Μέσα σε όλο τον ορυμαγδό της κρίσης θα περίμενε κανείς λίγο τακτ. Μια, αν μη τι άλλο προσοχή, να μην εκτίθενται παταγωδώς και ξυπνήσουν όσοι κοιμούνται ακόμη. Γιατί , πραγματικά, η μόνο εξυγίανση που βλέπουμε είναι σε βάρος εργαζόμενων και ανέργων. Τέλος πάντων, εις βάρος όσων δεν μπορούν να εκπροσωπηθούν ισχυρά στη σκακιέρα της εξουσίας. Κατ' άλλα οι υπόλοιποι φαίνονται γελοία ύποπτοι και η δυσώδης αύρα τους μας πνίγει ανά διαστήματα, ακόμα και εν καιρώ λιτότητας.

Τα σκάνδαλα "βγαίνουν" ρυθμούς ευημερίας. Δύο οικονομικοί εισαγγελείς παραιτήθηκαν, γιατί συνέβησαν παρεμβάσεις στο έργο τους. Η ένταση που επέδειξαν ΜΜΕ και πολιτικοί για να υποβαθμίσουν την είδηση και τους εισαγγελείς, συγκρίνεται μόνο με την ένταση των προσπαθειών κάποιου που πνίγεται και ψάχνει κάπου να πιαστεί. Στη συνέχεια το σίριαλ πήρε τη γνωστή του πορεία με διαψεύσεις, εντυπώσεις, παραπληροφόρηση και τελικώς αρχειοθέτηση...

Κανείς, φυσικά, δεν είχε αμφιβολίες για τον ολοκληρωτισμό του κράτους, αλλά να βλέπεις όσους μετέχουν στις τρεις εξουσίες (Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Βουλή, Κυβέρνηση και δικαστές) να είναι τόσο εναρμονισμένοι απέναντι στη βούληση του λαού, είναι κάτι μοναδικό.

Είναι και αυτός άλλος ένας τρόπος για να δούμε πως η αστική δημοκρατία, σε όλες της τις εκφάνσεις μπορεί να είναι διεφθαρμένη και να δικαιολογεί μόνο κατά το ήμισυ το όνομα της. Υποτίθεται ότι ο διαχωρισμός των εξουσιών υφίσταται ως μία δικλείδα προστασίας του Συντάγματος και του Πολιτεύματος. Από το στιγμή που είμαστε πεπεισμένοι δια της σκληρής οδού για την ανυπαρξία κάθε κυβέρνησης μεταπολιτευτικά, αλλά και της Βουλής, που σπάνια αντιτίθεται στο κυβερνητικό έργο (ειδικά τώρα, μεσούσης της κρίσης), γίνεται φανερό ότι οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι μας δεν στέκονται στο ύψος του ρόλου τους. Απ' την άλλη, τώρα πιο έντονα από ποτέ, βλέπουμε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να παραπαίει με δηλώσεις στήριξης σε μια μη εκλεγμένη κυβέρνηση με τη συμμετοχή της άκρας δεξιάς. Το σύνολο, δηλαδή, του πολιτικού κόσμου - ή τουλάχιστον το μέρος εκείνο που ασκεί εξουσία - , όχι μόνο δεν επεμβαίνει ώστε να ρυθμίσει τη συγκυρία προς όφελος του λαού, αλλά είναι ό ίδιος που πλήττει πρώτος το λαό.

Τέλος, οι δικαστές - για να μη μιλήσουμε για τον τραγέλαφο των εξεταστικών επιτροπών- , που καλούνται να δικάσουν τους προϊσταμένους τους, αποδεικνύονται λίγοι. Βέβαια, δεν έχουμε όλα τα δεδομένα στα χέρια μας, αλλά η δικαστική εξουσία έχει ένα μεγάλο κομμάτι ευθύνης για την ατιμωρησία που επικρατεί στην τάξη των πολιτικών. Οι περίπτωση των δύο οικονομικών εισαγγελέων είναι μόνο ένα πρόσφατο παράδειγμα.


Ο πολίτης, από όποια μεριά και αν το δει, δεν μπορεί να έχει άλλη εμπιστοσύνη σε αυτό το κατασκεύασμα, που καταχρηστικά ονομάζεται Δημοκρατία, όταν είναι φανερό, πως σε καμία περίπτωση και σε κανέναν βαθμό δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα των πολλών, αλλά λίγων εκλεκτών , που απομυζούν ότι πόρους μπορούν -σαν ζόμπι- , από τους υπόλοιπους.

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...