Βιώνουμε αυτή την κατάσταση, της φθαρμένης αστικής δημοκρατίας, εδώ και ενάμιση χρόνο. Συνειδητοποιούμε ότι αν θέλουμε δημοκρατία, μ’ αυτήν την μορφή που λειτουργούσε στα μεταπολιτευτικά χρόνια, χρειαζόμαστε χρήματα, αλλά όποιος χρειάζεται χρήματα πρέπει πια ξεκάθαρα να πουλήσει τη δημοκρατία του και την ελευθερία του.

Σε όλους τους τόνους επαναλαμβάνεται η αναγκαιότητα περιορισμού των πολιτικών επιλογών και δράσης των ντόπιων κυβερνώντων σε πλαίσια που δεν θα θίξουν τα συμφέροντα των δανειστών μας, στα οποία δεν συμπεριλαμβάνεται το ενδιαφέρον για δημοκρατικά δικαιώματα.

Θέμα συνείδησης και πολιτικής ηθικής για τους κυβερνώντες μας φυσικά και δεν μπαίνει. Ισα ίσα ο κυνισμός τους έφτασε σε σημείο να παραδέχονται σχεδόν ότι η συνείδησή τους αποδείχνει την ελευθερία της με το δικαίωμά της να εξαγοράζεται. Εξάλλου, μ’ όλες τις ενέργειές τους δείχνουν ότι τους είναι αρκετό να θέλουν εκείνο για το οποίοι τους χρειάζονται στην εξουσία. Και το θέλουν. Αρκεί να τους πουν ποιο είναι αυτό, για να αναπτύξουν επιχειρήματα. Και δεν τους απομένει παρά να τα κάνουν ηχηρά. Όλα τα δίνουν για την εξουσία.

Όταν όμως φτάσουν στην εξουσία και την αποχτήσουν οι κάθε είδους κυβερνώντες μας θα πρέπει και να την κρατήσουν. Και βέβαια δεν είναι ούτε τότε που πρέπει να υπολογίσει κανείς πως θ’ απαλλαγούν από το κουβάρι της συνδιαλλαγής που χρειάστηκαν για την αναρρίχηση. Θα μένουν εκεί για πάντα, μπλεγμένοι σαν τις μύγες μες στον ιστό της αράχνης. Όλοι πιάνονται σ’ αυτόν- επιχειρηματίες, τραπεζίτες, πολιτικοί κλπ. Ο ένας εξαρτάται από τον άλλο. Ο οικονομικός φαταλισμός διέπει τα πάντα, κυριαρχεί στα πάντα.

Εξάλλου η ίδια η Ευρώπη ανερυθριάστως αποκαλύπτει με τις αποφάσεις του γαλλογερμανικού άξονα την περιφρόνηση στη δημοκρατία, ακόμα και στη μορφή που μέχρι πριν λίγο καιρό υποστήριζε. Κατάντησε η Ευρώπη μια ψευτοδημοκρατία που έχει μαντρώσει τους λαούς της μέσα στο μαντρί του φιλελευθερισμού και σαν κοπάδια θα τους αφήσει να πεθαίνουν από την πείνα, χωρίς να τους επιτρέπει να βγουν απ΄ αυτό, περιμένοντας την ώρα που θα τους διαθέσει αυτή όπως θέλει, για πόλεμο ή για ειρήνη για το δουλική εκμετάλλευση η το σφαγείο.

Η διεθνής του χρήματος, που εκμεταλλεύεται τους λαούς, συνεχίζει να τους βαυκαλίζει με τις ηχηρές ιδέες της ελευθερίας και δημοκρατίας. Καλύτεροι σύμμαχοι της σ’ αυτό από τον τύπο και τα ΜΜΕ δεν βρίσκονται.

Άλλωστε, κάθε είδους ανεξαρτησίας στον τύπο, τα ΜΜΕ αποκαλύπτεται ξεκάθαρα πως έχει χαθεί. Οσοι ξέρουν να διαβάζουν και να ακούν το καταλαβαίνουν. Όλα τα ΜΜΕ είναι ένα κουβάρι συμβιβασμών. Κολακεύουν το σημερινό και τον αυριανό κυρίαρχο. Και δεν ξεχνούν να ομνύουν στην αγία δημοκρατία και τα ιερά δικαιώματα του ανθρώπου.

Στον καιρό της ευμάρειας υπήρχε η πολυτέλεια να αφήνονται πολλοί να εκφράζονται ελεύθερα, όχι όμως χωρίς να αυτοπεριορίζονται, ώστε κάθε ενέργειά τους να καταλήγει ακίνδυνη, για να μην υπάρχει η παραμικρή παρέκκλιση από το δρόμο που χάραξαν κυρίαρχα κέντρα εξουσίας. Είχαν την ελευθερία να διατυπώνουν τα ιδεαλιστικά κηρύγματά τους, αρκεί να είχαν γενικό χαρακτήρα, σε τίποτε και σε κανένα συγκεκριμένα. Όλα ένα κουβάρι.

Ακόμα κι αν πριν τη κρίση υπήρχαν, είτε στην πολιτική είτε στα ΜΜΕ, κάποιοι τίμιοι, χωρίς χαρακτήρα όμως, που δέχονταν να παίξουν εκ του φυσικού το ρόλο των ιδεαλιστών στις επιχειρήσεις των ΜΜΕ ή στο πολιτικό παιχνίδι, για να τραβήξουν πελατεία, ακόμα κι αν οι ίδιοι δεν λέγανε ψέματα, λειτουργούσαν όμως σαν δόλωμα που ψάρευαν πελατεία στα θολά νερά και πιθανόν να προσπαθούσαν να ξεχάσουν το ταπεινωτικό αυτό λειτούργημα. Ήταν εύκολο τότε να δικαιολογούνται πως δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι άλλο, έπρεπε να ζήσουν κι αυτοί, που αλλού να πήγαιναν; Έπειθαν τον εαυτό τους πως επιτελούσαν ένα έργο ιερό.

Μόνο που στις κοινωνίες μας η όποια ελευθερία συμπλέκεται άμεσα και τελεσίδικα με τον πλούτο. Μόνο ένας πλούσιος θα μπορούσε χωρίς να περάσει από κανένα ζυγό να θέλει να εκφράζει την ελεύθερη σκέψη του πάνω σε θέματα που αγγίζουν από κοντά τα σημερινά ενδιαφέροντα. Αλλα φυσικά οι πλούσιοι έχουν πολλά άλλα καλύτερα να κάνουν από το να υπονομεύουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους, αποκαλύπτοντας από τι είναι φτιαγμένος ο πλούτος του

Το μνημόνιο προκάλεσε τη μεγάλη ρήξη, ακόμα κι αν δεν θέλουμε να την αναγνωρίσουμε. Οσο περνά ο καιρός το ρήγμα θα μεγαλώνει ανάμεσα σ’ αυτούς που προλεταριοποιούνται και σ’ αυτούς που θα εκμεταλλεύονται ετούτη τη διαδικασία, άξιοι φύλακες των συμφερόντων των κυρίαρχων τάξεων. Και η ανάγκη για ξεκαθάρισμα συμφερόντων θα γίνεται επιτακτική.

Οι όποιες αποφάσεις των διαφόρων Συνόδων Κορυφής δεν επιβεβαιώνουν παρά τις ατέλειωτες προσπάθειες των κυρίαρχων οικονομικών κέντρων να μπλοκάρουν τα δικά μας μονοπάτια ελευθερίας. Ακόμα και οι διαφωνίες τους δεν θα ανακουφίσουν τα δικά μας βάρη, παρά μόνο αν τις εκμεταλλευτούμε για το δικό μας όφελος.

Ολοι αυτοί οι κυβερνώντες απαιτούν από μας νομιμότητα, που οι ίδιοι καθόλου δεν υπολογίζουν, αφαιρώντας μας πίστη και ενεργητικότητα με κίνδυνο να καταλήξουμε οι φοβισμένοι υποστηριχτές της παλιάς τάξης που καταρρέει.

Ο καιρός που αναγκαστικά θα πρέπει ο καθένας να διαλέξει στρατόπεδο δεν απέχει και πολύ.