Από τις αρχές της δεκαετίας του '90 ακόμη , στην Ελλάδα δημιουργήθηκε μια κυρίαρχη τάξη, όχι στη βάση της κοινωνίας , αλλά στο εποικοδόμημα των μίντια και της διαπλοκής ή στις αυλές των ξένων πρεσβειών και των πολυεθνικών εταιρειών, που υπεστήριξε μια σειρά συγκεκριμένων μεταρρυθμίσεων και διαρθρωτικών αλλαγών. Ξεκινώντας από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, πήγαμε στις κυβερνήσεις «εκσυγχρονισμού» Σημίτη, περάσαμε μέσα από τον «μεσαίο χώρο» του Κ. Καραμανλή, για να καταλήξουμε στην Ελλάδα της Τρόικας του Γ. Παπανδρέου.

Κοινός τόπος σε όλη αυτή την αλληλουχία προσώπων, κομμάτων και συγκυριών ήταν μια δέσμη ιδεών, δογματικού χαρακτήρα και εμμονικής επιμονής. Ότι είναι κρατικό είναι ελλειμματικό και αντιπαραγωγικό. Όσο πιο χαμηλά οι μισθοί και οι συντάξεις , τόσο πιο ανταγωνιστική η οικονομία. Τράπεζες και χρηματιστήριο, ακόμη και όταν κινούνται άναρχα δημιουργούν ανάπτυξη. Εχθρός της οικονομίας είναι οι φόροι. Για να υπάρξουν επενδύσεις, θα πρέπει να ακυρωθεί η εργασιακή νομοθεσία και προστατευτισμός, τα ασφαλιστικά ταμεία , ο συνδικαλισμός.

Οι υποστηρικτές τέτοιων θεωριών, νεοφιλελεύθερης φύσης καταρχήν ήταν λίγοι και πολύ συγκεκριμένοι. Στο πέρασμα του καιρού μια μεγάλη μερίδα στελεχών και βουλευτών της Ν.Δ και του ΠΑΣΟΚ, υιοθέτησαν τους δογματισμούς, ως μόνη διέξοδος σωτηρίας, από την αποκλίνουσα της ορθολογικής διαχείρισης Ελλάδα των πελατειακών σχέσεων. Ακόμη και μια σημαντική μερίδα της ευρω-αριστεράς, έδωσε σημαντικό άλλοθι στην προσέγγιση. Στην άποψη αυτή άρχισαν να στριμώχνονται δημοσιογράφοι , αναλυτές, εκπρόσωποι επιχειρήσεων και τραπεζών, οι ευρωπαϊστές, οι υποστηρικτές της παγκοσμιοποίησης, του τέλους των εθνών, πανεπιστημιακοί, καλλιτέχνες.. Ότι και αν συνέβαινε - στην ουσία η Ελλάδα βρίσκεται σε μια πάγια ανακύκλωση παλαιοκομματισμού και φαυλότητας για δεκαετίες- οι αδέκαστοι νεοφιλελεύθεροι απαντούσαν σαν «επίσκοποι» της ανάπτυξης και της εξυγίανσης.

Στο πολιτικό σκηνικό συνέβη κάτι μονοδιάστατο. Κόμματα και νέοι πολιτικοί άρχισαν χρηματοδοτούμενοι αδρά από ινστιτούτα, ομίλους επιχειρήσεων και τράπεζες, συνεπικουρούμενοι σκανδαλωδώς από μίντια να συγκλίνουν από τη Δεξιά και την Αριστερά της πρώτης φάσης της μεταπολίτευσης στην κεντροδεξιά και την κεντροαριστερά, για να καταλήξουν πλέον σήμερα, την εποχή των Μνημονίων στο Κέντρο της παγκοσμιοποίησης και των αγορών. Όλα αυτά συνέβησαν κάπως λαθραία με δεδομένο ότι η συντριπτική πλειοψηφία του εκλογικού σώματος και της κοινωνίας, ποτέ δεν πίστεψε στον «ευαγγελισμό» τους. Άλλωστε σε όποιες περιπτώσεις εφαρμόσθηκε η συνταγή τους, ιδιωτικοποιήσεις, χρηματιστήριο, αυτορρυθμιζόμενο ιδιωτικό τραπεζικό σύστημα , ΣΔΙΤ, αυτοχρηματοδοτούμενα έργα, το ένα σκάνδαλο ακολουθούσε το άλλο και η μία καταστροφή για το δημόσιο συμφέρον την προηγούμενη.

Η Σχολή του Σικάγου, όπου κατά βάση στηρίζεται ο νεοφιλελευθερισμός και η Σχολή της Φρανκφούρτης , όπου στηρίζεται η Ευρώπη των αγορών, των τραπεζών και του ευρώ της δημοσιονομικής πειθαρχίας, δείχνουν ξεπερασμένες. Η πρώτη κατέρρευσε στη Λατινική Αμερική και την οικονομική κρίση που ξεκίνησε από τις ΗΠΑ, το 2008 και συνεχίζεται. Η δεύτερη έχει υποστεί σημαντικό πλήγμα στην ύφεση του '30, αλλά δοκιμάζεται και σήμερα σκληρά στη γερμανικού τύπου ευρωζώνη, που επίσης υποκύπτει στην ύφεση.

Παρά ταύτα οι δύο αυτές σχολές εκπροσωπούνται από τη γραφειοκρατία του ΔΝΤ , ειδικά η πρώτη , της Κομισιόν και ΕΚΤ, η δεύτερη. Σε λίγο θα είναι απολύτως ξεπερασμένες . Επειδή όμως η Ελλάδα παραχωρήθηκε από το πολιτικό- οικονομικό σύστημα διακυβέρνησης της στους διεθνείς αυτούς οργανισμούς και στην υπερδομή του άξονα Βερολίνου- Παρισιού , δίνει μια τελευταία ευκαιρία στους θεωρητικούς και τους πολιτικούς του νεοφιλελευθερισμού, να δοκιμάσουν μια έσχατη προσπάθεια , επί ελληνικού εδάφους , εντός της ευρωζώνης. Είναι αυτό που θα δούμε σε πλήρη εξέλιξη τους επόμενους μήνες. Δυστυχώς δεν θα το δούμε μόνο , αλλά θα το νοιώσουμε στη μέση Ελληνική οικογένεια. Πόσο μακριά θα φτάσουμε; Θα εξαρτηθεί από την επιτυχία του εγχειρήματος που θα δοκιμάσουν από κοινού τα πρώην μεγάλα κόμματα του δικομματισμού ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ, στηριζόμενα από τη Δημοκρατική Αριστερά του Φ. Κουβέλη και την Δημοκρατική Συμμαχία της Ντόρας Μπακογιάννη, εφόσον η τελευταία βρει τον δρόμο για το κοινοβούλιο. Επίσης από τις αντοχές μιας κοινωνίας που θα εξαθλιώνεται, θα δοκιμάζει ταπεινώσεις, ανισότητες και εξανδραποδισμό. Μια νέα Δεξιά και μια νέα Αριστερά ταυτόχρονα θα συγκροτούνται και θα ψάχνουν την επόμενη μέρα του ευρωπαϊκού και νεοφιλελεύθερου «βομβαρδισμού» της χώρας.

Η μεταπολίτευση έχει τελειώσει. Τώρα αρχίζει μια μέση εποχή, χρέους και προετοιμασίας για τους Έλληνες, η διάρκεια και η ένταση της οποίας θα κριθεί από πολλούς και διαφορετικούς παράγοντες...