Αν κάποιος ήξερε να μας πει τι ακριβώς μας περιμένει με το νέο μνημόνιο που θα συνοδεύει τη δανειακή σύμβαση, θα του χρωστούσαμε μεγάλη χάρη. Ολοι εικάζουμε από τις ακριτομυθίες των διάφορων παραγόντων που διαχειρίζονται το ελληνικό πρόβλημα ότι δεν θα μείνει πέτρα πάνω σε πέτρα.

Ολοι εικάζουμε ότι έρχεται μια νέα λαίλαπα που θα σαρώσει μισθούς, συντάξεις, δικαιώματα και θα επιβάλλει παντοειδή χαράτσια - ακόμα και για τον αέρα που αναπνέουμε! Ολοι είμαστε σχεδόν βέβαιοι ότι οι τράπεζες θα κρατικοποιηθούν, τα λουκέτα των επιχειρήσεων θα αυξηθούν με γεωμετρική πρόοδο και θα διαλυθεί εντελώς το κοινωνικό κράτος. Κανείς όμως δεν είναι σε θέση να προσδιορίσει επακριβώς τα μελλούμενα, γιατί αυτή τη φορά τα λεφτά (του δανείου) είναι πολλά. Και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο τα προαπαιτούμενα θα είναι σκληρά από τους δανειστές και ο έλεγχος απόλυτος.

Αυτή τη φορά τα ψέματα τελείωσαν και δεν θα ανεχθούν κοροϊδίες και πολιτικάντικες πιρουέτες από τους Ελληνες πολιτικούς. Με δυο λόγια, ακόμα δεν ξέρουμε πού είναι ο πάτος του βαρελιού για να συνειδητοποιήσουμε ότι με αυτά τα νέα δεδομένα θα πορευτούμε και όλοι μαζί να ανασκουμπωθούμε και να αρχίσουμε λιθαράκι-λιθαράκι να χτίζουμε από την αρχή τις ζωές μας και την πατρίδα μας μέσα από τα συντρίμμια.

Την ίδια ώρα που είναι απλωμένα πάνω στο τραπέζι όλα τα μεγάλα θέματα, όπως το «κούρεμα» των ομολόγων, η νέα δανειακή σύμβαση μαζί με τους συνοδευτικούς νόμους που ψηφίζονται νυχθημερόν ώστε να προλάβουν τις προθεσμίες, οι εκλογές, η αποσύνθεση του πολιτικού συστήματος και η διάλυση του κοινωνικού ιστού, η χώρα βρίσκεται σε μια παραλυτική ακινησία και στην κυριολεξία δεν δουλεύει τίποτα.

Τα γκισέ των δημόσιων υπηρεσιών είναι αποδεκατισμένα από υπαλλήλους και τα γραφεία άδεια, στις τράπεζες οι πελάτες πάνε μόνο για αναλήψεις και πληρωμές λογαριασμών, όσα μαγαζιά μένουν ακόμα ανοιχτά βλέπουν τον πελάτη με το κιάλι και η εθνική κατάθλιψη μολύνει καθημερινά χιλιάδες συμπολίτες μας.

Η αβεβαιότητα, η απαισιοδοξία και ο φόβος για το μέλλον έχουν χτυπήσει κόκκινο και κανείς δεν έχει όρεξη για δουλειά, προγραμματισμό και δημιουργικότητα. Ούτε καν για ταπεινά όνειρα.

Από την άλλη, είναι εμφανέστατες οι αντιθέσεις και οι ανισότητες της κοινωνίας. Από τη μια τα συσσίτια και η μιζέρια της συντριπτικής πλειονότητας του πληθυσμού και από την άλλη μερικές χιλιάδες συμπολιτών μας για τους οποίους δεν άλλαξε τίποτα στη ζωή τους. Είναι αυτοί που με τα πολυτελή και προκλητικά αυτοκίνητά τους σπεύδουν στα in μπουζουκομάγαζα και εστιατόρια και ξοδεύουν μικρές περιουσίες για λουλούδια, ντυσίματα και εμφανίσεις. Μερικές χιλιάδες συμπολιτών μας που τους βλέπουμε δίπλα μας να συζητούν για τα ταξίδια που προγραμματίζουν, για τα πάρτι που έχουν να πάνε, βρίζοντας ενδιάμεσα και το κράτος που τους έβαλε φόρο μέσω της ΔΕΗ στην έπαυλή τους!
Θα πει κανείς, μα πάντα έτσι ήταν και πάντα υπήρχαν οι κραυγαλέες ανισότητες. Ακόμα και στην Κατοχή, όταν ο κόσμος πέθαινε στους δρόμους από ασιτία, σε κάποια αθηναϊκά σαλόνια άνοιγαν σαμπάνιες και γεύονταν χαβιάρια. Ετσι είναι, αλλά να, στις δύσκολες μέρες που ζούμε όλα αυτά προκαλούν οργή. Και μια γενικευμένη οργή μπορεί να φέρει νέα ήθη και πρωτόγνωρες αντιδράσεις που δεν θα αφήσουν τίποτα όρθιο. Και δεν το λέω τυχαία, γιατί έχω υπόψη μου συγκεκριμένα περιστατικά, που αλίμονο αν εξαπλωθούν. Τα γιαούρτια και τα γιουχαΐσματα στους πολιτικούς θα μοιάζουν αθώα πλακίτσα μπροστά στις βίαιες αντιδράσεις κατά των προκλητικών επιδειξιών του αδήλωτου πλούτου.

Και δυστυχώς, έχουμε ακόμα πολύ δρόμο -και αχαρτογράφητο- μέχρι να εξισορροπήσουν τα πράγματα και να αρχίσουμε να κοιταζόμαστε στα μάτια χωρίς ενοχικά σύνδρομα!