Μπορεί κάποιος να μου πει να μην φοβάμαι όταν πλέον και τα έπιπλα, μου μιλάνε . Αυτή η καρέκλα που κάθομαι πάνω της 2 χρόνια τώρα ,κάθε μέρα από τις 8το πρωί μέχρι τις 8 το βράδυ ,μου μιλάει . Με σπρώχνει ,μου λέει''σε βαρέθηκα '',''εισαι άχρηστος'' . Όχι δεν είμαι τρελός ,είμαι απλά άνεργος. Ναι άνεργος .Είμαι αυτός που κοιμάται με ένα μαρκαδοράκι και ενα τηλέφωνο στο χέρι .Ειμαί αυτός που πριν φτιάξει καφέ το πρωί ,τρέχει να πάρει μια εφημερίδα .Είμαι αυτός που από την ντροπή του φοράει μαύρα γυαλιά για να κατέβει στο περίπτερο για να μην τον αναγνωρίσει ο περιπτεράς και του πει ''ακόμη εεε''?Είμαι αυτός που κάθεται μπροστά από την τηλεόραση κάθε μέρα και συγχρόνως ακούει στο ακουστικό του τηλεφώνου του΄΄ λυπάμαι δεν έχετε τα κατάλληλα προσόντα για αυτή τη δουλειά''.Είμαι αυτός που δεν έχει φίλους .Είμαι αυτός που δεν έχει κοπέλα .Οι φίλοι και η κοπέλα θέλουν λεφτά για να μείνουν .Είμαι αυτός που δεν μιλάει με τους γονείς του πια γιατί απλά δεν μπορεί να τους αντικρύσει στα μάτια και να αρθρώσει λέξη μπροστά τους. Είμαι αυτός που σε ένα διπλό κρεβάτι κάθε βράδυ κοιμάται μόνος του και στη μέση για να γεμίζει και τις δυο πλευρές .Αυτό κάνω πάντα ,προσπαθώ να γεμίσω τη ζωή μου ,μένοντας πάντα στη μέση. Δεν ξέρω γιατί τα λέω αυτά .Δεν ξέρω πως ακούγονται αλλά είναι αλήθεια.Είναι περίεργο να μιλάω για μένα .Δεν το κάνω ποτέ .Θα ήθελα πολύ να μιλάω αλλά δεν έχω κάτι να πω .

Βαρέθηκα να διαβάζω στις εφημερίδες ότι η ανεργία έχει φτάσει στο17,5%.Φετος είμαι και ''sos''θέμα για τις πανελλαδικές, στο μάθημα της έκθεσης .Είμαι πολύ περίεργος να δω τι θα γράψουν τα παιδάκια για ένα φαινόμενο που μαστίζει στην ελληνική κοινωνία και σε λίγα χρόνια θα αποτελέσουν τα ίδια μέρος του .Πόσο περίεργο ακούγεται .Όλα περίεργα ,μου ακούγονται .Το μόνο που μου έρχεται είναι να γελάσω .Δεν πρέπει όμως να γελάσω πολύ ,δεν επιτρέπεται.Το γέλιο σήμερα είναι σαν τα '' depon'',δεν κάνει να πάρεις πολλά μαζί γιατί θα σε πειράξουν .Γιατί νομίζεις ότι εμείς οι άνθρωποι χρησιμοποιούμε την έκφραση 'σε καλό να μας βγει 'όταν γελάμε,γιατί νιώθουμε ότι κλέβουμε το γέλιο κάποιου ..νιώθουμε ότι δεν μας αξίζει να γελάμε.

Με αυτά και με αυτά ,με τις δίκες μου αμπελοφιλοσοφίες κατάλαβα γιατί σου μιλάω τόση ώρα καθισμένος σε ένα παγκάκι ,γιατί είναι ο μοναδικός τρόπος να νιώσω ότι υπάρχω σε αυτή τη χώρα από τη στιγμή που με κοιτάς στα μάτια.''

Αυτή είναι μια εξομολόγηση, ενός άνεργου που άκουσα η ίδια σε ένα παγκάκι ,την ώρα που περίμενα μια φίλη μου. Εγώ έχω φίλους ,αυτός όχι.Η χώρα κάθε μέρα χάνει ολοένα και περισσότερους ανθρώπους .Θυμίζει ποδοσφαιρική ομάδα που χάνει κάθε μέρα στους αγώνες και κανένας φίλαθλος δεν θέλει να παίξει στοίχημα γι 'αυτήν .

Είναι Χριστούγεννα .Η πόλη πρέπει να βάλει τα καλά της .Οι άνθρωποι πρέπει να βγουν να γιορτάσουν.Οι μπάντες πρέπει να βγουν στους δρόμους.Παραμονή πρωτοχρονιάς οι άνθρωποι, πρέπεινα φορέσουν τα καλά τους ρούχα και να πουν ο ένας στον άλλον καλή χρονιά .ΠΡΕΠΕΙ.ΠΡΕΠΕΙ.Όλα έχουν γίνει ένα πρέπει .Η ζωή μας είναι ένα πρέπει .Ένα πρέπει που κανένας δεν αποδέχεται .Ένας απο αύτους είμαι και γω .Ένα από αύτους είναι και ο άνεργος, που μου μίλησε στη πλατεία .Κανένας δεν θέλει πια ,να πει καλή χρονιά ,γιατί ξέρει ότι αυτή δεν θα είναι η τυχερή του η χρονιά .Όλα αυτά ίσως να ακούγονται λίγο δραματικά αλλά την αλήθεια στα πρόσωπα των ανθρώπων δύσκολα μπορείς να την κρύψεις

Αρκεί μόνο μια βόλτα για να τα δεις όλα ..μόνο μια βόλτα.

Φεύγοντας από το παγκάκι που καθόμουν στη πλατεία ,του ευχήθηκα''Καλά Χριστούγεννα ''.Μου απάντησε .Καλά Χριστούγεννα στη πόλη του<< πότε ξανά>> Έτσι βλέπω την Αθήνα αυτές τις μέρες .Σαν την πρωτεύουσα που ψάχνει απεγνωσμένα να ανάψει τα φώτα της μπας και φωτίσει το όνειρο .Σύνταγμα ,Ομόνοια ,Ζάππειο .Άνθρωποι μονάχοι.Μια νέα πραγματικότητα...