Της Αλκμήνης Ψιλοπούλου

«... Και τους συγκέντρωσε στον τόπο, που στα Εβραϊκά λέγεται Αρμαγεδών… Και είδα το θηρίο και τους βασιλιάδες της γης, και τα στρατεύματά τους συγκεντρωμένα, για να κάνουν πόλεμο μ’ αυτόν που είναι επάνω στο άλογο, και με το στράτευμά Του» (Αποκάλυψη 16:13-16).

Η λέξη είναι μυθική. Και τρομακτική. Είναι ένα από τα σύμβολα του συλλογικού ασυνείδητου, όπως θα έλεγε ο Καρλ Γιούνγκ. Και όπως όλα τα σύμβολα, περιέχει μια πληθώρα από νοήματα, που ξεπερνούν την ίδια την κυριολεξία που δεν σημαίνει παρά μια τοποθεσία.

Η λέξη αυτή, στη σύγχρονη ιστορία, σηματοδοτεί μια κατακλυσμιαία κρίση.

Μια πανανθρώπινη κρίση. Σηματοδοτεί πολέμους, και ανθρωποθυσίες. Σηματοδοτεί επίσης και την τελική αναμέτρηση.

Σε μια από τις συζητήσεις που γίνονται στις μέρες μας για την κρίση και τους τρόπους να ξεπεραστεί, ο Άγγελος, παλιός φίλος και συναγωνιστής, είπε ότι τούτη εδώ η τρίτη και μεγαλύτερη κρίση του συστήματος, θα είναι καθοριστική για το μέλλον της ανθρωπότητας.

Η Αριστερά βρέθηκε απροετοίμαστη απέναντι στο «μαύρο μέτωπο», όπως ονομάζει την «ιερή συμμαχία» της διεθνούς τοκογλυφίας με ένα κομμάτι του πολιτικού κόσμου, το οποίο κλασσικά αντιπροσωπεύει τη δεξιά-ακροδεξιά όχθη του συστήματος.

Όμως ο σύγχρονος Αρμαγεδών, σηματοδοτεί και μια βαθειά, τη βαθύτερη ίσως, πολιτισμική κρίση της ανθρωπότητας. Ανεξέλεγκτη, με τους δικούς της νόμους, αδιάφορη για τους πόνους και τις αιματηρές δαπάνες του λαουτζίκου, η κρίση αυτή υπόβοσκε εδώ και καιρό. Υποσκάπτοντας τα θεμέλια των ανθρώπινων κοινωνικών και πολιτισμικών αξιών, όπως η ελευθερία, η δικαιοσύνη, η δημοκρατία, η δημιουργικότητα.

Τα θεμέλια φαγώθηκαν εδώ και πολύν καιρό με την επικράτηση του υπερκαταναλωτικού κοινωνικού μοντέλου, των μηντιακών προτύπων και της τηλεοπτικής προπαγάνδας που είναι το πλυντήριο του τίποτα, του εαυτούλη, του καλοπερασάκια και του αιώνιου αμέριμνου χαχαχούχα τραλαλά…

Πάνω σε αυτή τη διάβρωση θεμελιώθηκε το μαύρο μέτωπο. Και καλπάζει σήμερα στο συμβολικό τόπο του Αρμαγεδώνα, με όλες του τις σκοτεινές δυνάμεις.

Θα μου πείτε, μήπως το βλέπουμε πολύ μεταφυσικά; Όχι. Το μαύρο μέτωπο με το στρατό του δεν είναι κάτι μεταφυσικό. Είναι μπροστά μας, είναι ήδη ένα βίωμα.

Η Διεθνής της τοκογλυφίας, τώρα περνάει στην τελευταία φάση της επίθεσης, την απόλυτη κυριαρχία της πάνω στον πλανήτη, χωρίς τη διαμεσολάβηση κρατών και πολιτικών. Βρισκόμαστε στην καρδιά του απόλυτου καπιταλισμού, του καπιταλισμού της καταστροφής, όπως εύστοχα τον έχει χαρακτηρίσει η δημοσιογράφος Ναόμι Κλάιν.

Απέναντι σε αυτό το στρατό, τι υπάρχει;

Πού είναι ο λευκός καβαλάρης με το δικό του στρατό;

Ο λευκός στρατός είναι εδώ. Δεν είναι άλλος από τον ξεσηκωμένο λαό. Σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γής, κάθε μέρα ξεφυτρώνουν νέα κινήματα. Στις χώρες της υποσαχάρειας Αφρικής, στις χώρες της Ευρώπης, στην ίδια την καρδιά του «θηρίου», τις ΗΠΑ. Στη χώρα μας.

Και τώρα, ξέρουμε πολύ καλά ποιος είναι ο εχθρός, τον έχουμε απέναντί μας. Ξέρουμε ότι ο μαύρος στρατός διαθέτει ασύλληπτη δύναμη σε όπλα καταστροφής-χρήμα, κέρδος, απόλυτη εξουσία.

Γνωρίζουμε τώρα πια ότι ο αγώνας δεν είναι για αυξήσεις στους μισθούς, για δεύτερο εξοχικό, για ένα cayen , για διακοποδάνεια, smart κινητά ή για καλύτερες σαπουνόπερες στην τηλεόραση. Είναι για τα υπέρτατα ανθρώπινα δικαιώματα. Ελευθερία, δημοκρατία, δικαιοσύνη, πολιτισμός στηριγμένος πάνω στην κοινωνική αλληλεγγύη και στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Αν αυτές οι αξίες δεν κερδίσουν τη μάχη, τελειώνει ο ανθρώπινος πολιτισμός και ίσως το ανθρώπινο είδος.

Η Αριστερά βρέθηκε απροετοίμαστη. Ήταν κι αυτή παγιδευμένη μέσα στον πολιτισμό του τίποτα. Παγωμένη φωτογραφία ηρώων που έχουν πεθάνει προ πολλού και έχουν ενταφιαστεί στο συλλογικό ασυνείδητο. Τα δικά της όπλα, σκουριασμένα, έτοιμα να πεταχτούν στα σκουπίδια της ιστορίας.

Όμως ο λευκός καβαλάρης βρίσκεται πάντοτε εκεί, στο πεδίο της μάχης, στον τόπο που λέγεται Αρμαγεδών. Είναι η ιδέα. Αυτή που φτιάχνει όλες τις μορφές και υλοποιεί το άυλο. Η ιδέα για μια κοινωνία όπου όλοι, ακόμα και οι πιο διαφορετικοί, θα έχουν θέση, θα έχουν υγεία, παιδεία, φροντίδα, δημιουργική εξέλιξη, επιλογές ζωής.

Μπορεί η Αριστερά σήμερα να πάρει τη μορφή του λευκού καβαλάρη; Μπορεί να οδηγήσει το στρατό της άλλης όχθης στη νίκη;

Και όμως ναι, μπορεί. Γίνονται ζυμώσεις, συζητήσεις, ανασκευάζονται θεωρίες και ιδεολογίες, η Αριστερά βλέπει, ξέρει και μαθαίνει τι πρέπει να κάνει για να οδηγήσει το στρατό στη νίκη. Είναι θέμα επιβίωσης η ενότητά της, στην πράξη, όχι στα λόγια, όχι με μετωπολογία και μετωπολαγνεία και με μετρήματα εκλογικών κουκιών.

Η Αριστερά μπορεί να προλάβει, αν κάνει ένα βήμα μπροστά και πετάξει τα σκουριασμένα της όπλα και ακούσει καλά τι της λένε οι απλοί φαντάροι, στις πλατείες και στους δρόμους και σε κάθε γωνιά του κόσμου. Πάμε όλοι μαζί!

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...