Αυτά που πόθησα ήταν πάντα μικρά...και "ας έριχναν σκιά,για να μοιάζουν παλάτια.." που λέει εκείνο το αγαπημένο τραγούδι..Μισός αιώνας στον πλανήτη..περιήγηση σε φωτεινά ή σκοτεινά δρομάκια..ανηφοριές..υπόγεια..σε ξέφωτα γεμάτα οξυγόνο.
Μου πήρε η ζωή,και χάρισε η ζωή..κι όλο πλησίαζαν τα χρόνια..βιαζόμουν να μεγαλώνω.
Η κατασκευή μου δεν βοηθούσε να μεγαλώσω...πολύ συχνά αντιμετώπιζα την δυσπιστία ,ειδικά στο χώρο της δουλειάς μου..
Έφτασα σαράντα..και λέγανε ο νέος σκηνοθέτης...πάλι καλά που φρόντισα να γουστάρουνε ..γιατί σαν παρουσία δεν έπειθα..ούτε και μένα μεταξύ μας.
Πράγματα με τραυμάτισαν..κι αυτά..όσα αγαπώ είναι εκείνα που με μάτωσαν. Με μια ηδονική πολλές φορές ορμή..η έμπνευση χόρευε πάνω σε πληγές, σ' ανοιχτούς λογαριασμούς..αιμορραγίες.
Χάθηκαν,φύγανε σώματα ,αγάπες...φίλοι..έρωτες..η γάτα μου ,.ο Πατέρας. Εκεί κορύφωσα ένα δράμα.
Ύστερα περάσανε έξι χρόνια ξερά.
Αποφάσισε ο χρόνος να κλείσει έξω αγάπες..λύπες..χαρές..κι αποδέχτηκε η ψυχή την ...αποδοχή!
Μ' ένα βήμα πιο αργό,σε χαλαρό αθλητικό παπούτσι,τα πόδια με φέρανε εδώ...ένα σκαρί μεταλλαγμένο..
με την απόφαση της εύθραυστης σιωπής..εθελούσιας αποχής.
Έτσι παρέμεινα ασφαλής.
Ούτε πληγές καινούργιες..ούτε αμυχές..
Στα όρια του δωματίου μου,μέσα από τρισδιάστατους κόσμους..εισήλθα..και γέννησα .τη νέα ψυχή..αυτή που θα με πάει πέρα από τα ..ήντα!
Έτσι..που σίγουρος και ασφαλής περπάτησα..στα πρώτα βήματα των ..ήντα ερωτεύτηκα!
Στις 25 Μαΐου του 2011..εγώ πενήντα ένα..συνάντησα ένα μωρό..που φύλαγε για μένα. Τη σιγουριά τη πέταξα..
Γδύθηκα την ασφάλεια..και περπάτησα στο Σύνταγμα..σαν τον ήρωα του Παζολίνι στο θεώρημα,που γυμνός στον σταθμό του μετρό..προχωρά προς την ανάληψή του.
Αυτός ο έρωτας δυνάμωσε..όταν προσπάθησαν με βια να ξεριζώσουν την μωρουδίστικη καρδιά του...Την καρδιά..που όλοι ψάχναν ..να ονομάσουν..να κρίνουν..να καταδικάσουν.
Έτσι γυρνάει...γυμνός .."μ' ένα κρυμμένο τραύμα.."..και δεν θα πάει φέτος ταξιδάκια αναψυχής... ..
Ένας έρωτας μωρουδίστικος με τρέλλανε τον γέρο...
τον κόσμο πάλι πως θ' αλλάξω..
κι αν δε με πιστεύεις...πότε με πίστεψες;
Τώρα μόλις το κατάλαβες..Ιθάκες τι σημαίνουν..κι έχεις ένα τραύμα ανοιχτό..έφηβος ξανά να τρέχεις στο οξυγόνο...
την ημερομηνία να ανατρέπεις.
Περιχαρής..όχι αγχωμένος....ήρθε η ώρα να διαλέξεις...με ποιους θα πας..
....δεν αφήνεις κανέναν..κάποιοι απλά δεν έρχονται...
Μας βαραίνουν οι φίλοι ,που δεν βρίσκουν πια τον τρόπο να πεθάνουν...είπε ο ποιητής!
Έφτασα Χριστούγεννα..ξαναγεννημένος..και πάλι νεκρός. Σιωπή.
Ο έρωτας που χάθηκε; Σώπασαν οι πλατείες..Άδεια τενεκεδάκια κρέμασαν στα δέντρα τα παιδιά..ούτε τα πουλιά δεν ξεπεινάνε.
Ανάψανε φωτάκια πολλά...εκεί που σκάγαν δακρυγόνα..μπάντες που προσπαθούν να βρούνε ήχο..ρυθμό..λόγια..
Εγώ φέτος τα Χριστούγεννα ακούω ακόμα των νέων τις οιμωγές..ιδρώνω σα να 'ναι καλοκαίρι..κι αναζητώ ένα χέρι,να υψώσω πάλι τη γροθιά,κόντρα σε όποιον λέει πως ξέρει..και τον αγώνα υποτιμά!
Γυμνός θα συνεχίσω το βήμα προς τον Άγνωστο Στρατιώτη..και θα φωνάξω δυνατά..Χριστούγεννα go home...των αγορών Χριστούγεννα δε θέλω άλλα να ζήσω. Φωτάκια θα τυλίξω το κορμί..και θα το πυρπολήσω!
STEVENIKO
Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...
