Θυμηθείτε την Σάμο , αλλά και τη Κω. Σήμερα με τον πλέον επίσημο τρόπο οι πληροφορίες επιβεβαιώνονται.

Ο πρώην πρωθυπουργός της Τουρκίας Γιλμάζ, το αποκάλυψε για την περίοδο της πρωθυπουργίας Τσιλλέρ και ξαφνικά στην Ελλάδα των κουμπάρων και των φίλων της Τουρκίας, μετά την αρχική έκπληξη , μιλούν και πολύ σωστά ακόμη και για οικονομική αποκατάσταση της ζημιάς που προήλθε από τις επιχειρήσεις δολιοφθοράς των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών σε βάρος της Ελλάδας.

Πέραν του συγκεκριμένου ζητήματος είναι πολύ ενδιαφέρουσες και οι αποκαλύψεις για τη δράση των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών, με «μαύρες επιχειρήσεις» στον Καύκασο και στις διάφορες μουσουλμανικές και τουρκογενείς χώρες της πρώην ΕΣΣΔ.

Η νέο-οθωμανική Τουρκία των Ερντογάν- Νταβούτογλου , σήμερα πλέον δεν φοβάται να επιτίθεται και να θέτει τόσο φιλόδοξους στόχους που τελικά να συγκρούεται με μια πλειάδα Δυνάμεων , τόσο περιφερειακές όσο και κεντρικές.

Οι πρώτες συγκρούσεις του Σουλτανάτου

Πέραν των σχέσεων παραδοσιακής καχυποψίας και κατά καιρούς έντασης με την Ελλάδα, στο περιφερειακό επίπεδο έχει αναβαθμιστεί η σύγκρουση της με το Ισραήλ, ενώ έχουν προστεθεί και τα ενεργειακά ζητήματα στο Κυπριακό.

Η Τουρκία όμως συγκρούεται και με τη Ρωσία, στην προσπάθεια της να συγκροτήσει μια μουσουλμανική ενότητα χωρών , υπό τουρκική επιρροή στον Καύκασο . Επίσης όταν ανακοίνωσε το φαραωνικό της σχέδιο για διάνοιξη μιας διώρυγας τεραστίων διαστάσεων παράλληλα με τα Δαρδανέλια, αλλά χωρίς συνθήκες τύπου Μοντρέ που να συνδέει τη Μαύρη Θάλασσα με το Αιγαίο και τη Μεσόγειο.

Συγκρούεται στα ανατολικά σύνορά της με τους Κούρδους, που διεκδικούν ανεξάρτητο κράτος στις περιοχές τους, που συμπεριλαμβάνει όμως γεωγραφικά τις περιοχές του Κιρκούκ και της Μοσούλης, όπου οι πηγές των μεγάλων ποταμών, που «ποτίζουν» τη Μέση Ανατολή, του Τίγρη και του Ευφράτη. Επίσης μια τεράστια δεξαμενή πετρελαίου, που θεωρείται από τις πιο σπουδαίες στην ευρύτερη περιοχή. Στη βάση αυτή η Τουρκία συγκρούεται με το Ιράκ, αλλά και τις δυνάμεις της Δύσης ή το Ισραήλ που επιλέγουν τη στήριξη της ύπαρξης Κουρδιστάν.

Οι συσχετισμοί με τους Άραβες

Συμμαχεί όμως με την Τεχεράνη , θέλοντας να πετύχει ένα καρτέλ ή ένα μονοπώλιο φυσικών πόρων και ενέργειας , μαζί με τον έλεγχο των διαδρομών προς τη Δύση και την Ανατολή. Ένα ακόμη μέτωπο με τους Δυτικούς, αλλά θα πρέπει να δούμε και τους συσχετισμούς με τις σουνίτικες δυνάμεις της Αραβίας (Σαουδική Αραβία, Αίγυπτος, Ιορδανία, τόξο Βορείου Αφρικής), ως προς το κατά πόσον θα της επιτρέψουν να έχει τον έλεγχο ή την καθοριστική επιρροή στην Ανατολή του Ισλάμ, όπως επιδιώκει η Άγκυρα.

Οι συνθήκες που αλλάζουν δραματικά στον Μουσουλμανικό χώρο , με καταλύτη την εξέλιξη της «Αραβικής Άνοιξης»δεν είναι καθόλου απαραίτητο να ευνοούν τελικά την Τουρκία. Σε δύο μέτωπα.

Το ένα ότι και άλλες δυνάμεις , μέσα σε αυτές και η Αίγυπτος διεκδικούν ηγετικό ρόλο, στις φυλές και τα έθνη των Αράβων , αλλά και στη σχέση με τη Δύση, μην αποδεχόμενες το Σουλτανάτο , ή καλύτερα ένα νέο Σουλτανάτο ως ηγεμονική δύναμη στην Αραβία και την ισλαμική Αφρική.

Το άλλο ότι δυνάμεις όπως η Συρία, που αποτελούσε άξονα με την Τουρκία ή η Λιβύη , πριν την πτώση του καθεστώτος Καντάφι , δοκιμάζονται ως προς την συνοχή τους και ο Άσαντ τώρα βρίσκεται σε μια διαδρομή Καντάφι, τινάζοντας στον αέρα την στρατηγική Νταβούτογλου, αλλά και τις ισορροπίες στην περιοχή.

Ένα κράτος «χτισμένο» σε γενοκτονίες

Η σύγχρονη Τουρκία δεν είναι ένα εθνικό κράτος, όπως τα υπόλοιπα της Βαλκανικής, που ακολούθησαν την εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση των Ελλήνων. Η Τουρκία δημιούργησε την σχετική συνοχή της , σε μια σειρά Γενοκτονιών . Σε βάρος των Ελλήνων, των Αρμενίων , των Εβραίων , των Κούρδων που συνεχίζεται. Με τον τρόπο αυτό διαχωρίζεται από τα εθνικά κράτη , τα χριστιανικά και το εβραίικο και έρχεται σήμερα πλέον σε σύγκρουση με τις ΗΠΑ αρχικά και τη Γαλλία στη συνέχεια στη βάση της λειτουργίας του Ναού της Αγ. Σοφίας και του Ορθόδοξου Οικουμενικού Πατριαρχείου και πολύ περισσότερο της αναγνώρισης της γενοκτονίας των Αρμενίων.

Πέραν όλων αυτών δεν έχει ληφθεί αρκετά σοβαρά υπόψη ότι η Τουρκία από πλευράς πολιτισμού, ταυτότητας και επιχειρηματικότητας είναι χωρισμένη χονδρικά σε τρεις ζώνες. Την Κωσταντινούπολη και τη Μικρά Ασία, όπου έχει βασισθεί η ανάπτυξη και η δυτικοποίηση της , την αχανή Ανατολία , που απέχει τόσο σε επίπεδο ανάπτυξης αλλά και κοινωνικής ταυτότητας αιώνες από την πρώτη, αλλά με πολύ μεγάλη φυλετική συνοχή Τούρκων και στο βάθος οι Κουρδικές περιοχές που αναζητούν ήδη ανεξαρτησία.

Το Βυζάντιο και η πρώτη Άλωση

Η πρώτη και καθοριστική ζώνη για την ισχύ της Τουρκίας στο οικονομικό και στρατηγικό επίπεδο , είναι τα εδάφη του Βυζαντίου, μιας αυτοκρατορίας, κατά βάση πολυεθνικής με κυρίαρχο τον ρόλο των Ελλήνων, των Αρμενίων , των Εβραίων και φυσικά των Σλάβων σε αυτό . Φυσικά στο Βυζάντιο υπήρχαν και Τούρκοι σε καμία περίπτωση όμως δεν είχαν την δεσπόζουσα θέση που απέκτησαν στη συνέχεια και ειδικά ύστερα από την ευκαιρία που τους έδωσαν οι Φράγκοι , με την πρώτη άλωση της Πόλης το 1204.

Το νέο Ανατολικό Ζήτημα

Η διάθεση της Τουρκίας να αναπτύξει και να συγκροτήσει και πάλι το Σουλτανάτο διεκδικώντας ρόλο και αυτοκρατορική ισχύ σε Δύση και Ανατολή δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα ευνοήσει την Τουρκία. Ναι μεν το Σουλτανάτο είναι πολύ πιο καθαρό ιστορικά και δομικά για τους νέο- Οθωμανούς, αλλά πολύ εύκολα μια τέτοια διεκδίκηση ισχύος μπορεί να τους φέρει σε σύγκρουση με πολύ ισχυρές Δυνάμεις στη Δύση (ΗΠΑ, Ευρώπη) , τον Βορρά (Ρωσία) και τη Μεγάλη Ανατολή ( Κίνα) και μια «εγκάρδιο συμμαχία» από περιφερειακές δυνάμεις Χριστιανών Ορθοδόξων (Έλληνες, Σλάβοι) και Εβραίων (Ισραήλ) στη Μεσόγειο, Βαλκάνια, Καύκασο, Εύξεινο Πόντο.

Οποιαδήποτε αναδιάταξη των εδαφών που κάλυψε η Τουρκία του Κεμάλ, ως απότοκο του παλαιού Ανατολικού Ζητήματος και ως αποτέλεσμα συνεχών γενοκτονιών ισχυρών μειονοτήτων από την Μικρά Ασία μέχρι τον Πόντο, δεν θα προκύψει αύριο το πρωί. Ένας λογικός χρονικός προσδιορισμός είναι σε βάθος 20ετιας. Όμως τα πρώτα δεδομένα θα τεθούν μέσα στην επόμενη 5ετια.

Τρεις καθοριστικοί παράγοντες

Συσχετίζονται με την ενότητα ή την επαναδιάταξη της Ευρώπης σε Βορρά και Νότο. Την εμπέδωση του στρατηγικού άξονα ή «συνεταιρισμού» ¨Ισραήλ- Κύπρου – Ελλάδος, που μόνο στην ενεργειακή παράμετρο είναι δυναμικότητας δεκάδων τρις ευρώ και στην διάρθρωση της εγγύς Ανατολής, της Βορείου Αφρικής και του κόσμου των Αράβων που θα αφήσει πίσω της προς διαμόρφωση η επονομαζόμενη «Άραβική Άνοιξη».