Ηλίας Σταμπολιάδης,
Καθηγητής Πολυτεχνείου Κρήτης

Ακούμε τον τελευταίο καιρό τους υποστηρικτές της νέας τάξης πραγμάτων να ομιλούν μέσα και έξω από τη Βουλή για το συμφέρον της χώρας, που το ταυτίζουν με την λήψη της επόμενης δόσης του δανείου για να καλύψουμε βραχυπρόθεσμες οικονομικές ανάγκες της χώρας και εκβιάζουν το λαό να αποδεχθεί την ταπεινωτική και καταστροφική, για το μακροπρόθεσμο συμφέρον της χώρας και του έθνους μας, δανειακή σύμβαση.

Δεν μας λένε ότι η αποδοχή της δανειακής σύμβασης σημαίνει την παράδοση της εθνικής μας κυριαρχίας σε ξένα κέντρα εξουσίας, με την αποδοχή δικών τους επιτηρητών που ουσιαστικά θα κυβερνούν τη χώρα και την εκχώρηση στους δανειστές περιουσιακών στοιχείων του κράτους μας.

Προσπαθούν να ενοχοποιήσουν το λαό για έναν τρόπο διαβίωσης υπεράνω της παραγωγικής του ικανότητας όταν αυτοί του τον υπέδειξαν εκχωρώντας του κάθε είδους ανεξέλεγκτες επιδοτήσεις, για να τους κρατά στην εξουσία και ενώ αποβιομηχανοποιούσαν τη χώρα, στήριζαν την ψευδή ευδαιμονία και την παμφάγο φαυλοκρατία τους σε υψηλότοκα δάνεια τα οποία καλούν τώρα τον λαό να αποπληρώσει στο πολλαπλάσιο.

Επιπλέον ενέταξαν το κράτος στη ζώνη του ευρώ που είναι το νόμισμα μίας Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης κρατών χωρίς κοινό προϋπολογισμό και χωρίς κοινή δημοσιονομική πολιτική. Το ενέταξαν δηλαδή σε μία αρένα ανήλεου οικονομικού ανταγωνισμού χωρίς τη δυνατότητα άσκησης νομισματικής πολιτικής που αποτελεί την απαραίτητη προϋπόθεση ελέγχου της αναπτυξιακής αλλά και της δημοσιονομικής πολιτικής ενός κυρίαρχου κράτους που προσπαθεί να επιβιώσει σε συνθήκες ανταγωνισμού.

Θεωρούν ιστορικής σημασίας ανάγκη την αποδοχή της δανειακής σύμβασης, που κατοχυρώνει την μακροπρόθεσμη παράδοση της χώρας στους ξένους, για να καλύψουν όχι τόσο βραχυπρόθεσμες δημοσιονομικές υποχρεώσεις αλλά κυρίως για να αποπληρώσουν τοκοχρεολύσια προς τους ίδιους τους δανειστές μας. Μας απειλούν μάλιστα με έξοδο από το Ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, μία ανίερη συμμαχία υποτέλειας των αδυνάτων στους ισχυροτέρους.

Η πραγματικότητα είναι ότι, είτε μέσα είτε έξω από το ευρώ με εθνικό νόμισμα, το βιοτικό μας επίπεδο θα πέσει σε εκείνο της παραγωγικότητας μας. Η διαφορά είναι ότι εάν επιμένουμε να ζούμε με δάνεια πάνω από την παραγωγικότητα μας αυτό θα σημάνει την τελειωτική μας κατάρρευση ενώ αντιθέτως με δικό μας νόμισμα θα μπορούμε να χειριστούμε τόσο την αναπτυξιακή όσο και την δημοσιονομική μας πολιτική. Τώρα δανειζόμαστε χρήματα για να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις.

Σε μία μόνο περίπτωση θα μας συνέφερε να μείνουμε στο ευρώ και αυτό θα συμβεί μόνο όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση γίνει ομοσπονδιακό κράτος με κοινό προϋπολογισμό και κοινή δημοσιονομική πολιτική.

Ας μην προσπαθούν λοιπόν να μας πείσουν ότι αποτελεί ιστορική ευκαιρία το να υποταχθούμε αποδεχόμενοι τη δανειακή σύμβαση για να πάρουμε χρήματα που τα παιδιά μας θα κληθούν να αποπληρώσουν ακριβά για να ζήσουμε εμείς καλύτερα. Το έθνος μας έχει ιστορία χιλιετιών και ότι κατόρθωνε πάντα ήταν ο καρπός μόχθου, δημιουργικής σκέψης και κυρίως αποδοχής ενός συνόλου αρχών και αξιών που καθόριζαν τον τρόπο διαβίωσης και σχέσης των πολιτών μεταξύ τους.

Σήμερα προβάλουν τον ευδαιμονισμό, τον ατομοκεντρισμό και τον αμοραλισμό σαν πρότυπα ζωής και δεν διστάζουν να υπονομεύουν ακόμη και το μέλλον των επόμενων γενεών χάρη της σημερινής τους πολιτικής επικράτησης. Είναι ολοφάνερο πλέον πως οι νεοταξικές δυνάμεις, παρά τις φαινομενικές τους αντιπαραθέσεις για το ποίος θα έχει το πάνω χέρι, συμφωνούν στην αποδοχή της δανειακής σύμβασης εξαπατούν το λαό και υποκλέπτουν την σημαντική αυτή απόφαση από τον ίδιο το λαό.

Η αποδοχή της δανειακής σύμβασης ταυτοχρόνως σημαίνει και παραμονή στο ευρώ και όποιος αποδέχεται το ένα αυτομάτως αποδέχεται και το άλλο, παρά τις φαινομενικές του αντιρρήσεις.

Άρα οι νεοταξικές δυνάμεις περιλαμβάνουν ΠΑ.ΣΟ.Κ., Ν.Δ., ΛΑ.Ο.Σ., ΣΥ.ΡΙΖ.Α, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ και ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ.

Μόνο το Κ.Κ.Ε. έχει προβάλλει θέσεις για την έξοδο από το ευρώ αλλά το κάνει αδιακρίτως από την ομοσπονδιακή ή όχι μορφή της Ευρώπης, την οποία εμείς θέσαμε σαν προϋπόθεση παραμονής στο ευρώ, γι αυτό και ο λαός δεν την ακολουθεί διότι δεν εμπιστεύεται το μέλλον του σε αυτούς που δουλεύουν για μία διεθνή διακυβέρνηση του προλεταριάτου, συμπράττοντας σε αυτό με το διεθνές κεφάλαιο που τόσο αντιμάχονται, αδιαφορώντας για την εθνική ιδιαιτερότητα του λαού.