Χτες ήμουν σε κάποια συγκέντρωση διαμαρτυρίας. Είδα τη Χούντα καταπάνω μου. Να δέρνει αθώους πολίτες, να πνίγει με χημικά ανήλικα παιδιά που απλώς ζητούσαν το δίκιο τους, να απολαμβάνει τον πόνο που μοίραζε. Χτες, είδα την απόλαυση της Χούντας με χακί στολή. Είδα τους «κουκουλοφόρους» που όμως φορούσαν κράνη και σήκωναν το γκλομπ τόσο εύκολα, όπως κάποιος άλλος σηκώνει τη μυγοσκοτώστρα.

Χτες, έμαθα για τη Χούντα στη Βουλή. Δύο κόμματα που το καθένα μόνο του δεν έχει πλειοψηφία και άρα τη νομιμοποίηση του λαού, να με καταδικάζουν σε ξεπούλημα. Να με τρομοκρατούν με μία ανύπαρκτη χρεωκοπία, βαφτίζοντάς την «βέβαια εξέλιξη» και τελικά να με δένουν σε μία σίγουρη εξαθλίωση που τη βάφτισαν «πιθανή σωτηρία».

Χτες, διάβασα στο twitter μηνύματα πολιτών που έκλαιγαν για τα κτίρια που καίγονταν στο κέντρο της Αθήνας. Που περιέγραφαν με δραματικούς τόνους την ιστορικότητά τους. Που κατηγορούσαν για βάνδαλους συλλήβδην αυτούς που διαμαρτύρονταν. Και το έκαναν αυτό από το σπίτι τους. Αυτό το σπίτι τους, που σα μαλάκες βγήκαν να υπερασπιστούν χιλιάδες άνθρωποι χτες.

Έβριζαν αυτοί οι άνθρωποι τους κουκουλοφόρους. Κι, όμως, οι ίδιοι άνθρωποι πριν λίγο καιρό εκδήλωναν το θαυμασμό τους για τον αιγυπτιακό λαό που ξεσηκώθηκε. Θαύμαζαν την «Αραβική Άνοιξη». Ξέρετε για ποια Άνοιξη μιλάω. Για εκείνη την περίοδο που η μισή Αίγυπτος καιγόταν την ημέρα και η άλλη μισή τη νύχτα.

Όμως τότε δεν κατηγορούσαν τους κουκουλοφόρους, αλλά επιβράβευαν «τα νέα παιδιά που επαναστατούν». Τότε, δε σκέφτηκαν ότι καίγονταν όμορφα, ιστορικά κτίρια στο Κάιρο κι αν το σκέφτηκαν, θα είπαν «χαλάλι μωρέ, τα κτίρια ξαναγίνονται».

Χτες, έμαθα ότι κάποιοι υπολογίζουν πολύ περισσότερο τα κτίρια που καίγονται από τους χιλιάδες ανθρώπους που δολοφονούνται αργά από τις μακροχρόνιες επιπτώσεις των δηλητηρίων που ψεκάζουν οι μπάτσοι.

Χτες, είδα την υπερπροσπάθεια κάποιων να αλλοιώσουν την πραγματικότητα μεταφέροντας την τραγωδία του ξεπουλήματος μιας χώρας και των πολιτών της μέσα στη Βουλή, σε κάποια κτίρια που καιγόντουσαν έξω από τη Βουλή.

Χτες, ξανάζησα την ευκολία με την οποία βαφτίζονται συνολικά όλοι όσοι συμμετέχουν σε επεισόδια «παρακρατικοί κουκουλοφόροι». Δεν αμφισβητώ ότι υπάρχουν τέτοιοι. Αν εξαιρέσεις τον Χρήστο Παπουτσή, όλοι οι υπόλοιποι γνωρίζουμε την ύπαρξή τους.

Όμως το ανάθεμα αυτό βολεύει τη διατήρηση της νεκρικής τάξης και της βολικής ησυχίας. Γνωρίζω προσωπικά τρεις ανθρώπους που εργάζονται σε πολιτικά γραφεία κι έχουν λογαριασμούς στο twitter. Χτες, τους διάβαζα να οδύρονται για τα κτίρια, να ειρωνεύονται τους αντιπάλους των αφεντικών τους και να «κοντράρονται» με όσους διαφωνούσαν με την ψήφιση του νέου Μνημονίου.

Προσέξτε, δεν υπερασπίζονταν το Μνημόνιο, αλλά στρέφονταν με βαρύγδουπες τρομοκρατικού χαρακτήρα φράσεις εναντίον της χρεωκοπίας. Τίποτα δεν ανέφεραν για το Μνημόνιο. Προφανώς οι οδηγίες που είχαν λάβει ήταν σαφέστατες και κοινές.

Ας μη φοβούνται, δε θα αναφέρω ποιοι είναι αυτοί οι τρεις άνθρωποι που διατηρούν τους συγκεκριμένους λογαριασμούς. Πρώτον, επειδή δεν είμαι ρουφιάνος και δεύτερον επειδή θα ήταν ανήθικο να αποκαλύψω στοιχεία κάποιου τη στιγμή που εγώ δεν αποκαλύπτω τα δικά μου.

Όμως, κατά το «όλοι όσοι συμμετέχουν στα επεισόδια είναι παρακρατικοί», θα μπορούσα κι εγώ να πω ότι «όσοι υπερασπίζονται το μνημόνιο είναι υπάλληλοι του Μαξίμου και πολιτικών γραφείων».

Θα ήταν γελοίο και άθλιο αν το έκανα. Ε, λοιπόν, άλλο τόσο γελοίο και άθλιο είναι να τσουβαλιάζεις όσους πετάνε μολότωφ ως «παρακρατικούς» επειδή υπάρχουν και παρακρατικοί.

Το να μοιράζεις εύκολα χαρακτηρισμούς έχει φυσικά το στόχο του και είναι πολύ επικίνδυνο. Αλλοιώνει τη γεύση του ξεσηκωμού. Δεκάδες «διαδηλωτές» έχουν συλληφθεί από πολίτες κατά καιρούς σε πορείες και αποδείχτηκε ότι ήταν ασφαλίτες. Δε φορούσαν κουκούλες, ήταν «ξεκουκούλωτοι» ανάμεσα στο πλήθος. Άραγε, επειδή υπάρχουν ασφαλίτες στις πορείες, είναι όλοι ασφαλίτες;

Φαίνεται να συμφωνώ με το κάψιμο των συγκεκριμένων κτιρίων. Δηλώνω ξεκάθαρα πως όχι, δε συμφωνώ με το κάψιμο όλων των συγκεκριμένων κτιρίων. Λάθος στόχοι, κάποιοι από αυτά, που όμως μπορεί να βόλευαν άλλες καταστάσεις και κάποιους ιδιοκτήτες ή εργολάβους.

Οι Φίλοι του Μνημονίου με τα μανικετόκουμπα, από σήμερα μπορούν να ξεκουραστούν. Ας μη ρίξουν άλλα δάκρυα για τα κτίρια που κάηκαν ή για τους «καημένους τους εργαζόμενους που αύριο δε θα πάρουν μεροκάματο επειδή δούλευαν στο μαγαζί που κάηκε».

Χτες, μέσα στη Βουλή κάηκαν πολύ περισσότεροι εργαζόμενοι, μπήκαν λουκέτα σε πολύ περισσότερα καταστήματα, απολύθηκαν πολύ περισσότεροι υπάλληλοι, από όλα τα κροκοδείλια δάκρυα που χύνουν οι υπερασπιστές του Μνημονίου.

Σήμερα, οι Φίλοι του Μνημονίου που «μαρκάρουν» με εξοργιστικά θρασύ τρόπο όσους είναι εναντίον των μέτρων, μπορούν να ξεκουραστούν. Αλλά προς Θεού, ας μην ηρεμήσουν. Το δικό μας καλό, θα γίνει δικό τους κακό. Σήμερα, μπορούν να γελάσουν για την επιτυχία τους. Ας την απολαύσουν. Όμως ας θυμούνται ότι η απόγνωση των πολλών φέρνει τη δυστυχία των λίγων. Αυτό είναι το αύριο…

Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη σας...