Ο,τι η καθημερινότητα εισπράττει ως τραγωδία η πολιτική σκηνή το μεταφράζει με όρους κωμωδίας. Μια κωμωδία πολιτικών ηθών που εδώ και δύο χρόνια καταναλώνει ευρήματα για να κρατήσει ζωντανό το ενδιαφέρον του κοινού.
Ώς δύο χρόνια πριν, η θεαματική νίκη του κεντροδεξιού Ραχόι στην Ισπανία θα ήταν μια πρώτης τάξεως αφορμή για βαθυστόχαστες αναλύσεις με ανάλογα συμπεράσματα. Οι σοσιαλιστικές ιδέες πέφτουν κατακόρυφα στο χρηματιστήριο, άλμα των μετοχών του φιλελευθερισμού στο Χρηματιστήριο της Μαδρίτης, η Αυτής Μεγαλειότης η κοινή γνώμη ξύπνησε σήμερα με τάσεις πιο συντηρητικές. Η αλήθεια είναι ότι το χθεσινό αποτέλεσμα πανικόβαλε περισσότερο από τις σοσιαλιστικές ιδέες τα ζευγάρια των ομοφυλοφίλων, αφού, όπως διάβασα, πολλοί έσπευσαν να νομιμοποιήσουν τον δεσμό τους φοβούμενοι την αλλαγή νομοθεσίας από την Κεντροδεξιά.
Κατά τα άλλα, το μόνο σοβαρό συμπέρασμα που μπορεί να βγάλει κανείς είναι ότι η απερχόμενη ισπανική κυβέρνηση δέθηκε κι αυτή στο γαϊτανάκι της κρίσης. Η έκτη στη σειρά, μετά την Ιρλανδία, τον Σόκρατες, τον Μπερλουσκόνι, τον Παπανδρέου και τη Σλοβάκα Ιβέτα Ραντίκοβα, η οποία θυσίασε την κυβέρνησή της προκειμένου να περάσει στη Βουλή τη βοήθεια στην Ελλάδα. Το γαϊτανάκι δεν αναγνωρίζει ούτε κεντροδεξιές ούτε κεντροαριστερές αποκλίσεις.
Συμπέρασμα πρώτο: η κρίση που βρίσκεται σε πλήρη ανάπτυξη μετατρέπει τις παλιές καλές πολιτικές συγκρούσεις, τους παλιούς καλούς διαχωρισμούς και τις διχοτομίες ανάμεσα σε «αριστερές» και «δεξιές» πολιτικές να μοιάζουν με παιχνίδι συναναστροφής, ένα υπερθέαμα που κοστίζει πολύ και κανείς παραγωγός δεν έχει τη διάθεση να το προσφέρει πια.
Πριν από δύο χρόνια δεν έμοιαζε αδιανόητη μια κυβερνητική σύμπραξη ΠΑΣΟΚ και ΛΑΟΣ; Κι αν οι γάλλοι σοσιαλιστές σοκάρονται από τον ιδεολογικό ανορθολογισμό από τον οποίο πάσχουν οι έλληνες ομοϊδεάτες τους, μάλλον αυτό οφείλεται ότι εκεί, ό,τι κι αν λένε, μπορούν ακόμη να παριστάνουν ότι παρακολουθούν την κρίση από κάποια σχετική απόσταση. Πριν από δύο χρόνια δεν έμοιαζε αδιανόητο το πολιτικό κόμμα που έβαλε την Ελλάδα στην Ευρώπη, η Νέα Δημοκρατία, να επενδύει πολιτικά στην απόσταση που το χωρίζει από την Ευρώπη;
Συμπέρασμα δεύτερο: η παλιά καλή διχοτομία ανάμεσα σε Δεξιά και Αριστερά μετατοπίζεται όλο και περισσότερο σε μια νέα διχοτομία, σ' αυτήν που χωρίζει όσες δυνάμεις εξακολουθούν να επενδύουν στην Ευρώπη, σε «όποια Ευρώπη», σε «κάποια Ευρώπη», και σε όσες αναζητούν τη θαλπωρή της εθνικής φάτνης. Με ό,τι κι αν αυτό συνεπάγεται, μια και - ως γνωστόν - η Μάνα είναι μόνο μία και η μητρική αγκαλιά δεν είναι διαπραγματεύσιμη.
Στην κωμωδία των ηθών την ευθύνη της μετατόπισης ενίοτε την αναθέτουν στους λεγόμενους «τεχνοκράτες», οι οποίοι, χάριν ευφωνίας, παριστάνουν τους αντικειμενικούς.
Ξέχασα την Αριστερά, θα μου πείτε. Μα γι' αυτήν δεν υπάρχει θέμα μετατόπισης, για τον απλούστατο λόγο ότι η Αριστερά δεν αναγνωρίζει την κρίση αφού συνεχίζει να λέει και τώρα τα ίδια που έλεγε και πριν από δύο χρόνια. Γιατί η κωμωδία των ηθών πάντα χρειάζεται και κάποιον χαρακτήρα που λέει αυστηρά στους υπόλοιπους: «Εγώ δεν είδα τίποτε απ' τη σκηνή του φόνου».
STEVENIKO
Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...
