Του Λεωνίδα Γιαννουλόπουλου




Μιά καινούργια αρχή μπορεί να αλλάξει τις ζωές μας? Φοβάμαι πως όχι,αλλά και από την άλλη θέλω να ελπίζω πως ναι,γιατί με την ελπίδα όλοι ζούμε και αυτή αποτελεί σημαντικό λόγο,να ονειρευόμαστε. Τα όνειρα συνοδεύονται βλέπετε απο ρεύματα ελπίδας,όπως και το πανί συνοδεύεται απο ρεύματα αέρα.Τα καλά όνειρα ωστόσο τα κάνουν μονάχα εκείνοι που είναι ρεαλιστές και έχουν το θάρρος να αντικρίσουν την πραγματικότητα κατάματα..

Και η πραγματικότητα μοιάζει με ένα μπαμπούλα πλέον ,σαν τον μπαμπούλα των παιδικών μας χρόνων που νομίζαμε ότι θα ξεπεταχτεί από την ντουλάπα του δωματίου μας,και η μόνη λύση που είχαμε σαν μικρά παιδιά ήταν να κρυβόμαστε κάτω απο τα σεντόνια του κρεβατιού,ανάβαμε και το μικρό μας φακουδάκο και κάπως έτσι περιμέναμε ώσπου να βγεί η πρώτη ηλιαχτίδα, γιατί ως γνωστόν μέχρι κ σήμερα,οι μπαμπούλες και τα κάθε λογής τερατάκια εξαφανίζονται με το που ανοίξει ο ήλιος τα μάτια του..

Όσοι είμαστε ας το πώ καλύτερα,φίλοι της αλήθειας,και δεν έχουμε κανένα λόγο να κρυβόμαστε ,τότε ξέρουμε πως η Ελλάδα πλέον ζεί και θα ζεί για αρκετά χρόνια με δόσεις.Μου θυμίζει τους πολύ φτωχούς πολίτες μιάς χώρας που ψωνίζουν με κουπόνια. Κουπόνια στον μανάβη,στον χασάπη ακόμα και για να βάλουν βενζίνη χρησιμοποιούν κουπόνια. Κάπως έτσι δουλεύουν και οι δόσεις! Δόση για τα ταμεία,για τις συντάξεις,δόση για να κοροιδευόμαστε μεταξύ μας,και να φωνάζουμε πως το κράτος δουλεύει-υπολειτουργεί βασικά χρόνια τώρα-ή μήπως καλύτερα να λέμε,η πόλις εάλω!
Μόνο που οι δόσεις του ΔΝΤ,έχουν μία πιό σκληρή παρομοίωση. Μοιάζουν τραγικά πολύ με τις δόσεις ενός ναρκομανή.Είναι θέμα ζωής ή θανάτου!

Μία δόση να μην πάρει,και το σώμα αρχίζει να τρέμει,να ιδρώνει,να μυρμιγκιάζει και να χάνει παντελώς τον έλεγχο.Το μυαλό τρελαίνεται,βλέπει οφθαλμαπάτες,σε αγγίζει το χέρι του θανάτου και εκείνη την στιγμή δίνεις μία υπόσχεση στον εαυτό σου πως δεν πρόκειται ξανά να αγοράσεις αλλά μ’αυτό το ψέμα ζείς χρόνια. Η τελευταία και μοιραία δόση είναι και η τελευταία φορά που λές ψέματα στον εαυτό σου!

Την ίδια ακριβώς εξάρτηση έχει πλέον και η χώρα,το κράτος,η πολιτεία που ακούει στο όνομα Ελλάδα,και κατ’επέκταση οι άνθρωποι που ζούν σ’αυτόν τον αρρωστημένο πλέον,ρημαδιασμένο τόπο.

Οι Έλληνες είναι όπως θα λέγαμε στην γλώσσα του δρόμου,πρεζάκια κακής κοψιάς.. Ζητιανεύουν με σκισμένα ρούχα και τρύπια παπούτσια την δόση τους. Συγγενείς δέν υπάρχουν αλλά και να υπήρχαν,λεφτά θα έδιναν μόνο με επιστροφή και ενέχυρο ίσως και την ίδια την ζωή του αρρώστου.

Και εδώ όμως υπάρχει μία πολύ σημαντική διαφορά! Όσο πρέζακας και αν έχει καταντίσει-τον έχουν καταντίσει για να λέμε και τα πράγματα με το όνομα τους- ο Έλλην,την δόση δεν την αγοράζει ο ίδιος,ούτε την κοπανάει ο ίδιος στις φλέβες του,που πλέον έχουν χάσει το κόκκινο-ερυθρό τους χρώμα και αντ’αυτού έχουν πάρει μία απόχρωση του μώβ,γεμάτες πιά από δηλητήριο. Άλλος κανονίζει τις αγοραπωλησίες,και άλλος υπογράφει το συμβόλαιο θανάτου.

Είναι θεσμός και τρόπος ζωής για κάποιους,ο Έλλην να μήν έχει ζωή,να μήν έχει φωνή! Η Ελλάδα είναι η γύφτισσα πλέον χώρα,που ζητιανεύει,τρώει ξύλο απο παντού,την βιάζουν,την χλευάζουν,την φτύνουν και την κατουράνε. Μαζί με αυτήν και τους Έλληνες ,τα παιδιά της!

Το πρώτο πράγμα που αντικρίζει κάποιος,κοιτάζοντας τον διπλανό του κατάματα είναι μελαγχολία. Είναι πολλοί οι λόγοι που οδηγούν έναν άνθρωπο στην μελαγχολία πόσο μάλλον όταν έχει αλλάξει ριζικά η ζωή του σε διάστημα μόλις δύο χρόνων.Το να μήν ξέρεις τι μπορεί να σε βρεί την επόμενη μέρα,το να μήν ξέρεις ως πότε θα έχεις το προνόμιο της εργασίας,το να μην ξέρεις αν τελικά ή καλύτερα το πότε θα χρειαστεί και σύ να ετοιμάσεις τις βαλίτσες σου για ξένα μέρη,άγνωστα μέχρι πρίν λίγο καιρό.. Όμως ακόμα και για αυτόν τον πραγματικά πολύ δύσκολο αντίπαλο που αποτελεί μάστιγα ίσως για ένα πολύ μεγάλο ποσοστό πληθυσμού,υπάρχει σίγουρα λύση.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερος σύμμαχος στη μελαγχολία από την απραξία.Και καμία γιατρειά καλύτερη από την πράξη.

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...