Η ταχύτατη εξέλιξη του κόσμου μας, σε παγκόσμιο επίπεδο, αυτή όπως την αποκαλούν, η οικουμενοποίηση, η διεθνοποίηση δηλ. της οικονομίας και του πολιτισμού, ο σύγχρονος τρόπος σκέψης και ζωής, ο επιδοτικός χαρακτήρας της εργασίας, αλλά και όλη αυτή η τεχνητή μανία του σύγχρονου ανθρώπου να πετύχει, να προβληθεί και να επιβληθεί, τον οδηγούν μακριά από τον εαυτό του, γίνεται ένα ον χωρίς ελεύθερο χρόνο, κουρασμένο από τις ταλαιπωρίες της γιγαντούπολης, γεμάτο με άγχος και προβλήματα που τον κυνηγούν ακόμα και τις ώρες της ξεκούρασής του. Ο σύγχρονος άνθρωπος έχει γίνει νευρικός και αγχώδης, πρόσφορο έδαφος σε κάθε είδους ασθένειες όπως η αρτηριακή υπέρταση, η ατροφία των νεφρών, το πρόωρο έμφραγμα και ένα σωρό άλλες κυκλοφορικές παθήσεις.

Το χειρότερο όμως από το οποίο κινδυνεύει είναι αυτή η ουσιώδης αλλοίωση του χαρακτήρα του και κατ’ επέκταση της προσωπικότητάς του. Ο άνθρωπος έχει στραγγαλίσει τις κλίσεις, τα βαθύτερα και ιδιαίτερα ενδιαφέροντά του, τις καθαρά προσωπικές ανάγκες της ψυχής του, στο βωμό του κέρδους και της προσπάθειας για κοινωνική υπεροχή, αλλά δυστυχώς και στην προσπάθεια για εύρεση εργασίας και εξασφάλιση των προς το ζην. Αυτό επακόλουθα τον οδηγεί σε μια ψυχική κενότητα, στο αίσθημα του ανικανοποίητου και την ψυχική ασθένεια της εποχής μας, την ψυχική κόπωση και το άγχος.

Το άγχος είναι έντονο και διαρκές συναίσθημα ψυχικής πίεσης, χωρίς χρονικά όρια, αφού συνυπάρχει με τον άνθρωπο και στις πιο απλές πράξεις του, ακόμα και μέσα στις διαπροσωπικές του στιγμές. Όταν μάλιστα δημιουργείται, κυρίως, από την ανάγκη, την επιθυμία εκπλήρωσης υλικών καθαρά επιδιώξεων, τότε οδηγεί με μαθηματική νομοτέλεια τον άνθρωπο στην απανθρωποποίησή του, ή μάλλον τον κάνει υπάνθρωπο, ένα ον χωρίς βαθύτερες ανθρώπινες ιδιότητες, χωρίς ευαισθησίες με ελαστικότατο και διαρκώς αναπροσαρμοζόμενο [σύμφωνα με τις συνθήκες και τα ανάλογα συμφέροντα] ηθικό υπόβαθρο, ένα ον ξένο απ’ τον ίδιο του τον εαυτό, τις προτιμήσεις, τα όνειρα, τις αξίες, τις ευαισθησίες των νεανικών χρόνων της ζωής του.

Η κρίση των ηθικών αξιών, η μηδενιστική αμφισβήτηση των πάντων, και η υπεροχή του ατομικιστικού πνεύματος απέναντι στη συλλογικότητα, οδηγούν σε μια φρικτή, απάνθρωπη και αδιέξοδη σκέψη, στη διαπίστωση δηλ. πως τα πάντα σήμερα είναι ρευστά, πως δεν υπάρχει στήριγμα για τον άνθρωπο, πνευματικό ή ηθικό, μέσω του οποίου να μπορεί να οδηγηθεί προς την ουσιαστική ευτυχία. Η συνειδητοποίηση αυτή κάνει τον άνθρωπο να νιώθει μετέωρος ανάμεσα σε ανθρώπους που φροντίζουν ο καθένας, με όποιο τρόπο κι αν είναι, για το ατομικό τους συμφέρον, για προσωπική προβολή και επιβολή. Έτσι δυστυχώς μάς έμαθε η σκληρή πραγματικότητα με τις κατασκευαζόμενες αξίες της. Αυτά προβάλλει ως τα μοναδικά αγαθά, ως τους μόνους τρόπους συμπεριφοράς που είναι ικανοί να μας οδηγήσουν στην ευτυχία.

Κάποιες όμως στιγμές ο σύγχρονος άνθρωπος επανακτά την ανθρώπινη ευαισθησία του και καταλαβαίνει πως με τη συνολική του δράση δεν κάνει τίποτε άλλο από το να αγγίζει τα είδωλα, τους ίσκιους, την παραίσθηση της αληθινής ευτυχίας. Τότε αρχίζει το μαρτύριο. Ο κόσμος σήμερα δεν έχει να του προσφέρει όχι μόνο κάποιο όνειρο, ένα βαθύτερο στόχο, πνευματικούς ανθρώπους, άδολους και αδέκαστους αγωνιστές, κάποια ευαισθησία τέλος πάντων, αλλά ούτε καν κάποια δεκανίκια ευτυχίας. Νιώθει μιαν απέραντη ρευστότητα, μιαν υπαρξιακή αγωνία, μια μοναξιά που τα υλικά αγαθά όσα και όποια να είναι, δεν μπορούν να του την γεμίσουν.

Ζούμε σήμερα σ’ έναν κόσμο που διαρκώς αλλάζει, σ’ όλους τους τομείς, στην τεχνολογία, τις επιστήμες, τον τρόπο ζωής και σκέψης. Το ότι αλλάζει ο κόσμος δεν είναι κάτι το καινούριο. Πάντοτε αυτό συνέβαινε, άλλοτε με αργό άλλοτε με πιο γρήγορο ρυθμό. Το νέο στοιχείο είναι ότι ο κόσμος αλλάζει καθημερινά και με τρομακτικά ταχύτατους ρυθμούς.

Μια τέτοια εξέλιξη προκαλεί φοβερά προβλήματα στο σύγχρονο άνθρωπο, που αδυνατεί να παρακολουθεί πλέον τις όποιες εξελίξεις, πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές και ιδεολογικές που λαμβάνουν χώρα στον πλανήτη μας. Έχουμε μάλιστα φτάσει σ’ ένα τέτοιο σημείο ταχύτητας, που οι αλλαγές είναι τόσο γρήγορες και καθημερινές, ώστε αξίες, πεποιθήσεις, πρότυπα συμπεριφοράς, τα πάντα αλληλοσυγκρούονται, άλλα υποχωρούν και άλλα επικρατούν πρόσκαιρα, όλα όμως γρήγορα εκφυλίζονται και εκμηδενίζονται.

Ο τρόπος σκέψης και συμπεριφοράς τείνει να αποκτήσει ένα παγκόσμιο μοντέλο, μιαν ομοιομορφία, από το ένα άκρο ως το άλλο της οικουμένης. Είναι ένας τρόπος ζωής και ψυχαγωγίας ισοπεδωτικός, ομοιόμορφος, χωρίς ιδιαίτερο προσωπικό χρώμα, ώστε δε θα ήταν υπερβολή να προβλέψουμε πως αυτό δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο προάγγελος του μαζοποιημένου ανθρώπου των μέσων του εικοστού πρώτου αιώνα.

Ενός ανθρώπου που άλλοι γι’ αυτόν σκέπτονται, του προτείνουν, του υποδεικνύουν και τον καθοδηγούν, ενός ανθρώπου επικίνδυνου για τη δημοκρατία και την ανθρώπινη ειρήνη, ωφέλιμου όμως στα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, ανίκανου να θεωρεί, να προβλέπει, να κρίνει διαλεκτικά, να γίνει ο δημιουργός της προσωπικής του ιστορίας και της πολιτικής και κοινωνικής Ιστορίας του τόπου του.

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...