Καταρρέουν, λεει, και σήμερα οι χρηματιστηριακές αγορές, καθώς η «κρίση χρέους φτάνει στην καρδιά της ευρωζώνης». Και με την ευκαιρία, παρά την αισιοδοξία και την εμπιστοσύνη που ενέπνευσε στις αγορές η νέα κυβέρνηση Παπαδήμου, κατρακυλά και το ελληνικό χρηματιστήριο για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια κάτω από τις 700 μονάδες.

Οκ, όταν η «κρίση χρέους» ήταν μόνο εδώ, όταν οι «αγορές έβαζαν στο στόχαστρο» τη «μικρή Ελλαδίτσα» κοκ, τότε έφταιγαν οι ταξιτζήδες, οι δημόσιοι υπάλληλοι, το υψηλό εργασιακό κόστος, η έλλειψη ευελιξίας στην αγορά εργασίας, τα επιδόματα, ο Ανδρέας, η ΑΤΑ, οι συνδικαλιστές, οι «χρόνιες παθογένειες», η οικονομία της κατανάλωσης, η Μεταπολίτευση, το Πολυτεχνείο, η κατασπατάληση των ευρωπαϊκών πόρων, οι πορείες στο κέντρο της Αθήνας, το καμποτάζ των κρουαζιερόπλοιων, η χαμηλή ανταγωνιστικότητα και ο,τι άλλο θέλετε.

Τώρα που «οι αγορές έβαλαν στο στόχαστρο την καρδιά της ευρωζώνης», μήπως μπορεί κάποιος Πάσχος Μανδραβέλης να μας πει τι στα κομμάτια φταίει εκεί; Μήπως τελικά δεν έχουμε μόνο εμείς τους περισσότερους δημοσίους υπαλλήλους αλλά τους έχει και η Γαλλία και η Αυστρία; Μήπως δεν έχει ούτε η Ιταλία και η Ισπανία παραγωγική βάση και στηρίζονται και αυτές στην κατανάλωση; Μήπως όλοι οι εργαζόμενοι όλων των ευρωπαϊκών κοινωνιών (και όχι μόνο) τρώγανε με χρυσά κουτάλια από τα «έτοιμα και τα δανεικά»; Μήπως όλες οι αγορές (εντάξει, πλην της Κίνας, άντε και της Γερμανίας), πάσχουν από χαμηλή ευελιξία και ανταγωνιστικότητα;

Και πώς γίνεται άραγε να πάσχουν όλοι ταυτόχρονα από έλλειψη ανταγωνιστικότητας; Η ανταγωνιστικότητα εξ ορισμού είναι διαφορικό μέγεθος: για να την έχει ο ένας μεγάλη, πρέπει ο άλλος να την έχει μικρή. Οπότε θα πρέπει να έχει χαμηλή ανταγωνιστικότητα όλη η Ευρωπαϊκή Ένωση, για αυτό άλλωστε υποφέρει από την «κρίση χρέους». Όμως τον Αύγουστο ήταν οι ΗΠΑ αυτές που κόντεψαν να κηρύξουν στάση πληρωμών, ενώ το χρέος της Ιαπωνίας είναι ακόμα μεγαλύτερο. Για να μην αναφερθούμε στις «πλεονασματικές» Ρωσίες και Λατινικές Αμερικές, που χτυπάνε μια αναδιάρθρωση χρέους κάθε δέκα χρόνια. Άρα, η μόνη λύση για να βγούμε από το τούνελ είναι να γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί και από την Κίνα;

Μήπως λοιπόν δεν γίνεται να φταίει για το δημόσιο χρέος η χαμηλή ανταγωνιστικότητα και το μεγάλο κράτος; Μήπως οι νεοφιλελεύθεροι υπάλληλοι, είτε του Αλαφούζου, είτε της Ευρωπαϊκής Τράπεζας, αυτοί που τους κοροϊδευε όλος ο κόσμος πριν από τρία χρόνια όταν κατέρρεε πίσω από την πλάτη τους το χρηματοπιστωτικό σύστημα και αυτοί ψάχνανε ακόμα για «οικονομικά θαύματα» στις συνταγές του ΔΝΤ, μήπως τελικά δεν έχουν ιδέα τι συμβαίνει; Ή μήπως προσπαθούν να θάψουν κάτω από τόνους αναλύσεων τα δις που πήρανε τότε, ζητιανεύοντας από το επάρατο δημόσιο για να σωθεί το άγιο ιδιωτικό τραπεζικό σύστημα, το οποίο δεν μπορούσε πια να σώσει η αόρατη χειρ της αγοράς; Ή μήπως πασχίζουν να ξεχάσουμε τι φοροαπαλλαγές εκβίασαν εδώ και δυο δεκαετίες από τους «ξοφλημένους» πολιτικούς, για να αυξήσουν την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας;

Όποιος και να είναι ο λόγος, είτε από στρατευμένη βλακεία, είτε από αγνό ταξικό συμφέρον, λένε ανοησίες. Αν ο,τι έγινε στην Ελλάδα, την Πορτογαλία και την Ιρλανδία, γίνεται σήμερα στην Ιταλία και την Ισπανία και μπορεί να γίνει αύριο ακόμα και στη Γαλλία, την Αυστρία ή και τη Γερμανία, δεν μπορεί να φταίει για αυτό το ελληνικό δημόσιο, ούτε καν το ελληνικό δικομματικό σύστημα, όσο σιχαμένο και να είναι. Πρέπει να φταίει κάτι που ισχύε ταυτόχρονα σε όλες αυτές τις χώρες, όπως και στις άλλες επίσης. Και η μοναδική τέτοια συνθήκη είναι ο ίδιος ο νεοφιλευθερισμός, η ίδια η οικονομική κρίση, ο ίδιος τελικά ο καπιταλισμός. Ο νεοφιλελευθερισμός που κήρυξε επίθεση μετά το ’80, ζητώντας όλο και μεγαλύτερα ποσοστά κέρδους, ώσπου να οδηγήσει, μέσα πάντα και από τις κοινωνικές αντιστάσεις, στη σημερινή κρίση υπερσυσσώρευσης.

Αυτό που δεν μπορούσε να ικανοποιήσει πια ο νεοφιλευλευθερισμός δεν είναι μόνο οι ανάγκες της κοινωνίας και των εργαζομένων: είναι, ακόμα περισσότερο, η ίδια η ανάγκη του κεφαλαίου για τα ποσοστά κέρδους που, ας πούμε, έχει συνηθίσει ή έχει υποσχεθεί στον εαυτό του. Έτσι αναγκάζεται το κράτος να μειώνει συνεχώς τη φορολογία και να δανείζεται με όλο και μεγαλύτερο επιτόκιο από τις «αγορές», έτσι σκάνε οι φούσκες των τραπεζών και των χρηματιστηρίων (και αναγκάζεται το κράτος πάλι να πληρώσει τα σπασμένα), έτσι βαθαίνει και άλλο η κρίση υπερσυσσώρευσης και έτσι μετατρέπεται και σε κρίση δημόσιου χρέους.

Αυτό που εμφανίζεται ξανά σήμερα ως λύση και σωτηρία, η κοινωνική λιτότητα που θα επαναφέρει το δημσιονομικό έλεγχο και η επανεκκίνηση της ανάπτυξης μέσα από διαρθρωτικές αλλαγές που θα ενισχύσουν την ανταγωνιστικότητα, δεν είναι παρά οι αιτίες του προβλήματος, αυτές που διόγκωσαν τα κέρδη του κεφαλαίου και μαζί τους έφεραν την κρίση και το χρέος. Όμως, όσο η κοινωνία σαλεύει, το νεοφιλελεύθερο παραμύθι χάνει τον ειρμό του και μοιάζει όλο και περισσότερο με άναρθρες κραυγές ενάντια στους εργαζομένους. Η μόνη ανταγωνιστικότητα που συμφέρει τους εργαζόμενους είναι αυτή ενάντια στα αφεντικά τους.

ΝΝ

Πηγη

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...