Θεωρείται πλέον πιθανό να μπουν και οι υπογραφές κάτω από μία καταληκτική συμφωνία για το PSI. Όχι επειδή στο μάτι του Νταλάρα θα λάμψουν οι καλές προθέσεις, αλλά επειδή το μάτι της Μέρκελ γυαλίζει επικινδύνως. Ο Τσαρλς γνωρίζει ότι καλόν είναι να μη βάζεις το κεφάλι κοντά στο στόμα ενός λιονταριού ακόμα και όταν αυτό χασμουριέται. Το PSI θα κλείσει, όπως φαίνεται, θετικά, επειδή είναι μία διεθνής υπόθεση. Ελληνική είναι η υπόθεση που ξετυλίγεται σαν μπλεγμένο κουβάρι στη Θεσσαλονίκη.

Υποθέτω ότι θα έχετε πληροφορηθεί το γεγονός. Στη γλώσσα του αστυνομικού ρεπορτάζ περιγράφεται κάπως έτσι: κύκλωμα πενήντα ατόμων, αρκετά εξ αυτών υπεράνω κάθε υποψίας, εξαρθρώθηκε από τις αστυνομικές αρχές στη Θεσσαλονίκη. Το κύκλωμα ελέγχεται για τοκογλυφία, ξέπλυμα μαύρου χρήματος και πλήθος φορολογικών παραβάσεων με τη συνεργασία τουλάχιστον ενός επίορκου δημοσίου λειτουργού.

Μία δικογραφία είναι ο πιο σύντομος δρόμος για να πέσεις από τα σύννεφα και να τσακιστείς έκπληκτος στο έδαφος. Πώς είναι δυνατόν ένας κορμός ευυπόληπτων πολιτών να αποκτά τα μακριά χέρια του υποκόσμου και την κεφαλή της νύχτας; Είναι. Διότι για αρκετούς από αυτούς μπορεί να δοκιμάζεται η σχέση τους με τον νόμο, αλλά όχι και η σχέση με τα ήθη της Πόλης μας. Εντάξει, δεν σας λέω για τον Εφοριακό που τα έπιανε. Θα σας πω, όμως, για τον τύπο που άκουσε πως γίνονται διευθετήσεις αν λαδώσεις το σωστό πρόσωπο και κανόνισε να γίνει η επαφή. Δίπλα του θα βάλω τον άλλον που έστελνε πελάτες στον τοκογλύφο επειδή-και αυτός-εξυπηρέτηση έκανε. Και λίγο πιο κάτω εκείνος με τις επαφές στα πρακτορεία του ΟΠΑΠ, να αγοραστούν δελτία που ξεπλένουν χρήμα της νύχτας αφού, εντάξει, όλοι κλέβουν πια την Εφορία.

Μη νομίζετε ότι υπάρχουν πενήντα άνθρωποι που λειτουργούν κάτω από ένα κοινό κέντρο. Φανταστείτε διαφορετικά κομμάτια από παζλ που, απλώς, ταιριάζουν το ένα με το άλλο. Και η Θεσσαλονίκη είναι ένα ιδανικό θερμοκήπιο για να ανθίσει το λουλούδι της διαφθοράς. Αρκετά μικρή για να είναι «λειτουργική» και αρκετά μεγάλη για να τηρούνται τα προσχήματα. Μεταξύ μας, είναι μία πόλη όπου όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους, οι αμοιβαίες «εξυπηρετήσεις» θεωρούνται απαραίτητες για να κινηθούν τα γρανάζια και όταν η έννοια του ελέγχου εξαντλείται στην παράνομη στάθμευση, τότε ένα παράλληλο σύστημα αρχίζει και λειτουργεί. Δεν είναι ούτε παραοικονομία, ούτε παρακράτος. Είναι παρακοινωνία.

Και αν θέλετε, είναι το πραγματικό πρόβλημα που έχει να λύσει αυτή η χώρα. Ζούμε σε μία πατρίδα που κάνει διπλή ζωή. Σκεπάζει με σεντόνια τους καθρέφτες της και λέει ψέματα στον εαυτό της. Όμως αυτός ο κόμπος δεν λύνεται στο Μαξίμου. Λύνεται σπίτι σου.