του Ιάσονα Κάντα



Ξεπουλημένε πολιτισμέ! Ξεφτισμένο απολίθωμα, κατώτερο εκείνων που άφησαν πίσω τους οι πρώτοι άνθρακες. Βρώμικε άνθρωπε που δεν υπήρξες άξιος ποτέ της νοημοσύνης. Άρρωστες, διεστραμμένες αγέλες που βαφτίσαμε εαυτούς «κοινωνίες»…

Επίφαση για να αποφύγουμε τον κανιβαλισμό… Τον μόνο που μας πρέπει.

Ποιος μας έδωσε το δικαίωμα να επικαλούμαστε για τον εαυτό μας όλα εκείνα τα βαρύγδουπα των κηρυγμάτων, των κειμένων και των λόγων; Εμείς που βγάλαμε τα παιδιά μας στο πεζοδρόμιο, στις προθήκες και στις οθόνες… Σε όλα αυτά μαζί, που όνομα δεν έχουν άλλο παρά μπουρδέλο. Εκδίδουμε κι εκδιδόμαστε. Μέσα στα μάτια ενός παιδιού. Με χέρια βρώμικα, στολισμένα με δυσώδη γαρύφαλλα, γαρδένιες κι αλουμινόχαρτα…

Πουλημένοι ξετσίπωτοι που αγοράσαμε την ψυχή μας στην τιμή μιας κούκλας ψεύτικης. Κανένα «αλλά» δεν μας αξίζει! Κανένα «όμως», κανένα «παρόλο»… Είμαστε οι σκύλοι που περιφέρονται σε βρώμικα στενά. Είμαστε εμείς η μαύρη σαπουνάδα σε τζάμια αυτοκινήτων… Είμαστε εμείς το χάρτινο κουτί που σκεπάζει κάθε βράδυ τη δυστυχία και τη μοναξιά...

Είμαστε εμείς, ορφανά κακοποιημένα που πουλάμε την αθωότητά μας σε κάθε μπάσταρδο… Κάθε μπάσταρδο με αριστερό άνω άκρο έναν καφέ, το κινητό, ένα hands free και το control.

Είμαστε όλα αυτά που μας αηδιάζουν! Η μονή αηδία που υπήρξε και υπάρχει φέρει το όνομά μας.

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...