Συχνά παίρνουμε ως δεδομένα θεσμούς και όρους, οι οποίοι όμως δεν αντέχουν την παραμικρή κριτική, όταν τους παρατηρήσουμε από κοντά. Ένα από τα λάθη που συμβαίνουν, απόρροια του αμερικανοποιημένου τρόπου σκέψης στην πολιτική, είναι η θεοποίηση της "δημοκρατίας" και η τάση για δήθεν εκδημοκρατισμό του κάθε τί.


Αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι η κυριαρχία μια πεποίθησης, που λέει : "Ζούμε σε Δημοκρατία. Αν διαδώσουμε τη δημοκρατία θα έχουμε ειρήνη, ευημερία, αρμονία, ευτυχία...".Υπάρχουν εδώ κάποια λογικά ατοπήματα. Πρώτον θεωρούμε δεδομένο ότι ζούμε σε μια δημοκρατία· δεύτερον πιστεύουμε ότι η δημορατία είναι κάτι που εξάγεται· και τρίτον η διάδοση της , είμαστε σίγουροι, ότι θα επιφέρει θετικά αποτελέσματα, είτε μιλάμε σε επίπεδο κρατών είτε σε επίπεδο μικρότερων κοινοτήτων.


Η αρχική παραδοχή είναι αυτή που κάνει όλη τη ζημιά. Το σημερινό σύστημα διακυβέρνησης στο δυτικό κόσμο, προφανώς και δεν είναι δημοκρατία. Ο μέσος πολίτης δεν έχει λόγο στην ουσιαστική διαδικασία λήψης αποφάσεων. Καλείται κάθε 4 χρόνια να παραδώσει την ψήφο του, παρέχοντας μια νομιμοποίηση στους εξουσιαστές του. Σε μια πραγματική δημοκρατία καμία απόφαση δεν λαμβάνεται ερήμην του άμεσα ενδιαφερόμενου, δηλαδή του λαού. Ο αντιπρόσωπος έχει εξουσιοδότηση συγκεκριμένη και δεν δρα πάνω σε αόριστες και αόρατες πολιτικές -ιδεολογικές γραμμές, που στην πραγματικότητα καταπατά όποτε θέλει. Δεν νοείται δημοκρατία όταν για θέματα οικονομίας ο λαός δεν είναι πλήρως ενημερωμένος, ενώ επιπλέον είναι και εξαπατημένος κατ' εξακολούθηση.Δεν είναι δημοκρατία το πολίτευμα , που αφήνει απροστάτευτο το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, απέναντι σε αρπακτικά κάθε λογής.


Η δυτική δημοκρατία των ημερών είναι μια παραλλαγή της φεουδαρχίας - μοναρχίας του προπερασμένου αιώνα. Φαίνεται , απλά, πως η μετάλλαξη σε καπιταλιστική , αστική δημοκρατία έγινε, γιατί και οι άρχοντες προσαρμόζονται στα κελεύσματα των καιρών και γιατί πια δεν έχουμε αυτοκρατορίες και αποικίες, αλλά μικρά έθνη χαραγμένα πάνω στο χάρτη. Όπως κι αν το δούμε , όμως, εξυπηρετούνται τα ίδια συμφέροντα. Και τότε και τώρα. Τη θέση του μεγαλοφεουδάρχη έχει ο μεγαλοτραπεζίτης. Όπως ο μονάρχης φοβόταν τους μεγαλοαστούς του και τους ευγενείς του , τον 19ο αιώνα, έτσι και τώρα ο πολιτικάντης υπογείως συνδιαλέγεται με καναλάρχες, επιχειρηματίές και λοιπούς παράγοντες.


Η δημοκρατία αυτή , που έχει στηθεί με τρόπο λίαν επικερδή, είναι φυσικό επόμενο να οδηγεί σε προστριβές. Αν το κεφάλαιο έχει όντως την τάση να αυξάνεται, τότε δημιουργείται πρόβλημα σε αυτή τη φερώνυμη δημοκρατία τόσο στο εσωτερικό της ,όσο και στις εξωτερικές της σχέσεις.


Στο εσωτερικό, από τη στιγμή που επιτρέπεται η ελεύθερη καταπάτηση των ασθενέστερων τάξεων, οι κοινωνικές εντάσεις είναι αναπόφευκτες και λογικές. Η συνεχής πάλη των τάξεων δεν είναι μύθος και μάλλον στη χώρα μας έχει γίνει η πιο σκληρή βεβαιότητα. Όταν μέσα σε μια κοινωνία, ο τρόπος οργάνωσης της (Σύνταγμα) επιτρέπει σε κάποια μέλη της, να αισχροκερδούν και να απομυζούν πόρους από τους υπόλοιπους, είναι βέβαιο πως δεν μιλάμε για δημοκρατία.


Απ' την άλλη το κεφάλαιο, που αναζητά συνεχώς πόρους συχνά νιώθει περιορισμένο στα όρια του μικρού έθνους και αποζητά άλλα μέρη για να αναπτυχθεί. Η παγκοσμιοποίηση είναι ο διεθνισμός από την καπιταλιστική πλευρά: το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα. Θυμόμαστε , βέβαια, από την ιστορία τί συμβαίνει όταν μια μεγάλη χώρα θέλει να διεκδικήσει των "ζωτικό της χώρο" ή ,πιο πρόσφατα, όταν θέλει μια άλλη χώρα να "εξάγει δημοκρατία"...


Η συνειδητοποίηση είναι το πρώτο βήμα. Σημαντικό, αλλά δεν μας πάει μακριά. Το παιχνίδι έχει στηθεί και έχει παιχτεί για αιώνες. Αν ο λαός επιθυμεί κάποια στιγμή να πάρει μέρος με δικούς του όρους οφείλει να τους επιβάλλει. Κανείς δεν παραχώρησε τίποτα, ποτέ ,αδιαμαρτύρητα . Αυτοί θα παλέψουν. Εμείς;

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...