Το κείμενο αυτό έφτασε στα χέρια μου, ζητώντας τη δημοσίευση. Δεν είχα παρά να σας το παραθέσω. Στη διάθεσή σας, την κρίση σας και γιατί όχι τον σχολιασμό σας...

Κι αν πρέπει κι εγώ να πω την άποψή μου για το τι είναι η Ελλάδα για μένα, τότε θα μπορούσα, εκτός του να συμφωνήσω με τον φίλο μας, να προσθέσω πως για μένα Ελλάδα είναι αυτό που με μεγάλωσε, αυτό που κυριαρχεί στις παιδικές μου αναμνήσεις, αυτό που με ώθησε να θέλω να μάθω τι υπάρχει πιο πέρα από τα σύνορά της. Ελλάδα για μένα είναι εκεί που ακόμη υπάρχουν οι πιο αγαπημένοι μου.

Ελλάδα επίσης είναι εκείνος ο τόπος που καταπατείται και ρημάζει. Εκεί όπου Ελληνάρες, και όχι Έλληνες, μολύνουν, καταστρέφουν και αψηφούν. Τόπος αγνός και 'άγιος' που αφέθηκε σε λάθος χέρια στην ίσως πιο ακατάλληλη εποχή. Ελλάδα του ήλιου και της θάλασσας, Ελλάδα της τέχνης, του πολιτισμού και των γραμμάτων, που έγινε βορά απολίτιστων, κοινωνικά αμόρφωτων θηρίων. Ελλάδα θα σε κουβαλάμε πάντα στην ψυχή μας ή στο γονιδίωμα μας, όπως ίσως οι πιο τεχνογνώστες (κι όχι τεχνοκράτες) θα υποστήριζαν.