Του Γιάννη Πανούση

Οι κούφιοι άνθρωποι είναι εδώ

δραστήριοι ενεργητικοί

βλέπουν τον κόσμο

αποστασιοποιημένα

Νάντια Βαλαβάνη, Οι κούφιοι άνθρωποι

Περιορίζουμε υπερ-βολικά το πεδίο των ηθικά αδιάφορων πράξεων και παραλείψεων και αρνούμαστε να (απο) δεχτούμε ότι τα όρια της ελευθερίας μας τίθενται από την κοινωνία των αξιών κι όχι από το Χρηματιστήριο των αξιόγραφων.

Θέλουν να μας εντάξουν σε μια ψυχολογία δούλων ή κλώνων για ν’ απεμπολήσουμε το δικαίωμα στον έλεγχο και στον καταλογισμό ευθυνών.

Το Δίκιο πρέπει ν’ αποκαθιστά τα πράγματα, όχι στην άνιση φυσική τάξη ούτε στην άδικη οικονομική τάξη, αλλά στο επίπεδο της ισοελευθερίας.

Ποιοι, όμως, και γιατί προκάλεσαν την αταξία; Κι εμείς γιατί αυτό – και αλληλο – μαστιγωνόμαστε; Γιατί εξακολουθούμε να εμπιστευόμαστε τους Επιμηθείς της καταστροφής (οι οπαδοί πριν 4-5 χρόνια περιγελούσαν όσους προμήνυαν την κρίση);

Σήμερα όσοι πολιτικοί δεν είναι παλιάτσοι είτε παίζουν διπλούς ρόλους (κομματικούς, κοινωνικούς και ηθικούς) είτε κάνουν πως σκέφτονται πολύ για να μη δείξουν ότι (συν) αισθάνονται λίγο.

Αρκετοί (κυρίως «επίδοξοι συνεχιστές της δυναστείας») ελπίζουν στα «θαύματα». Όποιος, όμως, δεν έχει λαό δεν έχει ούτε Θεό, έγραφε ο Ντοστογιέφσκι.

Και οι μεν (συγκυβερνώντες) και οι δε (παραμονεύοντες) δεν διαθέτουν ούτε λαό ούτε μυαλό.

Μόνο πολιτικό θράσος έχουν. Χωρίς, όμως, πολιτική ηθική ως πού μπορεί να αντέξει στο σκοινί του Παπαδημο-θεάτρου σκιών;

*Ο Γιάννης Πανούσης είναι καθηγητής Εγκληματολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...