Νομίζεις ότι η αλήθεια σου μίλησε προσωπικά και κατηγορείς συνέχεια άλλους, ψάχνεις την κάθαρση από διαδικασίες ξοφλημένες. Νομίζεις ότι το σύστημα αξιών που ζεις θα το χτυπήσεις αν πείσεις άλλους να πυρποληθούν για τις ιδέες σου. Γέμισε η Ελλάδα bloggers, όλοι γράφουν, κράζουν, επιμένουν (χωρίς να νικούν), κατηγορούν, βλέπουν... βλέπουν πιο βαθιά, εξιχνιάζουν πιο σοφά καταστάσεις περίπλοκες και δομές. Σηκώνουν λάβαρα και ονειρεύονται τη θεία δίκη. Μια άθεη κοινωνία, ένα αγνό μήνυμα κουβαλημένο σε ένα σάπιο καράβι με λεπρούς που το λένε Ελληνορθόδοξη Εκκλησία. Μια μαλθακή κοινωνία, νέοι μαλθακοί που καλούνται να γνωρίσουν τη ψυχρότητα του δρόμου αν θέλουν να αποσπάσουν από τα παιδιά τους αύριο ένα ευχαριστώ. Ένα αύριο που δε χωράει όνειρα. Είναι ένα ξεκάθαρο μαύρο, χωρίς συνέχεια, χωρίς ελπίδα.

Μια εποχή που ζητάει μεσσίες, που ξεσαλώνει το απόλυτο μηδέν, ακροδεξιά στοιχεία απροκάλυπτα εισβάλλουν στο ετοιμόρροπο ελληνικό σκηνικό και ως θεατές πνιγόμαστε σε καταθλιπτικά μοτίβα οπισθοχώρησης. Οι σωτήρες της χώρας αυτής ζουν κάπου αλλού τώρα. Άλλωστε αυτή η χώρα δε θέλει να σωθεί.

Υπομένουμε τη βαναυσότητα. Απαξιώνουμε ότι καλό έχουμε ως λαός και ντυνόμαστε μονάδες ενός χρηματιστηριακού πίνακα άνευ ουσίας για τη σωτηρία της μικροαστικής ευτυχίας. Δεν πιστεύω καθόλου σε αυτόν λοιπόν το λαό. Οι Έλληνες είναι ανίκανοι να βγουν από τη μιζέρια τους και η ευθύνη για αυτό που βιώνουν είναι δική τους. Και θα τελειώσω αυτό το παραλήρημα σκέψεων με τον εξής τρόπο.

Μ' αρέσουν οι επαναστάσεις. Όμως δε μου αρέσει να αποφασίζουν για τη ζωή μου ηθικά μικρότεροι άνθρωποι. Οι επαναστάσεις οφείλουν να τελειώνουν με νέα πρόσωπα που κουβαλούν μέσα τους άλλον αέρα σκέψης και ηθικής. Τέτοιες λοιπόν δε θα βιώσουμε στην Ελλάδα στο σύντομο παρών για τους εξής λόγους: 1. Επειδή η οικογένειά σου είναι μαλωμένη μεταξύ της, ίσως ακόμα και αδέρφια δε μιλιούνται. 2. Στην πολυκατοικία σου οι ένοικοι είναι τσακωμένοι για διάφορους λόγους, ίσως κάποιοι δε λένε ούτε καλημέρα. 3. Με την κοινωνία που ζεις είσαι διχασμένος είναι πιο εύκολο να διαφωνήσεις προκαλώντας κακό στη ζωή σου, παρά να συμφωνήσεις για ένα κοινό καλό.

Εύχομαι να είμαι λάθος. Επίσης σταματάω να γράφω γιατί δε πιστεύω στη δυναμική των bloggers, δεν πείστηκα όσο καιρό το δοκίμασα και ανακάλυψα ότι όλα είναι ένας αντικατοπτρισμός ναρκισσισμού και ανάγκης επικοινωνίας. Αν γράφω θα υπάρχει πάντα ένας ιδιαίτερος λόγος. Το να μάθεις την κοινωνία να έχει ηθικές γραμμές δε διδάσκεται με προτροπές στα blog. Και μόνο μια παροιμία κολλάει στο μυαλό μου για την πολιτική και τη κοινωνία που αρνείται να δει στον καθρέφτη το είδωλό της. Ο λύκος κι αν εγέρασε κι άσπρισε το μαλλί του, μήτε τη γνώμην άλλαξε μήτε την κεφαλήν του.