O άνθρωπος έχει φτιάξει μέσα του σαν φράχτη προστασίας διάφορες εικόνες -θρησκευτικές, πολιτικές, προσωπικές.
Αυτές εκδηλώνονται σαν σύμβολα, ιδέες, πίστεις.
Το βάρος αυτών των εικόνων κυριαρχεί πάνω στη σκέψη του ανθρώπου, στις σχέσεις του και στην καθημερινή του ζωή. Αυτές οι εικόνες είναι οι αιτίες των προβλημάτων μας επειδή χωρίζουν τον έναν άνθρωπo από τον άλλον.

Η αντίληψη που έχει o άνθρωπoς για τη ζωή διαμορφώνεται από τις έννοιες που ήδη ενυπάρχουν στο νου του. Το περιεχόμενο της συνείδησής του είναι όλη του η ύπαρξη. Αυτό το περιεχόμενο είναι κοινό σε όλη την ανθρωπότητα.
Η ατομικότητα είναι το όνομα, η μορφή και η επιφανειακή παιδεία που αποκτά από την παράδοση και το περιβάλλον του. Η μοναδικότητα του ανθρώπου δε βρίσκεται στην επιφάνεια, αλλά στην πλήρη ελευθερία από το περιεχόμενο της συνείδησής του, που είναι κοινή για όλη την ανθρωπότητα.
Έτσι, o άνθρωπoς δεν είναι ξεχωριστό άτομο.

Η ελευθερία δεν είναι αντίδραση, η ελευθερία δεν είναι επιλογή.
Είναι ψεύτικος o ισχυρισμός του ανθρώπου ότι είναι ελεύθερος επειδή μπορεί να διαλέξει.
Ελευθερία είναι η καθαρή παρατήρηση, χωρίς κατεύθυνση, χωρίς φόβο τιμωρίας ή ελπίδα ανταμοιβής. Η ελευθερία δεν έχει κίνητρο, η ελευθερία δε βρίσκεται στο τέλος της εξέλιξης του ανθρώπου, αλλά υπάρχει στο πρώτο βήμα της ύπαρξής του.
Με την παρατήρηση αρχίζει κανείς να ανακαλύπτει την έλλειψη ελευθερίας.
Η ελευθερία βρίσκεται στη χωρίς εκλογή επίγνωση της καθημερινής μας ζωής και δραστηριότητας.
Η σκέψη είναι χρόνος.
Η σκέψη γεννιέται από την εμπειρία και τη γνώση, που είναι αξεχώριστα δεμένες με το χρόνο και το παρελθόν.

O ψυχολογικός χρόνος είναι εχθρός του ανθρώπου.
Η δράση μας βασίζεται στη γνώση, άρα στο χρόνο, κι έτσι o άνθρωπoς είναι πάντα σκλάβος στο παρελθόν.
Η σκέψη είναι πάντα περιορισμένη κι έτσι ζούμε σε συνεχή σύγκρουση και αγώνα. Δεν υπάρχει ψυχολογική εξέλιξη.

Όταν o άνθρωπoς αποκτήσει επίγνωση της κίνησης των σκέψεών του, θα δει τη διαίρεση ανάμεσα στον σκεπτόμενο και τη σκέψη, στον παρατηρητή και το παρατηρούμενο, στον εμπειρώμενo και την εμπειρία.
Θα ανακαλύψει ότι αυτή η διαίρεση είναι ψευδαίσθηση.
Μόνο τότε υπάρχει καθαρή παρατήρηση, που είναι άμεση αντίληψη χωρίς σκιά από το παρελθόν ή από το χρόνο.
Αυτή η άχρονη αντίληψη φέρνει μια βαθιά ριζική αλλαγή στο νου.

Η ολοκληρωτική άρνηση είναι η ουσία του θετικού.

Όταν υπάρχει άρνηση όλων εκείνων των πραγμάτων που έχει γεννήσει ψυχολογικά η σκέψη, μόνο τότε υπάρχει αγάπη, που είναι συμπόνια, πάθος και νοημοσύνη.

J.K