Alex Milas



Δεν είναι θέμα αισθητικής, είναι θέμα άποψης. Τα παράθυρα, τα διάφορα talk-shows και τα ρεπορτάζ που σε κάνουν να πιστεύεις ότι "πιάσαμε πάτο" και πως "δεν υπάρχει χειρότερο" (μέχρι να παρακολουθήσεις το επόμενο ρεπορτάζ) δεν με συγκινούν. Αντιθέτως, με κάνουν να γελάω ειρωνικά.

Προσωπικά, δεν μου είναι καθόλου εύκολο να κατανοήσω τα άτομα που παρακολουθούν "ειδήσεις" και ενημερώνονται από τα "γεγονότα" των οκτώ. Αν πιστεύουν πως η πληροφόρηση είχε ανέκαθεν το χαρακτήρα του εκφοβισμού και της απελπισίας, ίσως πρέπει να αναθεωρήσουν τι σημαίνει είδηση...

Δεν αντέχω περισσότερο από τρία λεπτά και το δάχτυλό μου πιέζει το πλήκτρο του επόμενου προγράμματος. Η καλοσφιγμένη γραβάτα του παρουσιαστή που ταιριάζει και με τον τρόπο που μιλάει, το επίσημο γραφικό και μουσικό σήμα, η εισαγωγή του ρεπορτάζ και η (σχεδόν κινηματογραφική) ματιά του κάμεραμαν, μου υπενθυμίζουν την βάση της τηλεόρασης: το ψεύτικο.

Η πληροφορία είναι σαν την πλαστελίνη που παίζαμε μικροί. Αφού την επεξεργαστείς, θα την αναπλάσεις, θα της δώσεις διάφορα σχήματα και θα την κόψεις εκεί που σε βολεύει. Αυτό συμβαίνει και με τα δελτία ειδήσεων. Μου πήρε και εμένα καιρό να το καταλάβω...

Είναι στιγμές που η τηλεόραση θα σε αναγκάσει να παρακολουθήσεις τις ειδήσεις, έστω κι αν δεν χρειάζεται να τις ακούσεις. Έτσι κι εγώ, όχι πολύ συχνά, αφήνω την οθόνη να μου αραδιάζει διάφορες μπούρδες για το έλλειμμα που αυξάνεται, για το PSI, που είμαι σίγουρος ότι κανείς δεν κατάλαβε τι είναι, και για τα spreads (επίσης άγνωστος όρος για μένα) που "εκτοξεύτηκαν στα ύψη". Αφού περάσαμε την διδακτική ώρα των οικονομικών επιστημών, σειρά έχουν οι κοινωνικές... "Νέο ρεκόρ για την ανεργία, στο 18% έφτασε το ποσοστό αυτών που δεν εργάζονται", ακούγεται από τα πλαϊνά ηχεία και προτιμώ να το αφήσω ασχολίαστο. "Σε απόγνωση έχουν επέλθει τα σημερινά νοικοκυριά που δοκιμάζονται για άλλη μια φορά από νέα φοροεισπρακτικά μέτρα", ακούω και βλέπω στο ρεπορτάζ τους (όχι και τόσο νέους) ανθρώπους από την λαϊκή να ωρύονται και να διαφωνούν μεταξύ τους. Την επόμενη ώρα στο πρόγραμμα υπάρχει το μάθημα των πολιτικών επιστημών, όπου είναι το πιο οικείο και συνάμα πιο εξοργιστικό...

"Η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ θα ήταν καταστροφική", "ούτε το 2015 θα έχει επανέλθει η χώρα στη τροχιά της ανάπτυξης" και άλλα παρόμοια αρχίζουν και στροβιλίζουν στο μυαλό μου. Συνεχίζω να παρακολουθώ καθώς ανακοινώνονται νέο μπαράζ απολύσεων, νέα μείωση κατωτάτου μισθού, φοροεισπρακτικά "σαφάρι" και "μαχαίρι" στα δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα.

Νιώθω έναν κόμπο στο στομάχι. Αρχίζω και ανησυχώ για το μέλλον μου. Ρωτώ ρητορικά ποιο θα είναι το μέλλον μου σε αυτή τη χώρα. Σημάδια απόγνωσης σχηματίζονται στην σκέψη μου. "Δεν αντέχω άλλο! Αυτό το πράγμα με αρρωσταίνει!", μουρμουρίζω και παίρνω κυριολεκτικά την απόφαση στο χέρι μου...

Ο ήχος της κλειστής τηλεόρασης με ανακουφίζει και με παρακινεί να σηκωθώ. "Μια βόλτα στα δρομάκια της γειτονιάς είναι ότι πρέπει...".

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...