Δεν λέω, συγκινήθηκα. Τους χόρτασα στα βιντεάκια του You Tube να χορεύουν Greek Zorbas και συρτάκι καλαματιανό, ομορφοντυμένοι, με τα πανό τους και με τα όλα τους, και μου ξέφυγαν κάνα δυο δάκρυα. Να 'ναι καλά οι άνθρωποι!

Όμως περήφανος δεν αισθάνθηκα. Η χώρα μου, ο λαός της κι εγώ μαζί κατρακυλάμε στο χάος, και κανένας χορός, κανένα σύνθημα δεν μας σώζει. Όταν πάψει το cd του Ζόρμπας να φέρνει κύκλους (και μαζί με αυτούς το μεράκλωμα της ψευδανάστασης), πάλι μόνοι μας θα μείνουμε στον ξερότοπο - αγιότπο που λέγεται Ελλάδα. Μα, να πεις, τόσα μιλούνια έκλαψαν για εμάς, τόσες χιλιάδες χόρεψαν για εμάς, εκατομμύρια συνάνθρωποι απ' άκρη σε άκρη τούτης της γης ψέλλισαν "είμαστε Έλληνες".

Αλλά τι στην ευχή είναι Έλληνας; Κοντά 12 χρόνια προσπαθώ να το κάνω λιανά στην Πολωνέζα γυναίκα μου και δεν τα καταφέρνω. Έψαχνα στις ξένες τις γλώσσες να της πω τι σημαίνει λεβεντιά, φιλότιμο, καμάρι, και οι λέξεις το 'σκαγαν απ' τα χείλη μου σαν ποντίκια! Μετά είπα να της εξηγήσω τι σημαίνει λαμόγιο, ρουφιάνος, καρφί, μπάτσος, μαγκάκι... Άδικος κόπος!

Και ήρθε η κουβέντα στην κρίση. Μια λέξη με δύο ερμηνείες: Η κρίση ως νοητική διεργασία, ως εγκεφαλική λειτουργία. Και η κρίση του πανικού, της διπλωματίας, του πολέμου, της αγοράς...

Να σου πω εγώ τι είναι κρίση, της λέω:

Κρίση είναι να κυκλοφορείς με μερσεντές με γερμανικά νούμερα και να 'σαι ο πρώτος πολίτης -ή έστω ο δεύτερος.

Κρίση είναι να σε διώχνουν από το Ράιχσταγκ για λαμογιές, με 199.000 ευρώ ετήσια σύνταξη.

Κρίση είναι να βλέπεις τα αεροπλανάκια στο Ελευθέριος βενιζέλος και να πληρώνεσαι περισσότερο κι απ' τον πρόεδρο της Αμερικής.

Κρίση είναι να επισκέπτεσαι την γκόμενα, διοικητής πράμα, και να ψοφάς στα σκαλιά, με τον οδηγό και το αυτοκίνητο που ο ελληνικός λαός πληρώνει να σε περιμένει από κάτω επί ματαίω.

Κρίση είναι να ψάχνεις στην Νικαράουα την χαμένη σου σοσιαλιστική παρωπίδα. Να τραβάς άλλο κουπί, στα νησιά, απ' το κουπί που τραβάμε όλοι εμείς οι υπόλοιποι.

Να βλέπεις 660 εκατομμύρια Ευρωπαίους κι άλλους τόσους στην αντίπερα του Ατλαντικού να χορεύουν συρτάκι, και να μην κάνουν έτσι μια, να σου σκάσουν όλοι από ένα παλιόευρο να ρεφάρεις και να ξεκουνήσεις.

Τόσο απλά, αυτό είναι κρίση!

Και κάτι που με χαλάει εδώ και χρόνια και βρωμάει μέσα μου και διώχνει από κοντά μου τον κόσμο: Η ψευδαίσθηση του νεο-ελληνικού μας πολιτισμού.

Αυτού του πολιτισμού που λυγάει στα καλάσνικοφ δυο μασκοφόρων, την ώρα που οι πολιτικάντηδες κινούνται με στρατιές φρουρών και παραφρουρών.

Αυτού του πολιτισμού, που σέρνει τα γερόντια στις ουρές και στο στήσιμο, μέσα στο κρύο, για ένα κωλόχαρτο - ελπίδα. Του πολιτισμού που αποφασίζει για το φάρμακό μας, την φωτοτυπία μας (πάλαι ποτέ βιβλίο), την αόρατη, κατακλεμμένη μας σύνταξη.

Δικά μας λεφτά που μας έκλεψαν, δικά μας χρόνια που μας έκλεψαν, δικές μας ζωές, ανάσες και όνειρα.

Αυτό είναι Krystyna μου κρίση, είπα της γυναίκας μου, που με κοιτούσε με μάτια γουρλωμένα. Και είδα μέσα στην θλίψη τους ότι καλά με κατάλαβε...

Πάνος Γιαννάκαινας

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...