Το ξύπνημα στον εφιάλτη του χρέους και της εθνικής κατάντιας
Αφού ευχηθώ ότι καλύτερο για όλους σας για το καινούργιο χρόνο να σας πω πως η καινούργια χρονιά με βρίσκει σε μια πολύ περίεργη φάση.
Πρώτον με ένα κρυολόγημα που με κάνει να μην έχω όρεξη για πολλά πράγματα, κι ένα συναίσθημα που είχα ήδη πριν το κρυολόγημα απλά τώρα επιδεινώθηκε.
Μοιάζω σαν ένα φυλακισμένο που αφού αντιστάθηκε όσο μπορούσε στη πρώτη σύληψη, μετά έφαγα διάφορες καρπαζιές άγριες για να το βουλώσω και τώρα μ΄εχουν πετάξει σ΄ενα κελί κι έχει επέλθει μια κούραση και των δεσμοφυλάκων να με βαράνε κι εμένα να αντιστέκομαι. Είναι εκείνο το μεσοδιάστημα μέχρι να «παλιώσω» στη φυλακή και να χρειαστεί να αποφασίσω ή να μείνω εκεί μέσα σε υπάκουα ισόβια ή να βρω τρόπο για απόδραση.
Κάπως έτσι δεν αισθάνεστε? Πείτε την αλήθεια... Το ξύπνημα στον εφιάλτη του χρέους και της εθνικής κατάντιας, είχε πολλά χαστούκια. Τα μέτρα λιτότητας, τη συνειδητοποίηση του προφίλ της μεταπολιτευτικής Ελλάδας και του μεταπολιτευτικού ελληναρά, τη συνειδητοποίηση πως τίποτα δεν έχει μείνει όρθιο, έχουν ξαφρίσει τα πάντα, οι περισότεροι τελικά τα έφαγαν μαζί, η υποταγή κι ο ραγιαδισμός είναι πέραν κάθε φαντασίας, χρωστάμε σε όλους τους διεθνείς εκβιαστές, δεν υπάρχει καμιά απολύτως διάθεση ούτε για ριζικές τομές από τους κυβερνώντες, ούτε αντίστασης και εξέγερσης από τα κοπάδια. Το ξύπνημα μας βρήκε σε ένα κόσμο γεμάτο ηλίθιους αριθμούς, αρρωστημένους χρηματιστές, άχρωμους κι άοσμους πολιτικούς, και υποθηκευμένα κράτη όπου κυβερνώντες οφειλέτες και τύραννοι δανειστές δεν βλέπουν τον άνθρωπο παρά σαν ένα αριθμό στις οθόνες. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
Βρισκόμαστε σε μια φάση πολύ επικίνδυνη όπου κινδυνεύουμε να θεωρήσουμε επιτυχία αν μας φάει το λιγώτερο άσχημο τέρας... Ασε που βλέπω διαφόρους πολίτες-ομήρους να αναπτύσσουν γοργά το σύνδρομο της Στοκχόλμης ...
Δεν ξέρω , δεν έχω κέφι για τίποτα προς το παρόν. Μαζί με το κρυολόγημα με ακολουθεί κι ένα συνεχές συναίσθημα καθολικής αηδίας που δυναμώνει ακόμα περισσότερο στη φράση του φαρμακοποιού μου τη Παρασκευή πριν τη Πρωτοχρονιά. Είχα πάει να πάρω ένα φάρμακο για το πατέρα μου και με ενημέρωσε πως είναι Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΟΡΑ που μου δίνει φάρμακο με το γνωστό τρόπο. Από 1η του μηνός θα τα σκάω για να αγοράζω ότι και ταμείο να έχω.....
Επειδή όπως είπα είμαι στη φάση κακής πνευματικής μαστούρας, όπου τριγυρνάω αδιάφορα μέσω αδιάφορων δεν κάθισα να το σκεφτώ ιδιαιτέρως. Εριξα βέβαια μια ματιά σε ένα από τα φάρμακα που παίρνει ο πατέρας μου,( ο οποίος είναι χρόνια σοβαρά άρρωστος από διάφορα και παίρνει ένα απίστευτο κοκτέιλ φάρμακα ) ενά σπρέυ , και είδα 45 ευρώ. Προς το παρόν βλέπω στο συρτάρι άρτια όλη τη συλλογή. Αλλά σύντομα τα κουτιά θα τελειώσουν και θα χρειάζονται αντικατάσταση και μετά από την εκπαίδευση στη λιτότητα γενικώς απ΄οτι βλέπω θέλουν να δουν αν μπορούμε εξ΄ίσου καλά να εξασκηθούμε και στη λιτότητα της υγείας.
Δεν ξέρω τι έχει ακριβώς παιχτεί. Απλήρωτοι φαρμακοποιοί, αδιάφορο κράτος και πέφτει ο εκβιασμός πάνω στους πολίτες που ασθενούν.. Ελπίζω πως είναι μόνο μια απειλή χωρίς πρόθεση να γίνει πραγματικότητα, ένα ταρακούνημα που δεν θα εφαρμόσει κανένας , γιατί αν δεν είναι απλά απειλή χωρίς αντίκρυσμα και πεθάνει έστω κι ένας ασφαλισμένος που έχει πληρώσει με τον ιδρώτα του τριάντα και σαράντα χρόνια ταμεία για να μπορεί να πάρει ένα κωλοφάρμακο όταν θα το χρειαστεί, για να πάρουν τα φάρμακά τους κανονικά οι χιλιάδες χρόνια πάσχοντες που δεν έχουν άλλη διέξοδο διαφυγής, τότε ας ανοίξουμε ένα νέου τύπου Καιάδα να ρίχνουμε μέσα ανθρώπους, ανθρώπους που αρρωσταίνουν, που μένουν άνεργοι, που είναι φτωχοί, ανθρώπους που το σύστημα θεωρεί «περιττούς».
Προς το παρόν μέσα στη ζάλη από το κρυολόγημα, και την αίσθηση ναυτίας από τη βρώμα που έρχεται από τα σκατά που έχουν μαζευτεί γύρω μας... ανήκω κι εγώ στους ασθενείς πολίτες ενός άρρωστου κράτους που σύντομα μου τελειώνουν τα φάρμακα και θα προσπαθήσω να επιβιώσω ακόμα κι επιστρέφοντας στην αρχική μου μορφή του πρωτόγονου θηρίου. Το ρόπαλο από τις εποχές των σπηλαίων κάπου το έχω κρυμμένο μέσα μου όπως όλοι μας. Η μεμβράνη που μας χωρίζει από εκείνη την εποχή της άγριας επιβίωσης είναι λεπτότατη....και μπορεί να σπάσει ακόμα και με την άκρη ενός νυχιού...
STEVENIKO
Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...
