Η ανεργία στο νότιο κυρίως ημισφαίριο της Ευρωζώνης, αλλά και στην Ιρλανδία και στις χώρες της Βαλτικής όπως είναι γνωστό, έχει εκτοξευτεί. Ειδικά, ανάμεσα στους νέους μεταξύ 16-24 είναι τόση, ώστε κοντεύει να καταπιεί ολόκληρη την εν λόγω ηλικιακή κατηγορία. Για παράδειγμα στην Ισπανία έχει γραπώσει το 51.4%, ενώ μόλις πριν από λίγα χρόνια, συγκεκριμένα το 2008, στο θυσιαστήριο πήγαινε μόνο το 18%. Στην Ελλάδα, το μαστίγιο της ανεργίας πίπτει επί του 46.6% των νέων, ενώ στην Πορτογαλία και Ιταλία έχει αγγίξει μόλις(!) το 30.7% και το 30.1% αντιστοίχως, φερόμενη θαρρείς με μεγαλύτερη αβρότητα.

Εξ αυτού και η απογοήτευση χτυπάει ταβάνι. Το 80% των Πορτογάλων θεωρεί ότι η περίοδος δεν ενδείκνυται για ψάξιμο, ενώ την ίδια γνώμη έχει και το 91% των Ιταλών, το 92% των Ισπανών, το 93% των Ιρλανδών και το 96% των Ελλήνων.

Η μετανάστευση λοιπόν αποτελεί μια εκ των ενόντων λύση. Και την ακολουθούν ουκ ολίγοι, αλλάζοντας μάλιστα για πρώτη φορά και τη φορά των μεταναστευτικών οδών.

Οι Ισπανοί αρχίζουν και κοιτάνε προς τη μεριά της Λατινικής Αμερικής. Ειδικά προς την Αργεντινή, στην οποία μετά τη χρεοκοπία, ανθίζουν χαμόγελα και δουλειές. Δεν είναι πια οι Αργεντινοί που μεταναστεύουν στην Ισπανία, αλλά το αντίστροφο. 50,000 ισπανοί πήραν το δρόμο για την Αργεντινή μόνο μέσα στο 2011.

Οι Πορτογάλοι ξαναανακαλύπτουν τις παλιές τους αποικίες. Η Αγκόλα, πέρα από το ότι μιλάει πορτογαλέζικα, αναπτύσσεται με διψήφιους αριθμούς, και τούτο λόγω των πετρελαίων. Η πρωτεύουσά της μάλιστα Λουάντα θεωρείται η πιο ακριβή πρωτεύουσα του κόσμου. Έτσι 70,000 Πορτογάλοι πήραν το δρόμο για την αφρικανική αυτή αποικία, μόνο μέσα στο 2010. Ίδια είναι τα προγνωστικά και για το 2011.

Άλλοι Πορτογάλοι τραβούν για τη Βραζιλία, που διαθέτει και περισσότερες επιλογές. Η κυβέρνηση μάλιστα άλλαξε τη μεταναστευτική της πολιτική, προς το ευνοϊκότερο, ώστε να διευκολύνει τη μετανάστευση των πιο μορφωμένων από τους πρώην επικυρίαρχους. Από κοντά κόλλησαν και οι Ισπανοί, των οποίων η μετανάστευση προς την ωραία αυτή χώρα αυξήθηκε κατά 45%.

Η Ιρλανδία, από την άλλη δείχνει μια καθαρή μεταναστευτική εκροή, όχι μόνο από τους Πολωνούς που επέστρεψαν στην πατρίδα τους, αλλά και από τους ίδιους τους Ιρλανδούς, οι οποίοι προτίμησαν την Αυστραλία και Nέα Ζηλανδία. Μέσα στο 2011 έφυγαν γύρω στους 40,000, οι περισσότερες γυναίκες.

Οι Έλληνες, μιας και χάσαμε τις αποικίες μας, εδώ και κάποιες χιλιάδες χρόνια, φεύγουμε για Γερμανία, σε ένα δεύτερο μεταναστευτικό κύμα μετά τον πόλεμο. Προς το παρόν δεν υπάρχουν επίσημα νούμερα για το μέγεθος της φυγής.

Δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσουμε για το βραχυπρόθεσμο και μακροπρόθεσμα αποτέλεσμα της εκροής, κυρίως των πιο δυναμικών, μορφωμένων και παραγωγικών ηλικιών.

Η κατάσταση δε είναι τέτοια, που τόσο οι «πατριωτικές» εκκλήσεις του πρώην πρωθυπουργού για παραμονή των νέων στην Ελλάδα, όσο και η, προς την αντίθετη κατεύθυνση, προτροπή του ομολόγου του της Πορτογαλίας για να μεταναστεύσουν, ακούγονται προκλητικές, πανικόβλητες και εξοργιστικές.

Οι χώρες λοιπόν αυτές, οι οποίες χτυπιούνται και πιο έντονα από τις βάρβαρες και αδιέξοδες πολιτικές της ΕΖ, που τους έχουν βίαια επιβληθεί, έχουν περισσότερα κοινά προβλήματα να λύσουν, απ’ όσο οι ίδιες νομίζουν. Αν το συμφέρον όλων αυτών είναι να φέρουν το νεανικό δυναμικό πίσω και να το εντάξουν στην κοινωνία και την παραγωγή, δεν έχουν και πολλούς τρόπους να το καταφέρουν. Έλληνες, Ισπανοί, Πορτογάλοι, και Ιρλανδοί, έχουν κληρονομήσει από την πρόσφατη ιστορία τους το know how για το πώς διώχνεται ο κατακτητής, εξωτερικός και εσωτερικός.

Ένα ξεσκόνισμα της μνήμης, θα 'ταν μια αρχή…

Υ.Γ. Στοιχεία από ΕΔΩ

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...