"Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο", αυτό πίστευε ο Ντοστογιέφσκι, μιλώντας για την ομορφιά της αγνότητας, του καλού και αγαθού, εκείνη την ομορφιά που μπορεί να ιδωθεί στο πρόσωπο ενός παιδιού.

Τα τελευταία χρόνια είμαστε όλο μάρτυρες "φοβερών επεισοδίων", "ταραχών", "εξεγέρσεων". Επαναστατικά κόμματα και φορείς, επαναστάτες κονδυλοφόροι, μια "κοινωνία που βράζει", συνδικάτα σκληρά, εργατοπατέρες μπροστάρηδες... Και ξαφνικά ένας κρότος. Αυτή είναι η μοναδική μονάδα μέτρησης του χρόνου, που είναι ζωτικής σημασίας: ο κρότος. Τόσο χρειάστηκε, μονάχα ένας κρότος, για κρυφτούν όλοι αυτοί, που χρόνια τώρα διαρρήγνυαν τα ιμάτια τους. Φώναζαν, ωρύονταν , αλλά στην πραγματικότητα οι νωθροί..."αιμορραγούσαν μονάχα από τις παρωνυχίδες"...

Ό,τι κρατά τον κόσμο, ό,τι του δίνει μια συνοχή είναι αυτή η ομορφιά, που μέσα σε ένα κρότο τρία χρόνια πριν αναιρέθηκε, μονάχα για λίγες στιγμές (όσο κρατάει η καθαρή, ασυγκράτητη οργή να ξεσπάσει). Μέχρι να βγουν ποτάμια παιδιών και νέων στους δρόμους, να δείξουν σε όλους τους, ότι η εξέγερση δεν είναι κουβεντούλα σε διαδρόμους και καφενεία για πολιτικάντηδες και δήθεν αγανακτισμένους.

Η ομορφιά βρέθηκε αντιμέτωπη με τις δυνάμεις καταστολής και συγκρούστηκε. Πρώτη φορά γινόταν σύλληψη "ταραξία" και άκουγες περαστικούς να φωνάζουν " αφήστε το παιδί"! Πρώτη φορά το Κράτος και οι αστοί μας έδειξαν το γλοιώδες , γελοίο και σιχαμερό πρόσωπο τους τόσο καταφανώς, με το δήμαρχο να φωνάζει πως δεν θα του χαλάσουν τα Χριστούγεννα, με δικηγορίσκους να αναρωτιούνται αν τελικά έπρεπε να πεθαίνει το παιδί, με πολιτικά ξεράσματα να μιλούν για συμμορίτες. Αγχώθηκαν, γιατί ο εχθρός δεν ήταν συμβατικός, απέναντι δεν είχαν έναν αντίπαλο κατ' εικόνα τους. Απέναντι ήταν το παιδί, με όλη την ομορφιά, την αγνότητα, τον αυθορμητισμό και τη συσσωρευμένη οργή του. Απέναντι απ' όλους, ακόμα και από τους επαναστάτες της κοινωνίας μας, που όλο μας λεν "δεν είναι η ώρα...".

Ο τρόμος τους από τον Δεκέμβρη δεν συμπυκνώνεται μόνο στα σπασμένα μαγαζιά τους. Το μεγαλειώδες φτύσιμο και απαξίωση που δέχθηκαν από τα παιδιά και τους νέους, από τους επόμενους. Μια γενιά Κρόνων, που αναρριχήθηκε σκοτώνοντας (κυριολεκτικά) τα παιδιά τους, ήρθε πια αντιμέτωπη μ' αυτά. Αμηχανία. Πανικός. " Μα δεν έχουν αιτήματα, απλά σπάνε!". Γιατί να έχουν αιτήματα; Πάνω σε ποια βάση; Αιτήματα πάνω στη βελτίωση τις μίζερης μετριότητας που τους επιφυλάσσεται;

Όχι αιτήματα, ανατροπή. Όλα ανάποδα, μηδένισμα του κοντέρ. Γιατί έτσι,γιατί μπορούν γιατί δεν μας κάνετε πια...


**Ο ήρωας του Ντοστογιέφσκι , που υποστήριζε πως η ομορφιά θα σώσει το κόσμο, αποκαλούνταν απ' όλους τους γνωστικούς ως Ηλίθιος.

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...