Η πολιτική του μνημονίου δεν είναι απλά μια οικονομική πολιτική, αλλά μια στοχευμένη βιοπολιτική πολιτισμικής και κοινωνικής αναμόρφωσης. Η επιτυχία της έγκειται στο ότι οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη καταστροφή, η οποία σύμφωνα με τη νεοφιλελεύθερη ηθική περιέχεται στο πρόγραμμα «δημιουργικής καταστροφής». Αυτό ακριβώς, η συνειδητή επιδίωξη αυτής της καταστροφής, συνιστά και το εγκληματικό περιεχόμενο των πράξεων των υπευθύνων. Δεν πρόκειται για εγκληματική ενέργεια από αμέλεια, αλλά για έγκλημα εκ προμελέτης.

Ήδη η χώρα βιώνει μια πρωτόγνωρη ανθρωπιστική κρίση, που για τα δεδομένα της εποχής, είναι χειρότερη από εκείνη της γερμανικής κατοχής. Οι δολοφόνοι με τα στυλό και τη τήβεννο της εξουσίας, επιχαίρουν, διότι το όποιο δίκαιο, δεν προβλέπει ποινικό κολασμό για όσους οδηγούν στην εξόντωση τους λαούς μέσω οικονομικών εκβιασμών και στέρησης των αναγκαίων αγαθών προς επιβίωση.

Και επιπλέον, γνωρίζουν ότι η μόνη «τιμωρία» τους, θα είναι να αποκλειστούν από την πολιτική εξουσία κατά τις επερχόμενες εκλογές. Αυτή η απίθανη αντίληψη περί «τιμωρίας», όπου ο «δολοφόνος» περνά αμέριμνος τις μέρες του στα διάσπαρτα εξοχικά που διαθέτει ανά τη χώρα ή την Εσπερία, συνιστά το λεγόμενο «πολιτικό κόστος». Και πράγματι, είναι κόστος να στερείσαι την απολυταρχική εξουσία και το χρήμα της διαπλοκής!

Κράτος, δημοκρατία και καπιταλισμός.

Αυτό που συντελέστηκε με την απεχθή και απολυταρχική διακυβέρνηση της χώρας από το ΠΑΣΟΚ, είναι η κατάρρευση του φιλελεύθερου μύθου περί του ουδέτερου κράτους: ο κρατικός θεσμός συνιστά ένα ανεξάρτητο στατικό μόρφωμα, που στα πλαίσια της θεσμοθέτησης ενός ουδέτερου χώρου διαχείρισης της σύγκρουσης και αναγνώρισης της διαφωνίας, επιτρέπει την αρμονική σύνθεση των επιμέρους συμφερόντων των κοινωνικών ομάδων. Τούτος ο ορισμός παρακάμπτει τη διαφορά μεταξύ μορφών που παίρνει το κράτος και μορφών που παίρνει το πολίτευμα. Ένα κατ’ όνομα δημοκρατικό πολίτευμα, μπορεί κάλλιστα να περιλαμβάνει απολυταρχικές μορφές άσκησης της κυριαρχικής εξουσίας, που μπορεί να βρίσκονται σε αντίθεση με τη μορφή του κράτους.

Όταν οι έλληνες πολιτικοί επαίρονται περί της «δημοκρατίας μας» και του «πολιτικού πολιτισμού μας», εννοούν την ανευθυνότητα που θεσμικά διαθέτουν, με τη θεσμοθέτηση της απολυταρχικής διακυβέρνησης στα πλαίσια της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Η ουδετερότητα του κράτους είναι ένας αστικός μύθος που επιχειρεί να καλύψει την ηγεμονία των κυρίαρχων τάξεων, που το χρησιμοποιούν ως εργαλείο για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους. Τούτο γίνεται ολοφάνερο με τις απειλές περί δικτατορίας που εκτοξεύτηκαν από μέρους της πασοκικής κοινοβουλευτικής χούντας.

Εν ολίγοις, ο εκβιασμός ήταν: μνημόνιο ή δικτατορία! Τα όρια μεταξύ αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και χούντας είναι ρευστά, αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Η δικτατορία είναι η κυριαρχία με στρατιωτικά μέσα και η αντιπροσωπευτική δημοκρατία, η δικτατορία με οικονομικά.

Η σχετική ουδετερότητα του κράτους στα πλαίσια του κοινωνικού φιλελευθερισμού (φιλελευθερισμός με κάποιες δόσεις σοσιαλισμού), έδωσε την εντύπωση ότι το κράτος χαρακτηρίζεται από μια ουδετερότητα σύμφωνα με τα αφαιρετικά σχήματα σκέψης. Εντούτοις, το κοινωνικό κράτος υπήρξε αποτέλεσμα του αναγκαίου συμβιβασμού των κεφαλαιοκρατών με τις απαιτήσεις των λαϊκών στρωμάτων, αναφορικά με την εμπράγματη υπόσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ενόσω υπήρχε ο φόβος της πλήρους ανατροπής της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Αυτό δεν σημαίνει ότι το κεφάλαιο αποδέχτηκε τη συγκυβέρνηση του κράτους με πολιτικές ομάδες εκπροσώπησης των κατώτερων τάξεων.

Αντίθετα, φρόντισε ώστε να ζει με την εύνοια του προμηθευτικού κοινωνικού κράτους και να αγοράζει χρόνο για την πλήρη ανατροπή του. Η διαπλοκή κράτους και κεφαλαίου, μέσω της παρεμβατικής λειτουργίας του (διαπλοκής) και άμεσα, μέσω των κομμάτων εκπροσώπησής του, απέφερε στο κεφάλαιο τεράστια κέρδη, αφού η κρατική οικονομική και δημοσιονομική πολιτική υπήρξε ο προνομιακός χώρος κυριαρχίας του. Ταυτόχρονα, η διεθνική διαπλοκή του καπιταλισμού, ανάλογα με τις ανάγκες του, μετασχηματίζει την ίδια την έννοια του κράτους. Η διαπλοκή του ελληνικού με το ευρωπαϊκό κεφάλαιο-βιομηχανικό ή χρηματιστικό-, αναπόφευκτα τείνει να μετατρέψει το κράτος σε επαρχία διοικούμενη από υπερεθνικά κέντρα. Η απομείωση των κυριαρχικών δικαιωμάτων του κράτους είναι το αποτέλεσμα του υπερεθνικού μετασχηματισμού του κεφαλαίου στα πλαίσια της μεταφοράς πόρων από την περιφέρεια στις μητροπόλεις.

Εν προκειμένω, κρατική κυριαρχία, κοινωνικό κράτος, εργασιακά, ασφαλιστικά, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα, αποτελούν εμπόδιο ως προς τις ανάγκες συσσώρευσης του διεθνούς κεφαλαίου. Το ίδιο και η αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Όταν δεν υφίσταται πια ένα αντίπαλο συλλογικό υποκείμενο σαν αυτό της εργατικής τάξης, που να διεκδικεί δικαιώματα και να συμπαρασύρει κινήματα αμφισβήτησης και αντίστασης, ακόμα και το κακέκτυπο δημοκρατίας που ονομάζεται αντιπροσωπευτική δημοκρατία είναι πια περιττό.

Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία υπήρξε προϊόν συμβιβασμού του κεφαλαίου, αρχικά με τη τάξη των ευγενών και αργότερα με την εργατική τάξη. Η απουσία αντίπαλου δέους και τάξης, εκ των πραγμάτων επιτρέπει στο κεφάλαιο να απαιτεί την ολοκληρωτική διακυβέρνηση και κατοχή του κράτους. Οι ανάγκες της συσσώρευσης για τη συσσώρευση σε ένα ασταθές διεθνές περιβάλλον μετασχηματίζουν το κεφάλαιο και το ωθούν προς την εντατικοποίηση της κερδοφορίας. Τα κοινωνικά και δημόσια αγαθά οφείλουν να ενταχθούν στο νέο σύστημα κεφαλαιακής συσσώρευσης. Ένα από αυτά τα αγαθά είναι και η αντιπροσωπευτική δημοκρατία.

Η επικείμενη ιδιωτικοποίηση του συνόλου του κοινωνικού κράτους και των δημόσιων αγαθών (ασφάλεια, συνταξιοδότηση, νερό, ρεύμα, απονομή δικαιοσύνης, εκπαίδευση κτλ.), σύμφωνα με το νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα, αφενός θα καταργήσει τις προϋποθέσεις αναφορικά με την εμπράγματη υπόσταση των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων και αφετέρου θα επιφέρει την ιδιωτικοποίηση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Αν και απλά θα εκλείψει η ψευδαίσθηση δημοκρατίας, το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι θα αποδοθεί σταδιακά στους κατόχους μεγάλης περιουσίας και κεφαλαίου, όπως κατά τον προηγούμενο αιώνα. Η «δημοκρατία» θα είναι υπόθεση ιδιωτική και τα όποια οφέλη πηγάζουν από αυτή, θα αποδίδονται σε εκείνους, όσοι μπορούν να τα αγοράζουν. Σε μια κοινωνία υπερκαπιταλιστικού μετασχηματισμού, όπου το εγωιστικό άτομο ανάγεται σε ύψιστη αξία, έννοιες όπως αυτές της συλλογικής βούλησης, της λαϊκής και κρατικής κυριαρχίας χάνουν το νόημά τους. Το όποιο κατάλοιπο δημοκρατίας τίθεται αναγκαστικά σε διωγμό.


Το πείραμα της συγκυβέρνησης του μνημονίου.

Ένας από τους στόχους της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ-ΝΔ, είναι η μετατροπή της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας σε τυπική ολιγαρχία. Το ζητούμενο είναι η παράκαμψη της λαϊκής βούλησης, όσο και η ψυχολογική προετοιμασία για κυβερνήσεις που αναδεικνύονται από ολιγαρχικά κέντρα εξουσίας. Ανεξάρτητα από την διενέργεια εκλογών, έχει προετοιμαστεί το κλίμα-μέσω μιας σιωπηρής συναίνεσης-, ώστε να διορίζονται κυβερνήσεις «ειδικού σκοπού» με τεχνοκράτες των τραπεζών, που υποτίθεται ότι απέχουν από τη πολιτική.

Ταυτόχρονα οι τεχνοκράτες εννοείται ότι δουλεύουν για το καλό και τη σωτηρία του έθνους! Τι προαναγγέλλει αυτός ο αυνανισμός με τη σωτηρία του έθνους και την αποτελεσματικότητα της τεχνοκρατίας; Προαναγγέλλει το νέο μοντέλο νεοφιλελεύθερης διακυβέρνησης από διορισμένους εκπροσώπους του διεθνούς κεφαλαίου, που με το περικάλυμμα μιας φαντασιωσικής και μη συγκρουσιακής αντίληψης για τη πολιτική και τη διακυβέρνηση, θα επιχειρήσει να καταργήσει ακόμη και θεσμικά τα υπολείμματα και αυτής της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Ανεξάρτητα από το πώς ονομάζουμε αυτό το θεσμικό μόρφωμα-μεταδημοκρατία, ολιγαρχία ή νεοφιλελεύθερη χούντα-, σημασία έχει το γεγονός ότι κύρια δουλειά της θα είναι το απόλυτο ξεπούλημα της συλλογικής περιουσίας, η διαμόρφωση ενός μετακράτους οργάνου της διεθνούς κεφαλαιοκρατίας, η αποψίλωση των δικαιωμάτων και η μετατροπή των χαμηλών στρωμάτων σε είλωτες της νέας αριστοκρατίας των αγορών και των υπαλλήλων τους.

Για τα δεδομένα της νεοφιλελεύθερης συντηρητικής ηθικής, τούτο συνιστά την αποκατάσταση της τάξης, την επάνοδο της κοινωνικής ιεραρχίας-όπως κατά τη περίοδο της παλιάς τάξης πραγμάτων- και την πολιτισμική κάθαρση της οχλαγωγικής μαζικής κοινωνίας. Ανεξάρτητα από την όποια εκλογίκευση και φαντασιακή νομιμοποίηση της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας, η πρόκληση ανθρωπιστικής, κοινωνικής και πολιτισμικής καταστροφής-τουλάχιστον για τα δεδομένα 2000 χρόνων ηθικής- συνιστά ποινικά κολάσιμη εγκληματική ενέργεια.

Από αυτή τη σκοπιά. οι έμποροι, οι κήρυκες και οι τεχνοκράτες των μνημονίων αποτελούν μια άγρια, αδίστακτη και επικίνδυνη συμμορία που χρειάζεται σύντομα να πάρει το μάθημά της.