού- αποτελούσε την "ύστατη κραυγή" για βοήθεια ενός ανθρώπου του οποίου η ζωή ανήκε σε έναν κόσμο που έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί.
Η πολυτάραχη διαδρομή του
Μια ζωή μαχητής στο μετερίζι της Αριστεράς
Μέλος στο παρελθόν του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος (PCI), ο Λούτσιο Μάγκρι προσχώρησε σε διάφορα αριστερά σχήματα μέχρι τελικά να εγκαταλείψει τελείως την ενασχόληση με τα κόμματα. Από τη νεολαία της Χριστιανοδημοκρατίας στην οποία στρατεύτηκε στις αρχές της δεκαετίας του '50, ο Μάγκρι εντάχθηκε στο PCI το 1958.
Ωστόσο, το σοκ της σοβιετικής επέμβασης στην Τσεχοσλοβακία το 1969 τον οδήγησε -αυτόν και άλλους δύο νεαρούς της Αριστεράς- στην ίδρυση της εφημερίδας "Ιλ Μανιφέστο" μέσω της οποίας άρχισε να ασκεί κριτική στο εσωτερικό του Κομμουνιστικού Κόμματος με αποτέλεσμα να δει την... πόρτα της εξόδου από το PCI στο τέλος του ίδιου έτους. Λίγα χρόνια αργότερα, το 1974, ίδρυσε το Κόμμα Προλεταριακής Ενότητας, το οποίο ύστερα από μία δεκαετία εντάχθηκε και αυτό στο PCI.
Οταν το τελευταίο "απαρνήθηκε" την κομμουνιστική του φύση για να μετονομαστεί σε "Δημοκρατικό Κόμμα της Αριστεράς" στο συνέδριο του 1991, ο Μάγκρι το εγκατέλειψε -αυτή τη φορά με δική του πρωτοβουλία- για να ενταχθεί στο Κόμμα Κομμουνιστικής Επανίδρυσης δημιουργώντας ταυτόχρονα το δικό του "ρεύμα" μέσα στους κόλπους του.
Το 1995, το "ρεύμα" του Μάκγρι αποχώρησε από το Κόμμα Κομμουνιστικής Επανίδρυσης δημιουργώντας έναν νέο πολιτικό σχηματισμό, το Κίνημα των Ενωτικών Κομμουνιστών. Οταν αργότερα το εν λόγω "Κίνημα" απορροφήθηκε από το Δημοκρατικό Κόμμα, ο Λούτσιο Μάγκρι το εγκατέλειψε και αυτό. Ηταν η τελευταία φορά που ο διανοούμενος και δημοσιογράφος συμμετείχε σε κομματικό σχήμα αποφασίζοντας να αφοσιωθεί στο εξής ολοκληρωτικά στην εφημερίδα του "Ιλ Μανιφέστο".
STEVENIKO
Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...
